Salki

„Salki” zachwycają frazą i swobodą językową. Wpisany jest w nie zresztą jako jeden z wielu misternie przeplatających się i nawracających wątków traktat o języku.

„Salki” to książka, której atmosfery nie odda żadna recenzja. Trzeba ją po prostu przeczytać. Po jej lekturze wasze spojrzenie na świat nigdy już nie będzie takie jak przedtem.

Książka przypomina „Pierścienie Saturna” Sebalda, nie ustępując dziełu niemieckiego pisarza pod względem stylu oraz konstrukcji.

Czytając „Salki” chce się tak jak autor sięgnąć do kufrów, zakurzonych już pudełek ze starymi fotografiami, listami i dokumentami, albo po prostu wyruszyć w drogę, odkrywać żywoty i historie, od których zapełnia się umysł.

Ja dla siebie odnalazłem też w tej książce — dość paradoksalnie — mnóstwo przestrzeni i spokoju. Bo, jakby wbrew temu, że podróże Nowickiego czasem sprawiają wrażenie lekko nerwowych, przypadkowych, może nawet chaotycznych, to zdają się pozwalać autorowi na zatrzymanie się choć na chwilę i wzięcie głębszego oddechu. Tych zatrzymań i oddechów szczerze mu zazdroszczę, a za podzielenie się nimi — dziękuję.

To jednocześnie powieść, esej o podróżowaniu i dokument połączony ze wspomnieniami.

„Salki” Nowickiego wciągają, hipnotyzują i paraliżują mocą wielkiej literatury, która tak dobrze i starannie maskuje swój warsztat, że nożyk bezradnego krytyka ślizga się po gładkiej powierzchni.

„Salki” uwrażliwiają się na Europę nieoczywistą, nie-prospektową. Europę, której daleko do turystycznych przewodników i wielogwiazdkowych hoteli. To światy środkowoeuropejskie, skażone – odwołując się do słynnego eseju Josefa Kroutvora – płaskostopiem.