Nie taka dziewczyna

Młoda kobieta o tym, czego ?nauczyło? ją życie

Dziewczyna i cham

Powszechnie się sądzi, że „poczucie własnej wartości” to rodzaj zaklęcia przeciw złemu, które trzyma jego posiadaczy w nietkniętym przez zło raju, z dala od łóżek przypadkowych partnerów, ambiwalentnych konwersacji i kłopotów w ogóle. Wcale jednak tak nie jest. Poczucie własnej wartości nie ma nic wspólnego z konkretami, za to pozwala stworzyć w sobie spokój, pogodzić się z własnym „ja”.

Joan Didion, O poczuciu własnej wartości

Zawsze trafiam na silne kobiety szukające słabych mężczyzn, których mogłyby zdominować.

Andy Warhol

Zawsze pociągali mnie chamscy mężczyźni. Od aroganckich dziwaków, którzy okazują się w końcu porządnymi facetami, do socjopatów seksoholików. Ich wspólnym mianownikiem było jednak niegrzeczne zachowanie podczas pierwszego spotkania i pragnienie, by dać mi nauczkę.

Panowie: co będzie, jeśli zachowacie się wobec mnie po chamsku w sklepie ze zdrową żywnością? Zaintrygujecie mnie. Zignorujecie podczas rozmowy w większej grupie osób? To również zwróci moją uwagę. Szczególnie lubię, kiedy facet jest nieuprzejmy, twierdząc, że to mechanizm obronny, a w miarę upływu czasu robi się jeszcze wredniejszy. Po przekroczeniu ćwierćwiecza mojego żywota, kiedy związałam się z naprawdę porządnym facetem, to wszystko się zmieniło. Jestem na odwyku od chamów, więc przebywanie w obecności mężczyzn prezentujących powyższe postawy wciąż nie jest jeszcze całkowicie bezpieczne.

Moje uzależnienie od chamów zaczęło się stosunkowo dawno. W czasach przednastoletnich spędzałam wakacje w domku nad jeziorem, gdzie skulona na zniszczonej kanapie, ubrana w należącą do mamy koszulkę z napisem MIND THE GAP, oglądałam filmy takie jak Koniec niewinności lub Człowiek z księżyca. Jeśli czegokolwiek nauczyłam się z tych opowieści o młodzieńczym pożądaniu, to tego, że jeśli naprawdę podobasz się jakiemuś facetowi, najpewniej obleje cię wodą i będzie przezywał. A jeśli zepchnie cię z roweru i obetrzesz sobie kolana, oznacza to, że wkrótce ma zamiar cię pocałować nad jakimś zbiornikiem wodnym.

Pierwszy moment seksualnego podniecenia przeżyłam, oglądając Jackiego Earle’a Haleya jako Kelly’ego Leaka w Drużynie specjalnej troski. Nosił skórzaną kurtkę, jeździł na motocyklu mimo niepełnoletności, palił i nie szanował starszych (żaden chłopiec w szkole u kwakrów tak się nie zachowywał). Co więcej, uwodził dorosłe kobiety jak rasowy uczeń Hugh Hefnera. Później fascynowały mnie związki oparte na nienawiści, „pożądam cię wbrew sobie”, w stylu Jane Eyre i Rochestera. Pamiętacie, jak Holly Hunter patrzy na Williama Hurta w Telepasji, jakby nienawidziła wszystkiego, co on sobą reprezentuje? Marzenie. Nawet 9 i pół tygodnia miało swój przerażający sens. Niby to całkiem naturalne zachowanie – kogo nie ekscytuje trochę słownej przepychanki, przeciąganie liny? – ja pierwsza jednak przyznam, że posunęłam się w tym za daleko.

Powszechnie wiadomo, że jeśli masz dobrego ojca, prawdopodobnie wybierzesz też dobrego faceta, a ja mam chyba najmilszego tatę na świecie. I nie mówię „miłego” w sensie „uprzejmego”. Mam na myśli to, że zawsze szanował moją naturę i dawał wolność oraz wsparcie. Jest zdecydowanym, ale łaskawym przywódcą. Rozmawia z dorosłymi, jakby byli młodocianymi przestępcami, a z dziećmi, jakby były dorosłymi. Wiele razy próbowałam stworzyć postać podobną do mojego ojca, lecz oddanie istoty jego charakteru okazało się wyzwaniem. Nie zawsze było ze mną łatwo, z nim też nie – w końcu artyści lubią zaszywać się na całe dnie w swoich pracowniach i wpadać w szał z powodu złego światła – ale spokój i uwaga, jaką poświęcał mi tata, były podstawowe dla poczucia bezpieczeństwa, które w sobie noszę. Do dzisiaj jednym z najszczęśliwszych momentów w moim życiu pozostaje ten, kiedy otworzyły się drzwi domu mojej koleżanki, a za nimi stał ojciec (w swoim tweedowym płaszczu), by zabrać mnie z nieudanej dziecięcej imprezy.

Kiedy miałam pięć lat, wybrałam się z rodzicami na otwarcie jakiejś wystawy i rozmawiałam z pewną uroczą nietrzeźwą Brytyjką. Dawno już powinnam być w łóżku i zaczynałam się nudzić. Stałam obok mojej koleżanki Zoe, wówczas ledwie czterolatki, będącej dla mnie żenująco młodocianym towarzystwem. Owa Brytyjka, próbując nawiązać konwersację, zapytała, co robią nasi rodzice, kiedy jesteśmy niegrzeczne.

– Kiedy jestem niegrzeczna, idę do kąta – odparła Zoe.

– Kiedy ja jestem niegrzeczna – powiedziałam – ojciec wkłada mi widelec do cipki.

Trudno pisać o tym ze spokojem. Jesteśmy przecież uczuleni, by słuchać małych dziewczynek, szczególnie kiedy opowiadają nam o molestowaniu sztućcami. W dodatku mój ojciec tworzy mocno seksualne dzieła sztuki, więc pewnie i tak znajduje się na pedofilskim radarze FBI. Ale o jego spokojnym charakterze świadczy reakcja tamtego wieczoru: kiedy Brytyjka powtórzyła moją „prześmieszną” opowieść grupie dorosłych, tata wziął mnie na ręce i oznajmił: „Chyba już pora spać”.

Trudno wyjaśnić, co właściwie chciałam wtedy zrobić. Pamiętajmy, że mowa o dziewczynce lubiącej udawać, że jakiś duch wbrew jej woli dotyka jej nieistniejących piersi. Z tej historii wynika jednak z pewnością, że mój tata jest naprawdę fajny, ale ja zawsze rozumiałam ewentualną karę, a nawet się o nią prosiłam.