Śmierć nie ulega przedawnieniu

„W drodze do szkoły i w prawdziwym życiu”

Szanowny Panie,
pewnie już Pan nie pamięta, kim jestem, nic nie szkodzi.
Nazywam się Marcel Thalheim, mam szesnaście lat, chodzę
do Szkoły Zawodowej im. Wilhelma Röntgena. Ponad sześć lat
temu raz Pan ze mną rozmawiał, złożyłem też wtedy zeznanie,
przesłuchiwał mnie Pana kolega, nazywał się Schell, ale nie
jestem pewien. Zapisał to, co powiedziałem, w komputerze
i wydrukował, a ja wszystko podpisałem. Chodziło o zaginięcie
Scarlett Peters, nikt nie wiedział, gdzie jest ani co się w ogóle
stało. To było straszne.
Przyjaźniłem się ze Scarlett. Prawie codziennie chodziliśmy
razem do szkoły, mieszkaliśmy na tej samej ulicy (Lukasstrasse).
Czasem mówiła o swojej mamie, która pracowała
w szpitalu. Ojca prawie nie znała, bo rodzice szybko
się rozstali. Kiedy ją o coś pytałem, niechętnie odpowiadała,
zawsze była bardzo cicha. Ale nie miałem z tym problemu,
lubiłem chodzić z nią do szkoły. Często też razem wracaliśmy.
Jeśli gdzieś leżała piłka, kopała ją. Uwielbiała piłkę nożną.
Jeszcze nigdy nie spotkałem dziewczyny, która wolałaby grać
w piłkę niż robić inne rzeczy. Taka była Scarlett.
A potem zniknęła, cała szkoła pomagała jej szukać. Nie
wróciła. Bardzo za nią tęskniłem. Nigdy nie przestałem. Jest
Pan pierwszym człowiekiem, któremu to mówię.
Wycinałem z gazet wszystkie artykuły o Scarlett, zbierałem
je w pudełku. Nikt o tym nie wie. Właściwie straciłem zaufanie
do Wydziału Zabójstw, ale do Pana jeszcze nie. Pan mi uwierzy,
wiem to, i jak Pan to teraz przeczyta, zacznie Pan działać
i nie da się zastraszyć kolegom ani przełożonym. Taką mam
przynajmniej nadzieję.
Rozpoznałem Scarlett Peters…
Czwarty raz czytał przyniesiony z domu list i znowu linijki
rozmywały mu się przed oczami. Znów najpierw upił łyk
wody, zanim zaczął analizować to, co było w nim napisane,
co od dawna wiedział. Pojął, że kiedy zastanawia się nad
słowami tego ucznia, na chwilę ucieka od wszystkiego, co
od wielu dni doprowadzało go do szaleństwa.
Nigdy tak bardzo nie wątpił w stan swojego umysłu jak
od chwili, kiedy mundurowy przyniósł mu wiadomość, że
Ann-Kristin
została odnaleziona. Znaleźliśmy ją, powiedział.
W tej sekundzie miał wrażenie, że się udusi.
Jak wtedy w celi. Gdy najpierw nieskończenie długo krzyczał,
a potem nie mógł złapać tchu i stracił przytomność.
Jeszcze nie krzyczał. Ani nie stracił przytomności. Co
więcej, jego zmysły tak się wyostrzyły, że im dłużej ten
stan się utrzymywał, tym bardziej cierpiał.
Znaleźli Ann-Kristin.
Tego samego wieczoru, wczoraj, spakował czarną torbę
podróżną i wyszedł z mieszkania przy Sonnenstrasse.
Skierował się na wschód Frauenhoferstrasse, w górę Nockherberg.
Stawiał duże kroki, miał na sobie granatowy
płaszcz, stetsona wcisnął głęboko na oczy. Droga zajęła
mu pół godziny. Pokój kosztował siedemdziesiąt pięć
euro. O hotelu wspomniała niedawno Ann-Kristin,
zawoziła
tam nocą jakiegoś klienta, zamieniła kilka słów
z właścicielką. Telefonując tam, Fischer powołał się na
tę rozmowę.
Nie wiedział, dlaczego to zrobił. Dostanie zniżkę, powiedziała
Anita Berggruen. Przypuszczalnie zapłaciłby każdą
sumę. Okna pokoju wychodziły na St.-Martin-Strasse
i mur cmentarza Wschodniego, pachniało farbą i politurą.
Meble z jasnego drewna, łazienka wykafelkowana na biało,
ściany świeżo pomalowane, jak na dole w jadalni.
Ze swojego miejsca przy drzwiach patrzył na długi
stół, pośrodku którego paliło się pięć świec w świeczniku
w kształcie piramidy. Siedziało przy nim sześć osób ubranych
na czarno. Przy sąsiednim stole dwie starsze kobiety
rozmawiały o chorobach swoich mężów, chichotały, zasłaniając
usta ręką. Plotkowały także na temat Fischera,
który udawał, że tego nie zauważa.
Popatrzył na zegarek. Minęło pół godziny, pomyślał, że
chętnie poczekałby dłużej. Miałby jakieś zadanie. Wygładził
kartkę w kratkę, powykrzywiane, ale czytelne litery
napisane czarnym długopisem.
Szklanka na wodę była pusta. Na górze w pokoju numer
sto pięć zawiązał krawat jak na oficjalne spotkanie, starannie,
przed lustrem. Jakby miał zaraz wyjść do Wydziału
na przesłuchanie.
W pokoju Poloniusa Fischera nie siedział żaden podejrzany.
