Panna młoda w śniegu

Jeden

Gdy po południu 11 listopada dentystka Gabriele
Hasler usłyszała, że jej asystentka zamyka za sobą drzwi,
ogarnął ją niewytłumaczalny niepokój. W ciągu ostatnich
dni pojawiał się zresztą już wielokrotnie, podobnie
jak wrażenie, które odnosiła, zerkając przelotnie w lustro,
że wygląda za staro jak na swoje ledwie dwadzieścia dziewięć
lat. Co się ze mną stało, pomyślała, choć gruncie rzeczy
wcale nie chciała odpowiadać sobie na to pytanie.
Skończyła pracę, czekała jeszcze tylko na starszego pacjenta,
który prosił o wyznaczenie wizyty w godzinach
późnopopołudniowych. Ponieważ chodziło o konsultację,
wysłała asystentkę do domu, żeby zaoszczędzić na
jej nadgodzinach. Dla zabicia czasu usiadła przy biurku
i zaczęła porządkować papiery, szybko poczuła jednak,
że nie może się skupić. Co chwila spoglądała na zegarek,
w końcu poszła do kuchni po szklankę wody.
Gabriele nie miała złudzeń co do swojej sytuacji zawodowej.
Wiedziała, że otwarcie samodzielnej praktyki nie
będzie proste. Nie spodziewała się jednak aż takich trudności.
Pierwszy kredyt musiała wziąć, żeby skończyć studia,
a gdy zaczęła wyposażać skromny gabinet na placu
Kleiner Friedberger, długi urosły do kwot astronomicznych.
Na razie udało jej się nie dopuścić do sprzedaży
domu w Oberrad, ale wkrótce nie będzie miała wyboru.
Unikała tego miejsca od chwili, kiedy się stamtąd wyprowadziła.
Wróciła dopiero dwa lata temu, gdy ojciec
i matka umarli w odstępie kilku zaledwie tygodni. Dom
był jedynym, co pozostało jej po rodzicach.
Siedziała przy biurku w recepcji, wbiła wzrok w drzwi
wejściowe i nasłuchiwała. Chociaż wiedziała, że to nonsens,
miała wrażenie, jakby nie była sama. Żeby się uspokoić,
weszła do gabinetu, zamknęła uchylone okno i zaciągnęła
zasłony. Włączyła radio i pomyślała: Brakuje jeszcze, żebym
zaczęła gwizdać dla dodania sobie otuchy. Gdy tuż po
piątej zadźwięczał dzwonek u drzwi, odetchnęła z ulgą. Ale
podczas wizyty nadal była rozkojarzona. W końcu poprosiła
pacjenta, by zaczekał, aż spakuje swoje rzeczy, włączy
alarm i pozamyka wszystkie pomieszczenia. Wyszli razem.
Pożegnali się na ulicy. Gabriele Hasler popatrzyła za mężczyzną,
który skręcił w przecznicę, gdzie zaparkował samochód.
Zanim zniknął, odwrócił się, żeby jej pomachać.
Zmęczona i głodna, marzyła o kąpieli. Lodówka była
pusta, a ona nie miała ochoty ani na zakupy, ani na gotowanie,
postanowiła więc wstąpić do pobliskiego baru.
W ostatnich miesiącach często jadała tam kolacje. Roger
Millas Grill, nazwany tak na cześć piłkarza narodowej reprezentacji
Kamerunu, prowadził Afrykanin. Był wysoki,
korpulentny, miał ciemnobrązową, niemal czarną skórę i,
ku jej zdziwieniu, niemieckie imię Rudolf. Mówił, że jest
potomkiem legendarnego wodza Rudolfa Mangi Bella,
który dzieciństwo spędził w Ulm, zanim poprowadził swój
naród do powstania przeciw niemieckim kolonialistom,
za co ostatecznie go stracono. Historia jej się podobała,
wszystko jedno, czy była prawdziwa czy nie.
W półmroku baru błyskały tylko białka oczu i zęby Rudolfa
młodszego. Na półce nad kuchenką stał spryskany
tłuszczem magnetofon, z którego wiecznie szło to samo:
koncertowe nagranie Têtes Brulées. Za studenckich czasów
słyszała ich w Paryżu, muzyka budziła więc miłe
wspomnienia. Rudolf przywitał się wylewnie, w stylu
właścicieli knajp, nieproszony postawił na bufecie puszkę
coli light i polecił menu dnia: udko kurczaka w sosie
z orzeszków ziemnych z grillowaną dymką. Gabriele poczuła,
jak spływa z niej napięcie. Zabrała się do jedzenia,
przysłuchując się jego beztroskiej paplaninie. Zastanawiała
się, czy jechać do Oberrad jak zwykle tramwajem,
czy wyjątkowo zafundować sobie taksówkę. Zdecydowała
się na taksówkę. Jak zawsze pochwaliła kulinarny
kunszt Rudolfa, on odwdzięczył się komplementem na
temat jej wyglądu, akurat dzisiaj było jej to szczególnie
potrzebne.
