2
Frank Frølich zatrzymał się na korytarzu i ziewnął. Po
nocy spędzonej w samochodzie był cały sztywny i obolały.
Wzdrygnął się, kiedy zobaczył Lenę Stigersand. Pod
lewym okiem miała brzydką opuchliznę.
– Nowe zgłoszenie zaginięcia – powiedziała, podając
mu dokumenty.
Przejrzał je pobieżnie i zapytał:
– A co z tobą? Spadłaś z roweru czy znalazłaś sobie nowego
chłopaka?
– Zaginęła dziewczyna – ciągnęła niewzruszona – a dokładniej
młoda kobieta z Ugandy, z Uniwersytetu Makerere
w Kampali. Nazywa się Rosalind M’Taya. „M” i „t” wymawiamy
jedno po drugim, jak w Mount Everest. Uczestniczka
Międzynarodowej Szkoły Letniej organizowanej
przez nasz uniwerek. Innymi słowy, mądra dziewczyna.
Na pewno trudno się tam dostać. W środę zameldowała
się w domu studenckim, gdzie spędziła dwie noce. Ale kiedy
jej koleżanka z pokoju, dziewczyna z Pakistanu, przepraszam:
młoda kobieta, wróciła wczoraj z zajęć, nie zastała
jej tam. Od tamtej pory nikt jej nie widział.
Frank Frølich spojrzał na nią z niemym pytaniem.
– Lena…
– Problem polega na tym, że bez usprawiedliwienia nie
pojawiła się na wielu zajęciach. Na razie udało nam się ustalić,
że przyleciała z Londynu we wtorek przed południem.
Samolot z Londynu był skorelowany z lotem z Kampali.
– Wyglądasz okropnie. Co ci się stało w oko?
– W oko? – powtórzyła Lena tym samym beznamiętnym
tonem. – Z moimi oczami jest wszystko w porządku,
ale może ty powinieneś przebadać wzrok? Zaczynasz się
starzeć.
Frank Frølich ruszył korytarzem w stronę swojego pokoju.
Chwilę później wpadł na Emila Yttergjerdego. Skinął
głową na proste jak struna plecy Leny i zapytał:
– Widziałeś, jaką ma śliwę?
Emil przytaknął.
– Nie chciała o tym rozmawiać – dodał Frølich.
Yttergjerde zaśmiał się.
– Może kochaś spuścił jej manto?
Na twarzy Frølicha pojawił się grymas niedowierzania.
– Lenie?
– Nic nie słyszałeś? To było w zeszły piątek. Lena i Ståle
Sender wyszli z pubu równocześnie. W rankingu plotek ta
podobno jest „prawdziwa”.
– Lena i Ståle? – Frølich nie mógł w to uwierzyć, a na
pewno nie od razu.
– No wiesz: stal w nogach i ramionach, rozgrzany porządnie
drinkiem Blue Velvet, z gazem rozweselającym
lub bez niego. – Emil zarechotał i poszedł dalej.
Frank Frølich usiadł przy swoim biurku. Lena Stigersand
i Ståle Sender? Ståle, którego ciągle przenoszono
z wydziału do wydziału? Ile to już razy? Ståle, który sprawdzał
paszporty na Gardermoen, jeśli chwilowo nie gnębił
azylantów?
Dziwna z nich para. Lena była jedynaczką, dziewczyną
z Bærum. W restauracji potrafiła zwrócić butelkę wina,
jeśli alkohol miał nieodpowiednią temperaturę. Mówiła
z nienaganną dykcją „śnieży” zamiast „pada śnieg”, a kiedy
inni byli „zjechani”, ona była „zmęczona”. Ståle pochodził
z blokowiska Furuset, z rodziny robotniczej, i interesował
się wyłącznie samochodami, zegarkami i koniakami
– w tej kolejności. W portfelu nosił zdjęcie swojego
forda mustanga rocznik siedemdziesiąty, którego każdej
jesieni odstawiał do garażu. Dwukrotnie prowadzono
przeciw niemu dochodzenie o bezprawne wykorzystanie
jednostki specjalnej, nie wliczając w to tych wszystkich
przypadków, które zostały przemilczane albo zwyczajnie
puszczone w niepamięć.
Franken spojrzał na zgłoszenie zaginięcia składające się
z kserokopii dokumentów rekrutacyjnych do ISS – Międzynarodowej
Szkoły Letniej przy Uniwersytecie w Oslo.
Rosalind M’Taya studiowała na Uniwersytecie w Makerere
i – jak wynikało z treści dokumentów – osiągała imponujące
wyniki w nauce. Referencje wystawione jej przez
dwóch niezależnych profesorów były pełne superlatyw.
Została zgłoszona do udziału w sześciotygodniowych
zajęciach prowadzonych przez najbardziej kompetentnych
wykładowców w międzynarodowym środowisku
akademickim. Zdjęcie zdradzało, że Rosalind M’Taya
była nieprzeciętnie piękna. Miała wysoko upięte włosy.
Kręcone pasemka, zmieniające stopniowo swoją objętość,
były zaczesane elegancko do góry. Ze zdjęcia spoglądała
na niego
młoda łania. Pełne wargi, naturalnie podkręcone
rzęsy.
Dwa dni w Norwegii i przepada bez śladu? Tu nie chodziło
o handel żywym towarem. Rosalind była poważną
studentką i raczej nie została zwerbowana przez stręczycieli
ze wschodniej Europy do obsługiwania mężczyzn
w jednym z mieszkań w alei Bygdøy.
