Niegodziwcy

Rozdział 1

W poniedziałkowy ranek białymi, wełnistymi
smugami kraj spowiła mgła. Dwoje dzieci przemierzających
szkolny dziedziniec widziało nie dalej niż na metr.
Szły na pamięć, ostrożnie i badawczo stawiając kroki.
Chłopiec trzymał się z tyłu, pod pachą ściskał szkolny
plecak. Nagle przystanął.
– Nie idź tak szybko!
Dziewczynka też się zatrzymała. W jej włosach zgęstniała
mgła. Otarła krople z czoła, i cierpliwie czekała, aż
młodszy braciszek upora się z włożeniem plecaka. Odezwał
się po turecku; nieczęsto używał tego języka, a prawie
nigdy w rozmowie z nią. Teraz mocował się z szelkami.
Dziewczynka podeszła bliżej, ale mu nie pomogła. Gdy
plecak był już na swoim miejscu, chłopiec wziął ją za rękę,
a ona się rozejrzała – wokół była tylko mgła i mrok.
– Zobacz, co narobiłeś – powiedziała.
– Co narobiłem? – zapytał cieniutkim głosikiem i mocniej
ścisnął jej rękę.
– Wszystko jedno. I tak tego nie zrozumiesz.
Wybrała kierunek na chybił trafił i nie widząc wiele,
zrobiła kilka kroków; po chwili znów przystanęła. Chłopiec
do niej przylgnął.
– Jesteśmy zgubieni?
– Głupek.
– U mamy się świeciło.
– Tu też zaraz będzie światło.
– A co znaczy „zgubieni”?
Nie odpowiedziała. Starała się przekonać samą siebie,
że nie ma się czego bać, że szkolny dziedziniec nie jest
taki duży i że po prostu muszą iść dalej.
– Nie wolno nam chodzić z obcymi. Cokolwiek by się
działo, nie wolno nam chodzić z obcymi. Prawda?
Był bliski płaczu; dziewczynka ciągnęła go za sobą,
stawiając kolejne niepewne kroki. Nagle dostrzegła słabe
światełko migoczące z przodu i ruszyła w jego stronę.
Gdy dotarli do głównego wejścia, chłopiec puścił jej rękę
i spiesznie wszedł do budynku, zapominając, że jeszcze
kilka minut temu był bliski płaczu.
Chwilę później spotkali się na korytarzu do sali gimnastycznej.
Dziewczynka czytała, siedząc na ławeczce, a on
przybiegł z piłką w dłoniach.
– Pograsz ze mną? Tak dobrze grasz.
– Powiesiłeś kurtkę jak trzeba i porządnie ustawiłeś
plecak?
Otworzył szeroko oczy i gorliwie pokiwał głową, starając
się wyglądać jak ucieleśnienie wiarygodności.
– Idź na górę i zrób to.
Bez protestu czmychnął na schody, ale wkrótce znowu
się pojawił i prosił, by z nim zagrała.
– Najpierw muszę skończyć czytać. Ty zacznij, a ja zaraz
przyjdę.
Chłopiec sceptycznie zerknął na książkę. Była gruba.
– Ale za chwilę przyjdziesz?
– Jak skończę ten rozdział. Idź tam i pobaw się sam.
To nie potrwa długo.
Chłopiec zniknął za drzwiami. Po chwili dziewczynka
usłyszała dochodzący z sali gimnastycznej odgłos
odbijania piłki; pochyliła głowę nad lekturą, od czasu do
czasu zamykała oczy i wyobrażała sobie, że znajduje się
w opowieści, którą czyta.
Brat znów jej przerwał.
– Nie mam gdzie grać – zawołał z sali.
– Dlaczego nie?
– Bo tu wiszą jacyś panowie.
– To ich omijaj.
Chłopiec nagle wyrósł przed nią. Nie słyszała jego
kroków.
– Nie podobają mi się ci panowie.
Dziewczynka kilka razy badawczo wciągnęła powietrze.
– Puściłeś bąka?
