Global Nation

Obrazki z czasów popkultury

Dziewczyny odchodzą od stolika i zalega cisza, długa na jakieś trzy łyki. Pociągam moją Stellę i przyglądam się metodom picia innych. Brad robi malutkie łyki swojego Kronnenburga (co daje jakąś pintę na godzinę) i po przełknięciu głośno wydycha powietrze, Chris za to, ze swoimi potężnymi łykami, pije z szybkością około pinty na niecałe półgodziny, co przy naszych zasobach pieniężnych może być niebezpieczne, ale w końcu oblewa egzamin. Ja, chyba z tęsknoty za naszą kontynentalną pianką, często zakręcam kuflem i spijam bąbelki, szybkość – pinta/45min. Dziewczyny ze swoimi buteleczkami Bacardi czy Smirnoffami siedzą około godziny. Fiona drugą szklankę Stelli będzie pewnie sączyć do północy. Wyskakuję po kolejną Stellę.
— Co one tam robią? – nie opanowuje swoich myśli Brad.
— Nieeee! To zawsze była dla mnie niezgłębiona tajemnica – głowa Chrisa podrywa się z łokci. – Po co dziewczyny chodzą do kibla w dwójkę?
— Daniel przyznaj się, ty też o tym myślałeś – Fiona wierci mnie wzrokiem.
— Bo wy zawsze musicie chodzić tam razem i nigdy nie mówicie po co?
— Oj mali chłopcy – Maria uśmiecha się łagodnie. – A po co się chodzi do toalety?
— Na tak długo? – Brad zdaje się mówić „tu cię mam”. – I po co chodzi ta druga?
Fiona z politowaniem kręci głową.
— Hey, a pamiętacie Umę Turman w Pulp Fiction? – wzrokiem omijam dziewczyny.
— Pudrowanie noska było najlepsze – przyznaje Brad.
— A najgorszy kibel w Szkocji?! – znowu ożywia się Chris.
— Obrzydliwe! – mówią jednym głosem Maria i Fiona, a my się śmiejemy. – Jesteście beznadziejni – dodaje Fiona.
— Kto jest beznadziejny? – pyta znad naszych głów Carol.
— Nie chcesz tego usłyszeć — Maria zbywa jej ciekawość.
— Wiecie co jest najgorsze? – próbuję na nowo zjednać wszystkich przy jednym temacie. – Stać w kiblu nad pisuarem w momencie, gdy strzelają bramkę. Cały pub wrzeszczy z radości a ty stoisz i nie wiesz, co zrobić, bo jesteś w połowie, ale przecież zaraz będzie powtórka i trzeba ją zobaczyć. W takich chwilach łatwo o panikę.
— Rozumiem, że rozmawialiście o podobnych sprawach, gdy nas nie było – pyta retorycznie Vanessa i wbija we mnie wzrok „a –ja — myślałam, — że — stać –cię — na — więcej”.
W tym momencie rozlega się dźwięk dzwonka i zaraz za nim głos barmanki: „Last orders!”. Spokojnie wyczekujemy na wyproszenie podejrzanych klientów, zamknięcie drzwi i zapuszczenie żaluzji. Kursujemy, podobnie jak pozostali stali klienci, od stolika do baru do około pierwszej w nocy. Zaczyna się pora toastów; pijemy za Vanessę, za Christophera, za F.C.Arsenal, za Marcina, potem chyba jeszcze za szaloną panią kierowcę autobusu N19 i inspektorów telewizyjnych (aby oddalić obawy o niezapłacony abonament). Nie ma komu już sprzątać ze stolika, Marcin został sam za barem, więc trudno wcisnąć ręce między butelki po Baccardi i puste kufle. Z Bradem stawiamy jeszcze dwie kolejki Marcinowi. Cieszy nas to, że się napił, a nie jak to zwykle robią barmani zainkasował forsę. Wreszcie, gdy po szóstej szklance z uśmiechem na twarzy mówię „Im więcej piję, tym więcej piję” Vanessa decyduje za wszystkich, że pora wyjść. Szkoda, że nie poznała się na głębi moje sentencji.
— Nie można zmarnować tak ciepłej nocy. Chodźmy do parku! – proponuję już za drzwiami i nie oglądając się na innych prowadzę Fionę za rękę w górę pustej i cichej Blackstock Rd.
