Droga do Bugulmy

OSOBY:
JEROCHIMOWA osiemdziesiąt osiem lat
LEKARKA czterdzieści osiem lat
KARLA trzydzieści cztery lata
EMAN pięćdziesiąt sześć lat
JENIK siedemnaście lat
STARY osiemdziesiąt osiem lat
MĘŻCZYZNA PRZY ŹRÓDLE pięćdziesiąt lat
SYBIRACY
ŻOŁNIERZE

Granica państwa. Tory kolejowe. Teren leśny, poręba z pniakiem. Na pniaku stoi odbiornik radiowy. Zależnie od potrzeb rozlegają się z niego komunikaty, odezwy, różne sygnały dźwiękowe, charkot, piski, urywki pieśni bojowych i wspaniałych symfonii.Opuszczony, zniszczony domek dróżnika. Eman, ubrany w kurtkę z kapturem, majstruje przy odbiorniku. Obok leży siekiera. Jeník, ubrany w kożuch, klęczy przy Starym.

STARY Lećcie już, chłopcy moi. Lećcie jak orły bitewne... na wschód. Duch mój będzie z wami! Biegnijcie, unikajcie ruin… skaczcie przez leje po bombach... jak węże przepełzajcie przez wszystkie granice… mam nadzieję, że się ciepło ubraliście, tak jak wam mówiłem. Droga ku lodom jest daleka.

EMAN Kurde, nie da się tego naregulować.

STARY Synku, ostrożnie z tym moim pudłem!

EMAN Będę uważał, tato.

STARY Idźcie już! Ruszajcie, zanim nadejdą patrole! Mają psy! Psów się nie oszuka

JENIK Poczekamy na ciebie, dziadku. Aż staniesz na nogi.

STARY Ja już, chłopcze mój, na nogi nie stanę, bez dwóch zdań. Zostawcie mnie tu! Tak jak dawne oddziały, co niosły naszej ojczyźnie wolność. Zawsze zostawialiśmy po drodze ciężko rannych. Iluż ich wykończyłem strzałem w tył głowy, kiedy leżeli już nieprzytomni. Teraz kolej na mnie i ja to rozumiem.

JENIK Dziadku!

EMAN Synu, bierz przykład z dziadka! Tak umierają prawdziwi mężczyźni! Że też nie wziąłem większej anteny. Niezły tu ziąb!

STARY Chrrr... Stąd już blisko. Do lodów.

EMAN Ale jesteś pewien, ojcze? Że umierasz? Może to tylko jakiś atak?

STARY Jak to wyszykujesz, przyjdź rzucić na mnie okiem. Kto pozna lepiej niż ty, czy już się kończę. Sam wyćwiczyłem cię w pracy z ludźmi.

EMAN Chyba to mam!

ODBIORNIK Wnimanije! Wnimanije! Goworit Bugulma! Do wszystkich, do wszystkich! Tu radiostacja Wolna Bugulma! Chodźcie do nas! Wzywa was Wolna Bugulma!

EMAN (tańcząc z radości) Nareszcie!

STARY Kiedy będzie jechał pociąg... przebiegniecie w jego cieniu przez granicę... tak się to robi... gdyby patrol był silny i strzelał, nie dajcie się… biegnijcie jak wilki stepowe... uważajcie przede wszystkim, żeby nie upaść na tory... uda wam się, przebiegniecie granicę! Byle z Europy! Na wschód!

JENIK Dziadku, ale granic dawno już nikt nie pilnuje!

STARY Czy to nie pociąg? Chyba coś słyszałem. Nie, pewnie huczy mi tylko we łbie.

W oddali słychać ryk silników, wybuchy.

ODBIORNIK Tu Bugulma! Wolna Bugulma! Wzywamy wszystkich, wszystkich... czekamy na was... towarzysze, bracia i siostry na morzach, stepach, w zniszczonych wojną miastach... Bugulma na was czeka...

STARY Bugulma w tym czasie zagłady ożyła... towarzysze wzywają was na pomoc!... mój odbiornik nastawiony na Bugulmę przemówił!... głosem rewolucji! poczekajcie na pociąg i w jego cieniu ruszajcie...