Po wyjściu poczuła, że zaczyna marznąć. I prawie natychmiast
wróciło zdenerwowanie. Rozejrzała się, jakby
niebezpieczeństwo mogło nadejść z każdej strony, ale zobaczyła
tylko matkę z dzieckiem w wózku, dwie starsze
kobiety wracające z zakupów z wielkimi, papierowymi
torbami i kilku młodych mężczyzn debatujących nad samochodem
z otwartą klapą silnika.
Rozglądając się za taksówką, zeszła w dół Friedberger
Landstrasse. Zmierzchało się, kierowcy włączyli światła.
Nie znosiła tej pory roku i tej pogody, siebie też coraz
mniej lubiła. Nie cieszyła się nawet na jutrzejsze urodziny.
I wcale nie poprawiała jej nastroju zapowiedź Holgera, że
wyjedzie z Kolonii wczesnym rankiem, żeby zjeść z nią
śniadanie. Tyle już razy planowała, że w końcu się z nim
rozstanie, jednak zamiast tego jeszcze wiosną zgodziła
się, by wydali oficjalne przyjęcie zaręczynowe i zaprosili
jego rodziców i kilkoro krewnych. By ją uhonorować
i oszczędzić jej trudów podróży, wszyscy przyjechali do
Frankfurtu. Spotkali się na parkingu przy frankfurckim
dworcu głównym i w małym konwoju pojechali do Gut
Neuhof, popularnej i bynajmniej nie taniej restauracji,
piętnaście kilometrów na południe od miasta. Ojciec Holgera
większość czasu spędził ukryty za kamerą cyfrową,
matka wciąż zapewniała, jak jest dumna z przyszłej synowej,
a wieczorem wszyscy poczuli ulgę, że już mają tę
sprawę za sobą i że zachowali się przyzwoicie. Myśl, że jest
prawdziwą narzeczoną, przez chwilę nawet jej schlebiała.
Ale już następnego dnia, kiedy została sama, wszystko
wydało się znów tak obce jak wówczas, gdy Holger po raz
pierwszy wspomniał o zaręczynach.
Zawsze marzyła o mężczyźnie równym sobie, który nie
będzie jej przewyższał ani w niczym jej ustępował. Nie
było powodu, żeby nie lubić Holgera, i to znacznie utrudniało
rozstanie. Nie spotkała milszego i bardziej taktownego
mężczyzny. Na początku czuła się z tym dobrze. Ale
jej nie dorównywał. W każdym sporze w końcu dawał za
wygraną, gotów biec za nią jak zbity pies. I była pewna,
że nie odpuściłby, nawet gdyby go odpędzała.
Z zamyślenia wyrwał ją rowerzysta, musnął ją, przejeżdżając.
Wzdrygnęła się wystraszona. Zaklęła. Zatrzymał
się kilka metrów dalej i obejrzał. Już miała na niego
huknąć, ale młody mężczyzna uśmiechnął się niepewnie
i przeprosił.
Skręciła w boczną ulicę. Przy Scheffeleck wreszcie
uśmiechnęło się do niej szczęście. Przed szpitalem Maingau
stała taksówka, kierowca palił obok. Spojrzał na nią,
obszedł samochód i otworzył drzwi pasażera. Wsiadła,
choć właściwie wolałaby zająć miejsce z tyłu.
– Do Oberrad – rzuciła.
Kątem oka zauważyła, że równo z nimi ruszył jakiś samochód,
który parkował niedaleko taksówki. Odwróciła
się, granatowe bmw włączyło się w popołudniowy ruch.
Spuściła klapkę przeciwsłoneczną i zaczęła malować usta.
W lusterku widziała jadące za nimi bmw.
– Coś nie gra? – zapytał taksówkarz.
Zaprzeczyła. Spróbowała się odprężyć. Ruch był duży,
posuwali się wolno. W pewnej chwili taksówkarz, zmieniając
bieg, niby przypadkiem dotknął jej kolana. Zamiast
przeprosić, spojrzał na nią, jakby chciał ocenić jej reakcję.
Odsunęła nogi.
