Mikołaj Grynberg

Poufne

fragment

Wracał do domu po odwiezieniu dzieci do szkoły, dzwonek telefonu stacjonarnego usłyszał, gdy był już na klatce schodowej. Krótki wewnętrzny monolog brzmiał jak zwykle w takiej sytuacji: jeśli coś ważnego – zadzwonią jeszcze raz, jeśli nic ważnego – nie będę biegał po schodach jak wariat. I pognał ze strachu do góry, wyciągając po drodze klucze z kieszeni.

–  Babcia spadła z drabinki, musimy szybko jechać! 

– Nie zdarzyło się jeszcze, by któryś z porannych telefonów przyniósł dobre nowiny.

Odłożył słuchawkę, zbiegł na ulicę i pojechał po mamę.

 

–  Weszła na tę małą drabinkę, która zawsze stała za drzwiami dużego pokoju, chciała wyjąć dziadkowi letnią kurtkę z szafy, zachwiała się i spadła na plecy.

– Wezwali pogotowie?

–  Nie, dziadek ją podniósł i zawiózł do szpitala.

–  Jak mógł ją podnieść, jeśli nie ma siły podnieść torby z kilogramem jabłek?

–  Nie denerwuj mnie! Jakoś podniósł i pojechali.

–  Myślę, że tak stękał, że wolała już sama wstać, żeby nic mu się nie stało. Oby dojechali cało, nie wsiadłbym z nim do samochodu, nawet gdybym złamał kręgosłup. Jeździsz jeszcze z nim?

–  A co mam robić? Nie zostawię mamy samej.

–  Idealna recepta na rodzinne samobójstwo. Ja zabroniłem moim zbliżać się do jego samochodu.

–  Jakoś nie umiem tego zrobić.

–  Stawka jest całkiem wysoka, może warto? Pokłóciłaś się z nim kiedyś tak na poważnie?

–  Naprawdę uważasz, że to najlepszy moment na takie pogaduszki?

–  Zanim tam dojedziemy, minie jeszcze co najmniej piętnaście minut, możemy je przemilczeć.

 –  Nie mieliśmy nigdy otwartej wojny.

– Lubisz go?

–  Proszę cię, możemy tę rozmowę przełożyć na kiedy indziej?

–  Ja nie miałem z nim kontaktu.

–  Przynosił ci prezenty.

–  I zawsze mówił, żebym mu obiecał, że ich nie zepsuję. Kiedyś odmówiłem przyjęcia, bo nie chciałem przyrzekać. Wtedy się obraził i nasłał na mnie tatę.

– I?

–  Prezentu nie przyjąłem, ale słyszałem, jak tata mu mówił, że go rozumie, bo ja potrafię rozłożyć na części żelazną kulę.

–  To akurat była prawda.

–  To akurat nie jest powód, żeby szantażować siedmioletnie dziecko.

–  Pamiętasz, co to był za prezent?

–  Zestaw „Mały stolarz”.

–  Aaa, to może ci się wydawać, że nie przyjąłeś, ale piłą z tego zestawu obciąłeś róg mojego rajzbretu.

–  Gdy byłaś mała, też ci kazał przyrzekać, że nic nie zepsujesz?

–  Ze mną miał inną strategię, obrażał się i już nic nie musiał mi kupować.

–  Czyli jednak miewaliście scysje.

–  Nigdy otwarte. Ja robiłam coś, co było nie po jego myśli, a on się naburmuszał i przestawał do mnie mówić.

– Na długo?

–  Aż wykonałam jakiś przyjazny gest w jego stronę. Najbardziej lubił, żebym go przepraszała.

–  Nie wiem, kto spadł z tej drabinki, ale samochód dziadka jest zaparkowany w bagażniku zielonego fiata.

–  Tym się zajmiesz później. Parkuj i biegniemy.

 

Dziadkowie czekali w korytarzu. Babcia siedziała na wózku inwalidzkim, a jej oparte na podłokietnikach dłonie drżały jeszcze bardziej niż zwykle. Była już po badaniu; lekki wstrząs mózgu, dwa szwy na potylicy, stłuczone łokcie i plecy. Mama poszła odebrać wyniki, wnuk wziął kluczyki i pobiegł wyparkować samochód dziadka z cudzego bagażnika. Po godzinie opuścili szpital.

–  Daj kluczyki, odwiozę was do domu – powiedział dziadek.

–  Sami się potem odwieziemy, wsiadajcie, najpierw pojedziemy do was – odpowiedział wnuk najbardziej zdecydowanym głosem, na jaki go było stać.

Na najbliższym skrzyżowaniu stanęli w oczekiwaniu na zielone. Gdy mieli ruszyć, dwa nadjeżdżające z dużą prędkością samochody zderzyły się czołowo tuż przed ich maską. Huk, latające kawałki karoserii, potłuczone szyby i kłęby pary z uszkodzonych chłodnic. Wszystko trwało nie więcej niż pięć sekund. Impet zmiótł oba samo chody na chodnik.

–  Zobacz, niewiele brakowało, a by się zderzyli – z rozbrajającą szczerością powiedział spontanicznie dziadek.

Wnuk popatrzył na niego z niedowierzaniem, potem spojrzał w lusterko. Babcia siedziała niewzruszona, mama kręciła głową i widać było, że zbiera się, by coś powiedzieć.

 –  No dobra, jedźmy dalej, bo sytuacja najwyraźniej się zagęszcza – szepnął bardziej do siebie niż do nich wnuk.

 

–  Mamo, przeniosłam wszystkie letnie rzeczy na dolne półki, błagam cię, nie wchodź już na tę cholerną drabinkę. Zadzwonię po południu i ustalimy, czego wam potrzeba. To my już pójdziemy.

 

–  Zaczęło się, teraz będzie już tylko coraz gorzej – powiedziała ze smutkiem, gdy znaleźli się na ulicy.

–  Zabierzemy im drabinkę i będzie OK.

–  Będziemy musieli zabrać znacznie więcej, a na końcu ich samych.

–  Co robimy z samochodem? Dziadek dopilnował, żebym mu oddał kluczyki.

–  Umiesz go unieruchomić?

–  Bez kluczyków nie mam się jak dostać do silnika.

 –  A bez dostawania się do silnika?

Syn tryumfalnie wyjął z kieszeni szwajcarski scyzoryk, który wiele lat temu dostał od dziadka.

–  Co ty kombinujesz? – zapytała zdziwiona mama. –  Patrz, nie przeszkadzaj i bądź ze mnie dumna.

 

Wracał do domu po odwiezieniu dzieci do szkoły, dzwonek telefonu stacjonarnego usłyszał, gdy był już na klatce schodowej. A jednak coś się stało babci – pomyślał. Szybko pokonał ostatnie piętro, zdążył odebrać.

–  Dziadek dzwonił. Nie uwierzysz, co się tym razem wydarzyło.

– Mów.

–  Jacyś antysemici przebili wszystkie cztery opony w jego samochodzie.

 

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.