Argonauci

„Argonauci” są więc książką filozoficzną w najbardziej źródłowym sensie tego słowa, to jest poszukującą odpowiedzi na podstawowe pytania: kim jestem, co jest prawdą i jak żyć.

Bohaterka dzieli się z czytelnikami tak osobistymi doświadczeniami, że zmusza odbiorcę do wyjścia ze swojej ideologicznej bańki oraz do pomyślenia nad własnym stanowiskiem w sprawach tożsamości, seksu czy płci.

Książka, którą ciężko porównać do jakiejkolwiek innej. Niezwykle świeża, brawurowa, magnetyczna. Maggie Nelson opowiada queerową historię miłosną, pełną „performowania intymności”, pytań o tożsamość, bardzo ciekawych zabiegów stylistycznych (poczukiwanie form językowch dla osoby, która postanowiła nie określać swojej płci).

Ten erudycyjny esej Maggie Nelson można potraktować jako pochwałę nieustającego stawania się. Bez binarnych podziałów i z potencjałem na zmianę.

W kraju, w którym politycy partii rządzącej nonszalancko rzucają zdania o rzekomej „ideologii LGBT”, ta książka wydaje się jeszcze bardziej odważna i radykalna niż w Stanach, skąd pochodzi autorka.

Wybitni „Argonauci” to wejście do jaskini, w której idealiści wykuwają potwora gender, sprawozdanie z doświadczeń mądrej matki i opowieść o pogoni za miłością.

Pewne jest jedno: autobiograficzna, realistyczna i biologiczna opowieść o sztucznym zapłodnieniu [i kolejnych, połączonych z łykaniem hormonów, nieudanych próbach inseminacji z banku spermy], opis ciąży i wreszcie opis dynamiki samego porodu należy do najlepszych tekstów, jakie w ogóle można na ten temat napisać.

Żeby lepiej opisać uwikłania nieheteronormatywnego związku, Nelson przywołuje współczesnych filozofów, cytaty z ich prac wplata w opowieść, co czyni lekturę wymagającą, ale nie odbiera książce wyrazistości.

Gdybym miała opowiadać o tej książce szerszemu gronu odbiorców w Polsce, to wybrałabym właśnie taką narrację: pobrali się, kochają się, rozumieją, dobrze się dobrali seksualnie, uwielbiają swoje dzieci i wspaniale się nimi opiekują – cudowna rodzina.

Nelson podejmuje temat poszukiwania tożsamości w płynnej nowoczesności, współczesnego macierzyństwa i niestereotypowej kobiecości. Nurt pisania o społeczności LGBTQ+ zyskał ważny feministyczny głos.

W „Argonautach” pod warstwą skondensowanego intelektualizmu i zmiennych rejestrów wielogłosowej prozy kryje się ważna polemika z kulturowym oczekiwaniem binarnego odczuwania i porządkowania świata.

„Argonauci” to autobiograficzna wzruszająca opowieść o miłości autorki do Harry’ego Dodge’a, artysty i rzeźbiarza, który nie jest ani mężczyzną, ani kobietą. A przy tym – książka filozoficzna, w której Maggie Nelson kwestionuje, docieka, bada każdy aspekt bycia i życia, każdy system i układ społeczny i polityczny. Warto wypłynąć z nią w podróż statkiem Argo.

To miłosny poemat, którego centrum jest związek autorki z Harrym, osobą niebinarną, i ich wspólne rodzicielstwo. Manifest niepodległości i zarazem zakochania we wspólnocie, którą współtworzy się także myślą i sztuką. Nelson odrzuca wstyd i wszelkie tożsamościowe etykiety.

Wizjonerska, mocna rzecz o ludziach, którzy nie boją się iść za swoim pragnieniem.

Można to potraktować jako pochwałę nieustającego stawania się.

Maggie Nelson nie tyle nam się zwierza, ile świadomie opowiada własną intymność. [...] Warto dodać, że to także książka filozoficzna, w której Maggie Nelson kwestionuje oraz bada każdy aspekt bycia i życia, przygląda się skostniałemu systemowi społecznemu i politycznemu.

Wspomnienia Maggie Nelson, będące opisem doświadczeń zebranych przez 20 lat związku z partnerem trans i osobą niebinarną, to intelektualna podróż przez świat queer, płeć, tożsamość, macierzyństwo, ojcostwo, feminizm i sztukę. Lektura trudna ale bezkompromisowa, warta rozczytywania podrzuconych przez autorkę tropów.

W „Argonautach” temat jest istotny, ale jeszcze bardziej istotna okazuje się forma – płynna, migotliwa, nienazywająca wprost uczuć i doświadczeń [...].

„Argonauci” są niezwykle intymną podróżą autorki przez wszystko co zepchnięte na margines w heteronormatywnym świecie. Maggie Nelson w sposób szczegółowy opisuje kompletne przeciwieństwo medialnej gloryfikacji. Ścieżka, którą podąża dla czytelnika zdaje się drogą niezwykle wyboistą – naszpikowaną wyborami, z których żaden nie jest łatwy – dla Niej zaś stanowią przyczynę refleksji.

Maggie Nelson udało się ubrać w słowa wszystkie frustracje, absurdy, sztucznie narzucone reguły, których na co dzień nawet już nie rozpoznajemy, a które są związane z patriarchalnym porządkiem świata. A jeśli takich słów nie znajduje – wymyśla je. Doskonałe wnioski Nelson wynikają z tego, że jest nie tylko świetną, ale przede wszystkim wrażliwą obserwatorką.[…] „Argonauci” Maggie Nelson to erudycyjna przyjemność, przy której co chwilę chce się wykrzyknąć: „właśnie tak jest!”. To książka, do której chce się wracać.