– Nie, ale nie podobają mi się ci martwi panowie. Są
pocięci.
Podirytowana wstała i poszła do sali gimnastycznej.
Chłopiec szedł tuż za nią.
Na podwieszonych do sufitu linach wisiało pięciu mężczyzn.
Byli nadzy i wisieli twarzami do wejścia.
– Obrzydliwi, co?
– Obrzydliwi – odpowiedziała i zamknęła drzwi.
Potem objęła brata ramieniem.
– Nie będziemy grać w piłkę? – zapytał.
– Nie, nie teraz. Poszukamy kogoś dorosłego.

Rozdział 2

Szef policji kryminalnej, inspektor Konrad Simonsen,
cieszył się urlopem. Siedział w domku letniskowym,
w pokoju widokowym, palił czwartego tego rana
papierosa, sączył czwartą kawę, gapiąc się przez panoramiczne
okna na przepływające po niebie stratusy, i nie
myślał o niczym.
Wysportowana młoda kobieta weszła do pokoju po
porannym biegu, zdjęła buty i skarpetki, nie słyszał więc
jej kroków i dlatego wzdrygnął się, gdy zaczęła mówić.
Poza tym był przyzwyczajony do samotności.
– Ojej, tato. Mógłbyś tu chociaż trochę przewietrzyć.
Miała na myśli dym papierosowy, który ciężko wisiał
w powietrzu. Otworzyła na oścież drzwi na taras, wpuszczając
do środka morską bryzę, która potargała jej jasne
loki. Przytrzymywała drzwi, póki nie uznała, że najgorszy
smród został przepędzony, po czym zablokowała je klinem.
Potem ciężko opadła na fotel naprzeciwko ojca, nie
martwiąc się, że gazeta przytrzymywana gumką spodni
joggingowych bardzo się przy tym pogniotła.
– Witaj o poranku, byłaś aż w Blokhus? Niezła trasa.
– Jaki poranek, jest już przedpołudnie, śpiochu! Tak,
byłam w Blokhus. A to wcale nie tak daleko.
Łakomie wskazał na gazetę.
– To dla mnie?
– Dziękuję ci, kochana córeczko, że zrobiłaś mi kawę.
– Dziękuję ci, kochana Anno Mio, że zrobiłaś mi kawę.
Wyciągnęła gazetę zza paska, ale jej wzrok padł na
popielniczkę; surowość jej spojrzenia uprzedziła go o tym,
co miało nastąpić za chwilę. Oskarżycielsko wskazała
na niedopałki, a jej bornholmski akcent stał się wyraźniejszy:
– Cztery papierosy przed śniadaniem.
– No, ale przecież mam wolne! Na urlopie nie obowiązują
te same zasady.
Mógł sobie darować tę wymówkę.
– Palisz o wiele za dużo, pijesz też niemało, niezdrowo
jesz, a stwierdzenie, że masz nadwagę, będzie już wkrótce
uprzejmością.
Bez przekonania podjął próbę obrony.
– W pracy prawie nie palę, tylko wieczorami, i to umiarkowanie,
więc na urlopie mogę sobie palić, ile mi się żywnie
podoba.
– Taa, pomijając to, że kłamiesz, brzmi to całkiem rozsądnie.
Nie wiedział, co odpowiedzieć. Zerknął w stronę gazety,
która zniknęła z jego zasięgu. Powaga w głosie córki
przybrała jeszcze jeden nieprzyjemny ton:
– Dobrze wiesz, że jesteś mi winien piętnaście lat,
prawda, tato?
Zabolała go ta uwaga; dobrze znane poczucie, że był
kiepskim rodzicem, przebudziło się z drzemki. Przez
ostatnie trzy lata trwało uśpione – od tego szczęśliwego
majowego wieczoru, kiedy zjawiła się na progu jego domu
i wyjaśniła, że przyjechała na tydzień do Kopenhagi i że
najpraktyczniej i najtaniej będzie, jeśli zamieszka u niego.
