Lato 1986 roku jest wyjątkowo upalne. Leniwy spokój sennej miejscowości letniskowej zakłóca tylko grupka hippisów protestujących przeciw budowie elektrowni jądrowej. Wszystko się zmienia, kiedy pewnego poranka na torach kolejowych odkryte zostają zwłoki młodej dziewczyny. Nikt nie wie, kim jest i skąd się wzięła.
Młody proboszcz, który znalazł ciało, nie może przestać myśleć o zbrodni. Jego poprzednicy znikali z miasteczka w niejasnych okolicznościach, ale kiedy próbuje się czegoś o nich dowiedzieć, trafia na ścianę milczenia. Czyżby pogłoski o przeklętej parafii miały w sobie ziarno prawdy? Kto postawił przed laty krzyż przy torach i dlaczego zostawia przy nim świeże kwiaty?
Śledztwo, które prowadzi wezwany do Rokitnicy kapitan Witczak, idzie dość opornie. Miejscowi niechętnie dzielą się tajemnicami, nie chcą wywoływać duchów przeszłości.
Wierzą, że zło nadejdzie ze wschodu. Ale to nieprawda – ono już tu jest…
Anna Kańtoch jest jedyną polską pisarką, na której książki czekam.
Kwestie formalne gatunku Kańtoch ma w małym palcu. Nic w książce nie dzieje się deus ex machina. Zainicjowane wątki znajdują swoje logiczne rozwiązanie (co u polskich kryminalistów wcale nie jest takie częste). Morderca nie pojawia się znikąd, a czytelnik krok po kroku może prześledzić toczące się śledztwo.
Jeśli komuś podobała się „Łaska”, to powinien docenić też „Wiarę”. Te kryminały adresowane są do czytelników, którzy szukają nie tyle pędzącej akcji i opowieści opartej głównie na wartkich dialogach, ale od modnego gatunku oczekują, że oprócz zbrodni i śledztwa zagwarantuje misternie zbudowany świat przedstawiony, ładny literacki język i niebanalne rozważania nad ludzką naturą.
Anna Kańtoch doskonale oddaje realia i atmosferę Polski sprzed trzydziestu lat. Pełnej wzajemnej nieufności i przeczucia schyłku, kraju, w którym nawet najbardziej fantastyczne przepowiednie nabierały znamion prawdopodobieństwa.
Najmocniejszym punktem "Wiary" pozostaje jednak to, co stanowiło wyróżnik pisarstwa fantastycznego u Kańtoch – dopracowana fabuła i realistyczne portrety psychologiczne bohaterów.
Niewątpliwymi zaletami „Wiary” są intrygująca zagadka kryminalna i przemyślana w najdrobniejszych szczegółach konstrukcja fabuły, a także przekonująco nakreślone postacie oraz dobrze oddana atmosfera lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Uprawnione wydaje się więc stwierdzenie, że nowa powieść Anny Kańtoch ma szansę odnieść nawet większy sukces niż wcześniejsza „Łaska”.
Anna Kańtoch jest z pewnością bardzo sprawną pisarką kryminałów. Myli tropy, dawkuje informacje, buduje atmosferę niedopowiedzenia. Co jakiś czas podpowiada nam rozwiązanie i już, już wydaje nam się, że wiemy kim jest zabójca, by na końcu zupełnie dać się zaskoczyć. Dla mnie jest to definicja dobrego kryminału i wszystkim sympatykom tego gatunku serdecznie tę książkę polecam.
Jeśli w kontekście literatury kryminalnej cudze chwalicie, sięgnijcie koniecznie po „Wiarę”, a przekonacie się, że polskie znaczy dobre.
Wydaje się, że każda kolejna książka autorki jest lepsza. Klimatyczna, misternie skonstruowana fabuła, rewelacyjnie nakreślone tło historyczno-społeczne [...], czarny humor i znakomite dialogi.