Gdy kolejny raz zerknęła do tyłu, zobaczyła, że bmw
wciąż za nimi jedzie. Poprosiła kierowcę, żeby zmienił
kierunek.
– Wszystko zapchane. Poza tym to będzie objazd – odparł.
– Niech pan robi, co mówię.
Ale nagle bmw zniknęło. Wydawało jej się. Nikogo nie
było w gabinecie. Nikt nie obserwował jej na ulicy. Nikt
jej nie śledził. Nic jej nie zagrażało.
– Niezłe – powiedział taksówkarz i wyszczerzył zęby.
Pochylił się w jej stronę. Poczuła zapach wody po goleniu.
– Słucham?
Zamiast odpowiedzieć, popatrzył na jej nogi.
– Proszę się zatrzymać! – zażądała. – Dalej pójdę
pieszo.
– Co?
– Nie co, tylko proszę! Chcę zapłacić.
– Nie mogę tu stanąć.
– Może pan.
Otworzyła drzwi. Gwałtownie zahamował. Za nimi roztrąbiły
się klaksony. Ale Gabriele nie dała się zbić z tropu.
Zaczęła grzebać w przepastnej torbie. Pozbierała drobne.
Taksówkarz przeliczył.
– Brakuje pięćdziesięciu centów.
Zabrała monety i podała mu dwieście euro. Zezłościł się.
– Nie mam wydać. Dopiero zacząłem zmianę.
– Taaa… To co teraz?
Widać było, jak tamten gorączkowo myśli.
– Dawaj drobne i spadaj! – wybuchnął.
– Przećwiczmy to jeszcze raz.
– Co?
– Proszę!
Wreszcie chyba pojął.
– Proszę mi dać pieniądze i wysiadać! A jak następnym
razem zadzwoni pani po taksówkę, to niech pani powie
w centrali, że pod żadnym pozorem nie chce pani jechać
z numerem czterysta siedemdziesiąt sześć. Proszę zapamiętać:
cztery siedem sześć!
– Tak – odparła. – Taki mam właśnie zamiar.
Wrzuciła monety do przegródki pod taksometrem. Siedziała.
Taksówkarz czekał.
– Coś jeszcze?
– Poproszę o rachunek.
Zabębnił pięściami w kierownicę. Przez chwilę bała się,
że ją uderzy. Ale tylko pokręcił głową i zaśmiał się nerwowo.
Podał jej wypełniony rachunek.
Wysiadła, zostawiając drzwi otwarte tak szeroko, że
nie był w stanie dosięgnąć do klamki. Żeby je zamknąć,
musiał wysiąść i obejść auto. Nie zrozumiała, co za nią zawołał.
Odchodząc, słyszała coraz głośniejszy koncert na
klaksony w wykonaniu rozwścieczonych kierowców.
Przy Main Plaza doszła do rzeki. Powietrze było wilgotne
i chłodne. Zaczęło siąpić. Na nadbrzeżnym deptaku,
zwykle pełnym spacerowiczów, amatorów sportu i właścicieli
psów, żywego ducha. Tymczasem zmrok zapadł już
na dobre. Postawiła kołnierz płaszcza i ruszyła szybkim
krokiem. Po prawej widziała światła nowej dzielnicy Deutschherrn.
Gdy skończyły się zabudowania, droga, wzdłuż
której ciągnął się żywopłot, zrobiła się szersza, ale też
ciemniejsza. Drzewa zasłaniały światło. Zawahała się,
ale poszła dalej. Chciała sprawiać wrażenie osoby zmierzającej
wprost do celu i zdecydowanej. Nie dać po sobie
poznać, że się boi. Pięć minut później minęła niskie zabudowania
wodnych klubów sportowych, miała przed sobą
jeszcze jeden krótki, ciemny odcinek. Gdy dotarła do hotelu
Gerbermühle, odetchnęła. Teraz tylko przejść przez
ulicę, przebiec tunelem pod torami i będzie w domu.
Przed furtką wymacała w kieszeni pęk kluczy. Wejście
do domu słabo oświetlała zewnętrzna lampa. Włożyła
klucz do zamka, otworzyła drzwi i poczuła, jak sztywnieją
jej ramiona. W ciemności za nią ktoś stał. Odwróciła się.
Patrzył na nią obcy mężczyzna. Obcy, który jednak obudził
jakieś wspomnienia. W następnej chwili poznała go
i zaczęła krzyczeć. Nikt jej nie słyszał. Mężczyzna wepchnął
ją do korytarza i zamknął za sobą drzwi.
(...)