Nie przypominam sobie pani

Poczułem, że ktoś dotyka mojego ramienia, pomyślałem o Młodszej Renacie Nejmanowicz. Jakież było moje zdziwienie, kiedy otworzyłem oczy. Obok mnie stała kobieta w wieku około trzydziestu pięciu, może czterdziestu lat. Znajdowałem się na pętli tramwajowej. Tej samej, którą wcześniej widziałem już na ekranie telewizyjnym. Zanim szkło kineskopu rozpuściło się i uciekło na podłogę, dostrzegłem postać podobną do mnie. Miałem dość mętne wrażenie, iż jestem obserwowany przez samego siebie, a obiektywem kamery może być dowolne miejsce w przestrzeni. Ale nie uprzedzajmy faktów. Dwudziestokilkuletni chłopak, trzymający przerzucone przez lewe ramię ubrania (zimowy płaszcz, kurtka, dwie pary spodni), rozglądał się niespokojnie dokoła. Kilka razy podchodził do tablicy zawierającej rozkład jazdy. Przez chwilę manipulował przy niej, jakby chciał rozkręcić metalową gablotkę. W pewnym momencie drgnął. Na przystanek weszła młoda dziewczyna o spiętych do tyłu jasnych, lekko rudziejących włosach. Miałem wrażenie, że uśmiecha się do chłopaka trzymającego garderobę, lecz zbliżywszy się do niego, w ostatniej chwili zacisnęła obie dłonie w pięści i wymierzyła kilka zamaszystych i celnych ciosów. Pozostali oczekujący na tramwaj usłyszeli głuche dudnienie pleców zaatakowanego. Chłopak próbował odskoczyć, zasłaniając się jednocześnie trzymanymi w lewym ręku ubraniami. Na chodnik upadł drewniany wieszak. Dziewczyna, pochylając się, pochwyciła go i tak uzbrojona przystąpiła do kolejnego ataku, tym razem popartego serią wyzwisk: „Ty skurwysynu! Zabiję cię!”. — Uspokój się, idiotko! — syknął chłopak, jak tarczą usiłując bronić się trzymanymi w ręku ubraniami. — Ty sukinsynu! Nie daruję ci tego! — atakowała dziewczyna. Chłopak podbiegł do mnie. — Czy mógłby pan to potrzymać? — Bezwiednie przyjąłem podaną mi garderobę. W tej samej chwili dziewczyna wymierzyła kolejny cios. Chłopak krzyknął, dłonią zakrył okolice prawej nerki, odkręcił się i chwycił atakującą za oba nadgarstki. — Uspokój się, idiotko! — powtórzył, siłą przeprowadzając dziewczynę na drugą stronę ulicy. Oparł ją plecami o witrynę sklepu z narzędziami żelaznymi. Starałem się nie słuchać ich rozmowy. Zresztą za chwilę na przystanek wjechał tramwaj. Chciałem wsiąść, ale wciąż w ręku trzymałem powierzone mi ubrania. — Ej! Co mam z tym zrobić?! — krzyknąłem w kierunku pary po drugiej stronie ulicy. Chłopak odwrócił się w moim kierunku, co umożliwiło dziewczynie wyprowadzenie ciosu pięścią prosto w twarz i wyrwanie się z krępującego uścisku. Chłopak spojrzał na mnie. — Rzuć to w cholerę! — powiedział.