Farba znaczy krew

Od maja na Żuławach polowało się wśród łąk i zbóż na rogacze. Czasami wyjeżdżaliśmy specjalnie na rogacze, a niekiedy polowaliśmy na nie przy okazji wyjazdów na kaczki. Tak jak to miało być dzisiejszej sierpniowej niedzieli. Jeszcze nocą wypchnęliśmy motor z piwnicy, a ojciec odprowadził go kawałek dalej, za blok, żeby hałas uruchamianego silnika nie niepokoił śpiących ludzi. Jechaliśmy przez całkiem uśpione jeszcze miasto. To było dziwne uczucie – wszyscy głęboko śpią, wszystkie okna ciemne, a my jedziemy bezludnymi ulicami przez chłodne powietrze. Tak jakby na świecie były tylko niewidome i bezludne budynki z czarnymi prostokątami okien i my dwaj na motocyklu.

Gdy zaczynało się rozwidniać, już zaglądaliśmy na miedze i łąki skryte za łanami pszenicy. Wychylamy się zza kolejnego łanu i widzimy dosyć daleko od nas sarny. Patrzymy na nie przez te poranne mgły i opary – tata w lornetce widzi, że jest z nimi rogacz. Sarny czekają, aż słońce obsuszy zboża z bardzo dużej rosy. Wtedy wejdą w nie i gdzieś tam pośrodku łanu umoszczą sobie małe legowisko bezpośrednio na ziemi, i będą leżeć tam przez cały dzień.

W tych warunkach nie ma możliwości, by je podejść bez spłoszenia. Cofamy się za róg łanu, a ojciec pokazuje mi ręką i szeptem mówi:

– Jak pójdziesz dookoła, zajdziesz je od tamtych wierzb i ruszysz je z tamtego kierunku, to będą chciały przedostać się na tę stronę przy końcu tamtego łanu. Ruszam. Chłopaki lubią takie samodzielne zadania. Okrążam sarny dużym kołem, niewidzialny i niesłyszalny dla nich. We właściwym momencie obieram kierunek wprost na nie i przez pszenicę, mokry po pachy od wielkiej rosy, idę w ich kierunku. Nie widzę, jak się podnoszą i odchodzą z tego miejsca, ale słyszę szybko po sobie następujące dwa głuche strzały. Między łanami znajduję ojca. Pokazuje mi krew na trawie i potem w połowie wysokości źdźbeł pszenicy.

– Farbuje, wysoko dostał, chyba na komorę – mówi cicho ojciec.

W pszenicy widać wyraźny, ciemniejszy, zakręcający szlak – ranny rogacz, umykając, otrząsnął srebrzystą rosę z kłosów.

– Nie mam już brenek, ale pójdziemy za nim pomalutku. Nie mógł pójść daleko – słyszę szept ojca.

Idziemy krok za kroczkiem, ojciec rękoma rozsuwa przed sobą pszenicę, by być jak najciszej. Przystaje. Milcząc, pokazuje mi dłonią parę metrów przed nami wolny od kłosów placek. Tam leży. Robimy jeszcze kilka powolnych kroków. Widzę go! Podnosi się! Z przestrzeliny w brzuchu wypływają mu jelita. Ojciec rzuca się na niego i zduszonym głosem woła: „Łap go za nogi!” Łapię! Rogacz kopie i przeraźliwie beczy! Słabną mi ręce! Nie utrzymam! Boję się, że kopnie mnie w brzuch! Ale rogacz kopie coraz słabiej – ojciec podrzyna mu gardło – zwierzę straszliwie beczy i wiotczeje.

I wszystko przestaje szarpać się i krzyczeć. Wszędzie zapada wielka cisza. Wracamy motorem do domu, trzymam ciało rogacza na kolanach. Czuję, że stało się coś bardzo złego. Jestem głęboko smutny. Przez zieloną kurtkę i plecy prowadzącego motor ojca wyraźnie czuję jego przygnębienie. Siłę kopiących nóg rogacza czuję w rękach do dzisiaj, a jego śmiertelny głos wbił się we mnie na zawsze.