Słowa wypowiedziane jak coś najbardziej oczywistego
pod słońcem. Wkroczyła do jego mieszkania i do jego
życia – nieznana mu szesnastolatka, urocza, jak iskierka,
istniejąca naprawdę… Jego córka.
Poza poddaniem się i żywieniem nadziei na ułaskawienie
nie mógł wiele zrobić; właściwe słowa nie przychodziły
do głowy. Przepraszanie wydawało mu się głupie, a łatwiej
było obiecać, że się poprawi i zacznie prowadzić zdrowy
tryb życia, niż słowa dotrzymać. Ponadto z natury był
powściągliwy i nie zwierzał się ze swoich odczuć. Usiłował
przyrzekać bez zbytniego zapału, ale rozchmurzyła się
i zmieniła temat:
– Jeszcze do tego wrócimy, tato. Powiedz, przyzwyczaiłeś
się już do tutejszych wygód? A tak w ogóle to Nathalie
całkiem elegancką chatę tu postawiła.
Ten temat także był grząski, choć nie tak osobisty
i gdyby nie wiedział, że jest inaczej, mógłby podejrzewać,
że celowo zaczęła o tym mówić, gdy on zmuszony był
się bronić. Ona po prostu taka nie była; to on traktował
rozmowy jak strategiczne gry, w których jeden przegrywa,
a drugi zwycięża – przyzwyczajenie, które zbyt łatwo
kładł na karb choroby zawodowej po latach prowadzenia
przesłuchań. Nie chciał dać się sprowokować.
– Tak, ładnie tu.
– Dlaczego się tak przedwczoraj zezłościłeś, kiedy tu
przyjechaliśmy?
– Ponieważ Hrabianka jest moją podwładną i trochę
mnie to wszystko przytłoczyło.
– Przecież wiedziałeś, że to jej dom.
– Tak, moja droga panienko, wiedziałem, ale nie spodziewałem
się takiego standardu. Każdy właściciel, choćby
najzamożniejszy, chętnie by zarobił na tej luksusowej
chatce, a my wynajmujemy ją za grosze, co jest nieetyczne
i z pewnością także nielegalne.
– Jest bogata, no i co z tego? Poza tym sam sobie możesz
być „panienką”.
– A w lodówce są zapasy na rok.
– Nie zostajemy tu na rok, tylko na dwa tygodnie, ale
jak nie chcesz, to nie jedz. Nic ci się nie stanie, jeśli nieco
nadwątlisz swoje zapasy tłuszczyku.
– Żadnego jedzenia, picia, palenia… Co jeszcze?
Udała, że go nie słyszy, i dalej się z nim drażniła:
– A wiedziałeś, że taras wyłożony jest ręcznie malowanym
włoskim gresem, a marmur w korytarzu to luksusowe
płytki Olandsbrud.
– Skąd wiesz?
– Oczywiście od Nathalie.
Nikt poza nią nie używał imienia Hrabianki i dlatego
dziwnie to brzmiało. Nazywała się Nathalie von Rosen, ale
wszyscy, włączając ją samą, określali ją mianem Hrabianki.
– Byłaś tu wcześniej?
– Tak, jasne.
– Coraz gorzej to brzmi.
– Pewnie więc uznasz, że jest jeszcze gorzej, jak ci powiem,
że mam dla ciebie prezent.
– Prezent od kogo?
– Od Nathalie, ale pomyślałam, że lepiej będzie, jeśli
z nim trochę zaczekam.
Jego zdezorientowana mina nie była udawana.
– Oj, tato, czasami jesteś taki zakręcony. Nie tak trudno
to zrozumieć. Moim zdaniem bardzo się jej podobasz
i gdybyś tylko się postarał, no i zrzucił jakieś piętnaście,
dwadzieścia kilo, mógłbyś nawet nieźle się ożenić.
Żwawe odgłosy stawiania bosych stóp na zabejcowanych
na biało, sosnowych deskach podłogowych wypełniły
pokój, i zanim zdążył skomentować jej absurdalny
pomysł, już jej nie było.
(...)