Ląduje na Gardermoen. Przechodzi przez kontrolę paszportową
i celną. Wsiada do pociągu albo autobusu kursującego
z lotniska do centrum miasta. Na pewno nie
korzysta z taksówki. Prawdopodobnie otrzymała konkretne
wskazówki dotyczące możliwości dojazdu do miasteczka
studenckiego. Pociąg podmiejski jest najwygodniejszy.
Na stacji Teatr Narodowy można się przesiąść do metra,
które kursuje do Blindern. Ładna dziewczyna, najprawdopodobniej
biedna jak mysz kościelna, nagrodzona
zagranicznym wyjazdem. Niepewna siebie, możliwe, że
to jej pierwszy pobyt za granicą. Zdolna – i z pewnością
ostrożna. Kto mógł budzić jej zaufanie? Inni Afrykańczycy?
Koledzy z ISS?
Rosalind M’Taya zniknęła dwa dni po tym, jak zameldowała
się w domu studenckim. W Oslo mieszka wielu
Norwegów, którzy pracowali w Afryce Wschodniej z ramienia
Noradu* i ONZ. Może Rosalind miała przy sobie
czyjś adres przywieziony z domu? Niewykluczone, że
złożyła komuś wizytę. Może nadal przebywała w towarzystwie
tych ludzi? Może jakaś dawna misjonarka pokazywała
jej właśnie teraz okolicę, statki wikingów albo
park Vigelanda? Może te wszystkie spekulacje były zwykłą
stratą czasu?
Lena dziewczyną Stålego Sendera!
Czy to w ogóle możliwe? Snobka z Bærum w jednym
łóżku z brakującym ogniwem, prymitywem, rasistowskim
dzieckiem ulicy, którego podniecają ostre akcje?
Frank Frølich podniósł się. Miał za sobą długą noc. Postanowił
jechać do domu.
Półtorej godziny później stał na środku pokoju Rosalind
M’Tayi. Pakistańska współlokatorka zaginionej sięgała mu
do piersi. Jej warkocz był prawdziwym dziełem sztuki –
gruby, długi i czarny, o splocie przypominającym sznur
do wspinaczki wiszący w jego dawnej sali gimnastycznej.
Kiedy się uśmiechała, odsłaniała długie, krzywe zęby. Powiedziała,
że nie miała okazji poznać Rosalind, ale wskazała
walizkę należącą do zaginionej.
Frølich otworzył torbę. Od razu potwierdziły się jego
przypuszczenia dotyczące pochodzenia Rosalind. Była
biedna. Większość jej ubrań została uszyta w domu. Na
* Norad (Direktoratet for utviklingssamarbeid) – Norweska Agencja
ds. Współpracy w Dziedzinie Rozwoju, założona w 1968 roku i podlegająca
norweskiemu MSZ [wszystkie przypisy pochodzą od tłum.].
samym dnie leżało kilka kang i tkanin ozdobionych batikiem.
Typowo afrykańskie stroje o dużych formach i jaskrawych
kolorach.
Zauważył, że pakistańska współlokatorka przebiera
nerwowo nogami.
– W porządku – powiedział. – Poradzę sobie.
Wyszła.
Wysypał zawartość walizki na łóżko. Od razu zaniepokoiły
go dwie rzeczy: zwitek banknotów i dobrze wyposażona
kosmetyczka. Zaginiona od paru dni dziewczyna
przebywała w nieznanym miejscu, nie mając przy sobie
przyborów toaletowych ani pieniędzy. Walizka była wypchana
po brzegi. Raczej niemożliwe, żeby zabrała ze sobą
bieliznę na zmianę, pomyślał. Prawdopodobieństwo, że
Rosalind zniknęła z własnej woli, było bliskie zera.
Stanął przy oknie i spojrzał na alejki i trawniki pomiędzy
ogromnymi drzewami parkowymi. Zauważył kilka grup
studentów różnej narodowości. Jedna z grup siedziała na
trawie, tworząc duży okrąg. Zajęcia na świeżym powietrzu.
Nagle po plecach przeszedł mu dreszcz. Cofnął się od
okna. Miał wrażenie, że ktoś głaszcze go po ramieniu. Po
chwili usłyszał przeraźliwy krzyk, który zamarł sekundę
później, a potem pokój znowu wypełniły dźwięki: jedna
osoba albo kilka przygotowywało jedzenie w studenckiej
kuchni, jakiś mężczyzna wołał coś za ścianą, a w rurach
szumiała woda.
Otrząsnął się, żeby pozbyć się przykrego uczucia.
Stał długo i przyglądał się pięknemu zespołowi parkowemu.
Kiedy on sam tu studiował, powszechna opinia
głosiła, że aby dostać miejsce w tutejszym akademiku,
trzeba było mieć plecy, bo bez znajomości nie dało się
tego załatwić. Ci, którzy mieszkali w tym przypominającym
dworek budynku – rzut beretem od kampusu – byli
cholernymi szczęściarzami.
Problem polega na tym, pomyślał, że w piątkowy wieczór
Rosalind M’Taya mogła spotkać kogokolwiek. Mogła
pojechać metrem do centrum. Prawdopodobnie z kimś,
kogo zdążyła t ro chę poznać – na przykład kolegami
z ISS. A to oznaczało, że będzie musiał chodzić z jej zdjęciem
po kampusie i wypytywać o nią w sklepach i kawiarniach…
Nie miał na to siły. Najpierw musiał się porządnie wyspać.
(...)