Kim Dzong Un

Szkic portretu dyktatora

Jedną z osób, której udało się przetrwać klęskę głodu, jest Chu Ch’an Yang. Dziś jest dwudziestosiedmioletnią matką małych dzieci mieszkającą w Gangnam, zamożnej dzielnicy Seulu, która dała początek światowemu hitowi Gangnam Style, a jej nazwa jest równoznaczna z pogonią za statusem i luksusem. Ulicami jeżdżą tu samochody, jakich nie zobaczy się nigdzie indziej, są też całe ulice, których jedyną komercyjną ofertą jest chirurgia plastyczna. Chu Ch’an Yang pochodzi z zupełnie innego świata, położonego kilkadziesiąt kilometrów dalej na północ. Urodziła się w roku 1991, tym, w którym Michaił Gorbaczow walczył z opozycją we własnym rządzie, a Związek Radziecki śpiewał już absolutnie ostatnią zwrotkę. Rodzina Chu Ch’an Yang nie miała wówczas pojęcia, że wielkie zmiany zachodzące na świecie dotkną też ludzi takich jak oni. Ludzi, którzy mieszkali tysiące kilometrów dalej, zawsze ciężko pracowali, aby mieć cokolwiek, i zawsze przyjmowali za pewnik, że zarówno Wielki Wódz Kim Ir Sen, jak i Ukochany Przywódca Kim Dzong Il będą się nimi opiekować.

Chu Ch’an Yang pierwsze lata życia spędziła w domu, w którym rodzina każdego ranka mogła poczuć bryzę znad Morza Japońskiego. Miasto Ch’ŏngjin położone jest najdalej na północnym wschodzie kraju, ukryte za wysokim łańcuchem gór, od których zimą nadciągają chłodne wiatry i ostre mrozy, przez co ziemia jest tu niegościnna. Mogłoby przejść do historii jako nic nieznaczące miasteczko rybackie, gdyby nie okupacja japońska. To imperialiści ze Wschodu dostrzegli drogę morską, która mogła połączyć Koreę, Japonię i chińską Mandżurię. Wykorzystali również znajdujące się w okolicy duże złoża węgla i żelaza, a wtedy nagle całe wschodnie wybrzeże przeobraziło się w kwitnącą strefę przemysłową. Ch’ŏngjin stało się tętniącym życiem portowym miastem, nazywanym Miastem Żelaza. Gdy Kim Ir Sen doszedł do władzy, postarał się co prawda, by tę cudzoziemską interwencję usunięto z oficjalnej opowieści o kraju, a przemysł, który odbudował na wschodnim wybrzeżu ze zniszczeń wojennych, przypisano na korzyść jego polityki. W latach siedemdziesiątych

liczba mieszkańców wzrosła aż do 900 tysięcy, osiągając liczbę niemal dwukrotnie wyższą od obecnej.

Ojciec Chu Ch’an Yang miał dwadzieścia lat, a matka osiemnaście, kiedy poznali się w miejscowej fabryce słodyczy. On był szefem, ona pracowała przy taśmie, przy której słodkawa czerwona pasta z fasoli zmieniała się w glazurowane cukierki. Słodycze tego rodzaju chętnie rozdawano przy różnych okazjach, takich jak urodziny Kim Ir Sena lub Kim Dzong Ila. Początkowo młodzi wymieniali długie ukradkowe spojrzenia, a po pewnym czasie poważyli się na nieśmiałe uśmiechy. Mieli już za sobą wiele spacerów, gdy on wreszcie zdobył się na to, czego wymagało konserwatywne społeczeństwo. Zebrał się na odwagę i spytał:

– Czy sądzisz, że mogłabyś zostać moją towarzyszką w drodze ku rewolucji?

Później mieli żartować z tego sformułowania.

Miasto Żelaza stało się jednym z obszarów, które klęska głodu dotknęła najmocniej, śmiertelność sięgała tu aż dwudziestu procent. W ten niezmiernie bolesny sposób mieszkańcy przekonali się, jak bardzo oszukiwano ich przez wszystkie te lata. Jeśli komuś udało się stworzyć przestrzeń, w której niesie się echem wyłącznie jego głos, to człowiekiem tym był dziadek Kim Dzong Una – Kim Ir Sen. Napędzany mieszanką politycznego sprytu z manią wielkości i paranoją, zrobił, co mógł, aby ustawić Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną w jak najlepszej pozycji. Czy zawsze było to najlepsze dla ludności, to już zupełnie inna kwestia.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.