Historia z chmury

To list do ciebie, babuniu Petronelo, list, którego nigdy nie otrzymasz. Śmierć nie ma adresu. Ale pamiętaj, że list ten jest do ciebie. Z bajką. Rozpoczęłaś historie z chmury, ja je dokończę. Historie z chmury dotarły do mnie, kiedy byłem jeszcze zupełnym brzdącem. Nigdy nie przestała mnie zadziwiać twoja pobożność i to, jak próbowałaś mi tę swoją wiarę narzucić. W kościele zwykle się nudziłem, nie ma tam chmur, nie otrzymywałem tam nic w zamian za wiarę. Za to w domu, w twym mieszkaniu, modliłem się szczerze i równie szczerze cieszyłem się ze śladów na kolanach. Zostawały po dłuższym klęczeniu. W ciągu wieczora obracaliśmy ze trzy, cztery cząstki różańca, lubiłaś połknąć parę sylab w modlitwie. Tego też się nauczyłem.

Zdrowaś Maryjo,...skiś pełna
... z tobą
Błogosławionaś... niewiastami
I błogosławion...wota twego Jezus

Często pytają mnie, kim była babunia Petronela. Nie mnie o tym sądzić, odpowiadam. Mogła być dziecięcą pisarką, pisać książki dla dzieci. Gdyby była choć trochę piśmienna. W zamian za różaniec otrzymywałem od ciebie bajkę. Zdarzały się wieczory, gdy tak cię umęczyłem modlitwami, że na bajki nie miałaś już siły. Ale długi pozostawały. I wcześniej czy później wybijała godzina, gdy żadna siła nie potrafiła zmusić mnie do uklęknięcia z różańcem. Dług musiał być zwrócony. Może dlatego postanowiono, że zostanę kościelnym księgowym. Żadnym księgowym jednak nie zostałem. Pozwalałem ci na zaległości sięgające czterech cząstek różańca. Nie więcej. Wtedy układałem cię obok siebie. Podejrzewam, że opowieści wymyślałaś sama, a opowiadanie trzeciej bajki z rzędu najczęściej przerywało chrapnięcie, i właśnie te niedokończone trzecie bajki odcisnęły się w mojej pamięci piętnem koszmaru. Bowiem zakończenia do nich tworzyłem sam.

Święta Maryjo,...tko Boża
Módl się za nami...sznemi