Człowiek, który odjechał

Podsiadło daje czytelnikowi świat, w którym niczego nie pragnąc dostajemy aż nadto - spokój wyleguje się w tych wierszach jak człowiek, który wystawia twarz do słońca i przez chwilę po prostu - jest.

[...] poezja nie jest od tego, żeby o niej mówić, tylko - czuć ją. Poezja Podsiadły - szczególnie wkompoonwana w zwykło-niezwykłe, elektryzujące zdjęcia Kramarza, daje się czuć.

Kramarz i Podsiadło wyrażają swoje pragnienia i tęsknoty rozmawiając ze sobą, każdy własnym, artystycznym językiem. Co więcej, zapraszają nas do tej rozmowy.

Poezja Podsiadły, chociaż mocno osadzona w rzeczywistości, multiplikuje znaczenia metaforyczne i intertekstualne, z kolei zdjęcia Kramarza skłaniają się ku narracji dokumentalno-reportażowej. Tomik pomyślany został jako zapis podróży – realnych i wewnętrznych – a niektóre z nich autorzy odbyli wspólnie. Niekiedy trudno uchwycić punkty styczne obu przekazów, innym razem za oczywistymi skojarzeniami kryje się ironia.

Warto sięgnąć nie tylko dla atrakcji podróżniczo-lirycznych po tę opowieść o „człowieku, który odjechał”.

Ale jaki pożytek z tego, że odnajdziemy w atlasie Hermanki, Pilies gatvė i inne miejsca, gdzie na chwilę przystanęli Kramarz i Podsiadło? Ważne jest, po co przystanęli. Zsiedli z rowerów, bo rowerami przemierzali Litwę, Węgry, Ukrainę, by ujrzeć świat, „który się kołysze”, który się zbryla, nasycić się czasem, przyjrzeć się spotkanemu po drodze człowiekowi i „wciąż z bliska, a już z daleka” sobie samemu. Trzy słowa: „przyjrzeć się”, „widzieć”, „rozglądać się” są kluczami do tych wierszy i fotografii. To zwykłe czasowniki, ale nie każdy może widzieć i patrzeć, a tym bardziej zapatrzyć się. Kramarzowi i Podsiadle ten dar został dany. Oni świat ujrzeli.

Dociekliwości poety towarzyszy rodzaj uważności, czyli wychylenia ku wadze każdego istnienia. Twórcę napędza autentyczna ciekawość Innego, jego spojrzenia, uśmiechu, dotyku, ale głównie spraw ducha, które są źródłem zewnętrznych symptomów życia.

Kramarz fotografuje zachwyt nad światem, nierzadko w jego surowej brzydocie […]. Podsiadło to poeta outsider, wędrowiec śpiący jak Włóczykij w namiocie, zachwycony i onieśmielony pięknem świata, opisujący go z ogromną czułością.