Brad, gdzieś w okolicach kortów tenisowych, znajduje duży koszyk zakupowy. Przez następną godzinę wszyscy nawet dziewczyny sprawdzamy podatność „Jackassa” na umysły dzisiejszej młodzieży. Ja z Fioną wykonujemy numer „crash test na drzewie w wózku rozpędzonym przez dwóch silnych mężczyzn”. Przerywamy dopiero, gdy nasz pojazd z Bradem i Vanessą w środku, traci jedną nóżkę po zderzeniu ze słupkiem parkingowym.
Potem, na trawniku sprawdzamy ilość siniaków i obtarć odniesionych podczas zabaw z wózkiem. Te medyczne konsultacje szybko zamienią się w licytację ran i blizn wyniesionych z pracy; nie musimy nawet podciągać rękawów i nogawek, wszyscy mamy koszulki i krótkie spodenki tudzież spódniczki; przystawiamy gołe przedramiona i piszczele do oczu niedowiarkom, mówiąc: „Piec na pizzę, 260 stopni”, „50-litrowa beczka Kronnenburga”, „Wrzątek Starbucks, najgorętszy na świecie”, „Marlboro pijanego klienta”, „Mokra podłoga”, „Ostrze nierdzewnej stali”. Wygrywa Fiona. Gdy powiedziała „Kartka z kalendarza BP”, zaśmialiśmy się serdecznie — coś jakby „Milutka dziewczynka. Ale jesteś jeszcze za mała by bawić się z dorosłymi”, ale już po tym, jak opowiedziała i pokazała rozcięcie między palcem wskazującym a środkowym, wszyscy przyznali, że było to najwybitniejsze samookaleczenie od czasów Edwarda Nortona w „Fight club”. Leżymy jeszcze trochę na trawie, ale nie mogąc dostrzec na niebie światełek innych niż te samolotowe („To jedna z najgorszych rzeczy w takich miastach molochach” – mówi Fiona) postanawiamy wrócić do domu.
I gdy tak idziemy w milczeniu przez park, gdy cisza tak kompletnie odmienia naszą dzielnicę, Fiona przytulona do mnie szepcze mi do ucha „Słyszysz? To nadal Londyn”.
Z ulicy patrzę na flagę Arsenalu, która swobodnie zwisa z okna pokoju Vanessy i Carol i przypomina całej dzielnicy o jutrzejszym meczu.
— Co to miało być, Brad? – pyta Vanessa patrząc na leżący tuż obok naszych drzwi papierek po „Airways”, rzucony przez Brada.
— Co?!
— No ten papierek. Podnieś go i wrzuć do kosza.
— To tylko, fuck... — zatrzymuje się w pół zdania i podnosi srebrzącą się kuleczkę papieru. Chyba trochę się zawstydził, bo zacisnął usta i kręci lekko głową.
— Wiesz Brad, że płacimy council tax, mieszkamy tu już pół roku, jesteśmy częścią całego sąsiedztwa. Cokolwiek sobie myślimy jesteśmy teraz z Islington i powinniśmy o nią dbać... Co nie znaczy, że już gdzie indziej, papierki można rzucać na ulicę.
Przypomina mi się jak kiedyś, bawiąc się telefonami moich współlokatorów sprawdziłem, co mieli wpisane pod hasłem „dom”. Wszyscy, łącznie ze mną, mieliśmy tam wstukane numery poprzedzone kodem kierunkowym międzynarodowym. Teraz, gdy mamy telefon stacjonarny, numer międzynarodowy oznaczyłem sobie hasłem Dora&Babcia.
Po chwili, długiej na wizytę w toalecie i zaparzenie siedmiu miętowych herbat, siedzimy wszyscy na naszym dachu i dłonie zaciskamy na parujących kubkach. Czekamy na wschód słońca. Patrzymy w milczeniu ponad dachami domów w kierunku Finsbury Park. I kiedy wreszcie pierwszy promień oświetla nam twarze, Fiona odwraca się do mnie z uśmiechem i całuje mnie w usta. I myślę sobie, więcej, jestem teraz o tym całkowicie przekonany, że jeśli moje życie miało do czegoś zmierzać, to niewątpliwie jest to ten moment. Już więcej nie potrzebuję takich chwil, to i tak więcej niż oczekiwałem. Jeszcze mocniej obejmuję Fionę, zamykam oczy i pozwalam słońcu grzać moje powieki.