Były tam tylko dwa niskie stoły, krzesła i krzyż na
ścianie. Przypomniało mu się, że w szufladzie nocnej szafki
w pokoju numer sto pięć nie zauważył Biblii.
Przez chwilę myślał o nocnej szafce i o pustej szufladzie,
o niczym innym.
Ktoś otworzył drzwi, płomienie świec na stole żałobników
zamigotały. Fischer poczuł to migotanie w głowie,
było jak sztormowa fala. W końcu usłyszał to, na co
czekał cały czas, cierpliwie, a jednocześnie bez sensu.
Że Ann-Kristin
wejdzie i powie: Przepraszam za spóźnienie.
– Przepraszam za spóźnienie.
Zza ściany garderoby wyłonił się wysoki chłopak z długimi,
cienkimi czarnymi włosami. Nosił wytarty, czarny
skórzany płaszcz, na palcach pierścienie. Jego twarz była
biała jak świeżo pomalowane ściany w pokoju numer sto
pięć, wionął od niego zapach niewietrzonych knajp.
– Pan Fischer? – upewnił się.
Żałobnicy, kobiety przy sąsiednim stole, kelnerka i mężczyzna
siedzący w kącie, którego Fischer zauważył dopiero
teraz, popatrzyli na chłopaka. Zatrzymał się w chłodnym
świetle lamp w kształcie kropli. Zmrużył oczy. Może miał
makijaż, a może cienie pod oczami oznaczały przemęczenie.
– Proszę usiąść.
– Gdzie?
Przy stole było pięć krzeseł. Fischer wskazał na to przy
dłuższym boku.
– Okej.
Chłopak usiadł, nie zdejmując płaszcza, skulił się. Nie
wiedział, co zrobić z rękami. Najpierw położył na stole
jedną, potem drugą. Podrapał się po udzie i wzdrygnął,
kiedy podeszła kelnerka.
– Co podać?
– Nic.
– Zapraszam pana, Marcelu – wtrącił się Fischer.
Zawahał się.
– Macie bionadę?
– Nie.
– To poproszę colę.
Goście odwrócili się, nie dało się nie słyszeć szeptu
kobiet przy sąsiednim stole.
– Wiedziałem, że pan przyjdzie – stwierdził Marcel. –
Dziękuję za mail.
W liście podał swój adres, Fischer odpowiedział z Wydziału
– nie wspominając żadnemu z kolegów, nie informując
przełożonego ani komendanta policji, choć wiedział, że oni
także przeczytają list Marcela. Sprawa była zamknięta, a on
już w dzień ogłoszenia wyroku nie miał z nią nic wspólnego.
Kelnerka przyniosła colę.
– Podać jeszcze wodę?
– Później – poprosił.
List w brązowej kopercie leżał na stole. Marcel zerkał
na niego, ale milczał. Upił łyk i rzucił komisarzowi szybkie
spojrzenie. Mów, ponaglił go w myślach Fischer, bo sam
nie był w stanie wydobyć z siebie słowa, mów do mnie,
mów po prostu.
Chłopak odezwał się dopiero po chwili.
– Jest pan na mnie zły?
– Nie, dlaczego? – pochylił się do przodu, położył ręce
na kolanach.
Głos Marcela brzmiał ochryple. Ale to był głos, głos
żywego człowieka.
– Ja też bym jej nie znalazł – Fischer nie miał pojęcia,
dlaczego to powiedział.
– Znalazłby pan. Tamci tak naprawdę w ogóle jej nie
szukali. Powiedzieli, że nie żyje, i na tym się skończyło. Ale
ja ją widziałem, ona żyje. I dlatego pan tu jest, bo zawsze
pan tak czuł. – Łapczywie pociągnął dwa łyki coli. – Rozpoznałem
ją, ona mnie też. Dlaczego ten list jest w takiej
kopercie? To nie moja. Dlaczego wziął pan inną?
Fischer wyciągnął list z dużej koperty A4.
– Napisał pan do Komendy Policji, moi koledzy mi go
przekazali.
– Przeczytali go?
– Tak.
– To zabronione. Obowiązuje tajemnica korespondencji.
Fischer rozłożył list.
– Spóźnił się pan – słyszał siebie mówiącego jak policjant,
który pyta o alibi.
Dlaczego tu siedzi? W pensjonacie, bez protokolantki,
bez dyktafonu? Nie ma upoważnienia. Mów, pomyślał,
no mów, Marcel.
Chłopak zamrugał zmieszany. Znowu się skulił.
– Może mi pan mówić na ty. Musiałem odsiedzieć
w szkole,
dwie godziny wuefu, koszykówka, nienawidzę
koszykówki. Nie lubię wuefu. – Sięgnął po szklankę, ale jej
nie podniósł. – Przepraszam. To był jeden z tych wstrętnych
numerów Reisingera.
– Chodzisz do dziewiątej klasy – stwierdził Fischer.
Nie wiedzieć czemu był przekonany, że kobiety przy
sąsiednim stoliku znów szepczą na jego temat.
– Powtarzałem ósmą. Przez chemię i fizykę. To też była
podłość. Właściwie powinienem mieć z fizyki czwórę, ale
nauczyciel dał mi na ustnym pięć, bo się nigdy nie zgłaszam
i nie biorę udziału w zajęciach. Jak mam się zgłaszać,
skoro nic nie kapuję?
– Teraz, w dziewiątej, masz lepsze stopnie.
– Ujdzie. Mogę pana o coś zapytać?
Fischer nie zareagował. Nie słuchał Marcela, kobiet
przy sąsiednim stole też nie. Znowu zobaczył niemą twarz,
części niemej twarzy, te widoczne.
(...)