ODBORNIK Wolność! Dla wszystkich, dla wszystkich

STARY Ciągle jest tam, w zakamarkach moich myśli... rewolucja... szczęście moje... chrrr...

Szczekanie psów.

STARY Wszystkie zakręty mojego losu... więzienie, wolność, więzienie, wolność i lata pracy z ludźmi... ciągle... czekam... Jeníku?

JENIK Tak?

STARY Tam daleko, wśród lodów poznałem swoją miłość.

JENIK Co takiego? Co ty mówisz, dziadku?

EMAN Majaczy!

STARY Jeszcze z takim jednym uciekliśmy wzdłuż rzeki, psy nas nie wywęszyły. Szliśmy śnieżną krainą. Drogę zatarasowały nam kry. Tam pośród lodów spotkałem dziewczynę, młodą towarzyszkę. Z nią zostało moje serce, chore z tęsknoty. W Bugulmie. Tam daleko, w kraju towarzyszy.

EMAN Tato!

STARY Wszędzie dokoła była śmierć... Bugulma.

EMAN Słyszycie?! Idą po nas.

Dalekie wybuchy. Reflektory. Szczekanie psów. Eman pakuje odbiornik do plecaka. Klękają przy Starym.

STARY Już tu jest. Widzę ją... to ty... moja droga… piękna
towarzyszko spośród lodów... ghrrr.

Charkot Starego. Umiera. Eman i Jeník wstają. Salutują.

JENIK Tato! Zostaliśmy sami.

Stukot kół pociągu. Szczekanie psów. Eman chwyta Jeníka za ramię i ciągnie go w stronę torów.

EMAN Kiedy zaczęły wybuchać bomby terrorystów... a ja kładłem się na ciebie i twoją mamę, żeby zasłonić was przed świszczącymi odłamkami... Kiedy Hradczany zalała Wełtawa... Big Ben umilkł... wieża Eiffla napęczniała i zmieniła się w spalone zwierzę, powykręcane wśród bomb, w konwulsjach... z Wawelu została kupa obtłuczonych kości... w mojej piersi wciąż rozbrzmiewała dzika pieśń... pieśń walki... czułem wściekłą radość... z tego, że z tym kurewskim unijnym pokojem koniec... że Europa znowu jest płonącą kobietą, którą zawsze była... kiedy widziałem cię, mój synku, jak smutno włóczysz się po supermarketach... tam i z powrotem jeździsz na ruchomych schodach, gapisz się na telewizję, faszerujesz się narkotykami... mówiłem sobie... ach, marzyliśmy o wolności... ale to gówno, gówno, gówno... nie ma jak walka... starzeć się i twardnieć w boju o lepszy świat jest lepiej niż żyć w lepszym świecie i być ciągle młodym, pięknym, zdrowym i bogatym… i czekać, żeby cię w końcu załatwili za to terroryści. A teraz ruszamy.

JENIK Tato! Idziemy już tyle dni i nocy. Wleczemy się przez Europę. Przez umarłe, zbombardowane miasta. Dokąd idziemy?

Ogromny cień pociągu, stukot kół. Iskry. Ogłuszający łoskot.W cieniu pociągu, za ostatnim wagonem, Eman i Jeník przebiegają przez tory.Cień renifera. Cienie skradających się Symbiraków. Prosektorium. Coś pośredniego między hangarem a laboratorium
naukowym. Ogromne wentylatory. Metalowe schody. Na górze trzymają wartę dwaj Symbiracy. Na głowach mają rogi reniferów, na twarzach maski, ubrani są w zwierzęce skóry. Dopiero kiedy schodzą na dół, widać dokładniej, jak wyglądają. W centralnym miejscu tej fabryki trupów znajduje się ruchoma taśma. Od czasu do czasu z hukiem spada z niej na stół sekcyjny ciało. Nad ciałami pracują Karla i Lekarka. Mają na sobie kożuchy, szale i czapki, a na nie narzucone białe kitle. Przykładają się do pracy. Skalpele. Igły, nici. Kiedy nie pracująna stole sekcyjnym, odwożą pojemniki z ciałami i przywożą ruchomy stolik z ludzkimi organami.