W sercu oceanu

Alonso zrozumiał, że jego koniec jest bliski. Czuł się zdruzgotany. Nie chciał umierać, ale w żaden sposób nie mógł temu zapobiec. Choćby nie wiem jak płakał, płaszczył się i błagał, ci dwaj dostali rozkaz zgładzenia go i bez wątpienia go wykonają.

– Mogę go już ukatrupić, Jednooki?

Jednooki kiwnął twierdząco głową.

Tłuścioch pochylił się i powiedział:

– Wypruję z ciebie wszystkie flaki… powolutku… – Zaśmiał się lubieżnie, trącając Alonsa czubkiem szpady po jądrach.

Nagle na placu pojawił się jakiś młodzian ubrany od stóp do głów w szkarłat, wbiegł ulicą wylatującą po przeciwnej jego stronie, i widząc, jak dwaj mężczyźni zamierzają przeszyć Alonsa szpadą, zawołał:

– Stać! Puśćcie go, zbóje!

– Zjeżdżaj stąd i nie wciskaj się tam, gdzieś nieproszony, jak nie chcesz oberwać szpadą, intruzie!

– Puszczajcie tego chłopca, tchórze!

– Kim, do diabła, jest ten dureń? Tłuściochu, ty skończ z tym tutaj, a ja zajmę się tamtym.

Alonso zamknął oczy i zacisnął zęby, widząc, że Tłuścioch zamierza wbić mu szpadę w gardło. Ale zamiast poczuć oczekiwane cięcie, usłyszał przenikliwy świst, po którym rozległo się głuche „Aaa!”, jakby jęk dzikiego zwierza. Otworzył oczy. Tłuścioch, śmiertelnie ranny, upadł obok niego na ziemię. W jego sercu tkwił sztylet, który młodzian w szkarłacie rzucił z odległości kilku łokci.

Jednooki, widząc, że jego kompan padł bez ducha, dostał furii:

– Zdechniesz jak pies przez wtrącanie się tam, gdzie nikt cię nie prosił.

Rzucił się z furią na chłopaka w czerwieni, ale ten okazał się znakomitym fechmistrzem – obracał się i podskakiwał ze zdumiewającą zręcznością. Frędzle, które miał przy podwiązkach, podrygiwały bez przerwy. Rozbawiony oddawał raz za razem ciosy Jednookiego, który chwilami wpadał w szał.

– Przeklęty diable wcielony! Jak cię złapię, jednym ruchem wyrwę ci jaja!

– O języku nie wspomniałeś, a to mój drugi ulubiony organ – zażartował młodzieniec, świadom swej przewagi.

Jednooki plunął mu w twarz. Chłopak zamknął oczy, a wtedy bandyta jednym kopnięciem wytrącił mu szpadę z ręki.

– Jesteś mój! – ryknął ze wzrokiem nabiegłym krwią.

– Uciekajcie! Ratujcie się! – zawołał Alonso.

Ale jego obrońca czekał na Jednookiego z wyzywającym uśmiechem.

Kiedy podszedł dostatecznie blisko, złapał napastnika w pasie i uniósł nad głowę.

Czaszka Jednookiego uderzyła o ziemię, aż zagruchotała. Alonso zacisnął zęby. Potem spojrzał na swego wybawcę ze zdumieniem.

– Jak zdołaliście unieść go w górę? – zapytał.

– Użyłem jego własnej siły. To taki chwyt, którego nauczył mnie jeden z morysków. Ubierz się i zmykamy stąd jak najszybciej. Narobiliśmy takiego rabanu… że pewnie się zorientowali, gdzie jestem. Niechybnie zaraz tu będą.

– Ktoś was ściga?

– Tak, pośpiesz się!

Alonso podniósł z ziemi listy, sakiewkę i pozostałe rzeczy. Ledwie zdążył umieścić listy w woreczku pod pachą, gdy usłyszeli pośpieszne kroki dobiegające od strony ulicy, którą przybiegł jego obrońca.