Wielkanoc z tygrysem

I

BERGMANOWO

Wszedłem, bo wiedziałem, że jest w środku.  Cześć, Reiner  powiedziałem.  Cześć, Wielkanoc. Przepiszesz?  zapytał i podał mi rękopis tekstu pod tytułem Sny z puszki. Nie używał komputera. Miał prawo. Urodził się w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku.  Obiecałem koledze z jednego kolorowego miesięcznika, że poślę tekst jutro z samego rana  wyjaśnił.  Byłbym ci bardzo wdzięczny. Już zamierzałem powiedzieć, że przepiszę z miłą chęcią, kiedy na jego biurku zadzwonił telefon. Reiner odebrał, słuchał uważnie przez chwilę i odłożył słuchawkę bez słowa.  Jego Eminencja Wielkopolski będzie tutaj za godzinę  powiedział.  Rapacka znowu nie żyje. Monika Rapacka, największa gwiazda Bergmanowa, najukochańszego serialu narodu, umierała co dwa lata. Jej śmierć nieuchronnie podnosiła oglądalność. Reiner, który był głównym scenarzystą Bergmanowa, razem z producentem Wielkopolskim zawsze wtedy osobiście wyjaśniali tajemnicze morderstwo, wcielając się w role wysokich funkcjonariuszy straży serialowej. A ja przywdziewałem mundur szeregowego strażnika i wszystko dokładnie zapisywałem. Mieliśmy z tego później materiał na dwadzieścia dwa odcinki. Za każdym razem dwadzieścia dwa. Nie wiem, jak Rapacka to robiła, ale gospodynie domowe były zachwycone. Tym razem chciała pewnie poprawić swój wizerunek przed oficjalnym powierzeniem jej przez rząd roli Izabeli Łęckiej w nowej ekranizacji Lalki. Miasteczko huczało od plotek. Ktoś już podobno pisał scenariusz. Nie Reiner, więc niewiele nas to obchodziło.  Zdążę jeszcze przepisać te twoje Sny z puszki  powiedziałem  a ty zapal sobie na zapas. Czego jak czego, ale palenia Wielkopolski nie tolerował.

II

ZACZNIJ OD WCZORAJ

Kiedy Wielkopolski wyszedł, Reiner zapalił jeszcze jednego.  Tym razem nie wystąpisz w tej historii  powiedział  tylko ją obiektywnie opiszesz, żebyśmy wszystko mieli na dysku. Uważnie zapisuj imiona i nazwiska, bo poprzednio było z tym marnie, a nie mamy czasu na wymyślanie nowych. I pamiętaj, że nie używamy telefonów komórkowych. Cały czas mamy szlaban na sceny z telefonami komórkowymi. Prezesi są twardzi. Przez chwilę szukał czegoś w swoim biurku.  I zaopiekujesz się tym drobiazgiem  podał mi paczkę zawiniętą w kolorowy papier.  W porządku  powiedziałem. Paczka była nieduża i lekka. Z łatwością wygospodarowałem dla niej miejsce w mojej skórzanej torbie.  Zacznij od wczoraj  polecił.  Co zacząć od wczoraj?  zapytałem.  Opisywać.  Początek już mam  powiedziałem. Zawsze mam początek. Wróciłem do mojego pokoju, wyłączyłem nokię i wrzuciłem ją do szuflady. Lubiłem te zabawy z czasem, więc patrząc na wyblakłe zdjęcie Ingrid Bergman wiszące nad moim biurkiem, podziękowałem w duchu nieugiętym prezesom. Zatemperowałem dwadzieścia dwa ołówki i rozejrzałem się za czystym papierem w większej ilości (...)