Godzina szakala

Strzały
Koniec kłamstw, koniec bajek. Liczy się tylko
prawda, a tą prawdą jest śmierć. Może też i życie, choć
jednak bardziej śmierć. Bo nie każdy może powiedzieć
o sobie, że żyje, ale śmierć zapuka do wszystkich. Prędzej
czy później.
Umieścił wygięty magazynek na właściwym miejscu w swoim
AK-47 i upewnił się, że dobrze się trzyma. Trzydzieści
naboi, 7,62 milimetra. Kiedy przechylił się na bok, poczuł,
że mokra od potu koszula przykleiła mu się do pleców.
Krew w jego żyłach była bliska wrzenia. Tylko przez upał.
Duchota zbierała się w samochodzie, choć szyby były zupełnie
opuszczone. Położył kałasznikowa z lewej strony
na siedzeniu pasażera i odchylił się na oparcie fotela kierowcy.
W radiu prezenter zapowiedział piosenkę Summer
in the City. To była jakaś rozgłośnia nadająca w afrikaans*,
Radio Kosmos, 94,1 MHz.
Słońce dzieliła jeszcze szerokość dwóch dłoni od pasma
wzgórz za Klein Windhoek River, ale nawet gdyby
już zaszło, ochłodzenie byłoby niezauważalne. Tak samo
jak wczoraj i przez kilka ostatnich dni. Całe Windhuk,
cała Namibia męczyła się w styczniowym upale, marząc
* Afrikaans – język powstały na bazie holenderskiego, używany
przez Burów w południowej Afryce. Obecnie jest językiem potocznym
w znacznej części Namibii (wszystkie przypisy pochodzą od Autora).
o ciemnych chmurach z północnego wschodu, które przyniosłyby
deszcz. Ale na razie nic na to nie wskazywało.
Niebo na północnym wschodzie przybrało nierzeczywisty,
jasny odcień błękitu.
Wytarł dłonie o uda. Bezpiecznik jego AK-47 był ustawiony
na pozycji środkowej. Ogień ciągły. Musiał tylko
nacisnąć spust i nie zdejmować z niego palca. Tu nie chodziło
o kłamstwo ani o prawdę. Musiał po prostu wykonać
swoją pracę.
Palmy przed domem z numerem 15 rzucały długie cienie
na asfalt. Do samego skrzyżowania nie było widać żywej
duszy, nie tylko z powodu upału ani przez to, że Ursulastrasse
była jednokierunkowa. Tutaj, w dzielnicy Ludwigsdorf,
ludzie nie chodzili po ulicach. Siedzieli w swoich
małych rajach, za wysokimi murami zwieńczonymi drutem
kolczastym. Jeśli ktoś musiał opuścić dom, wsiadał
do samochodu i zanim odjechał, upewniał się, że brama
elektryczna naprawdę się za nim zamknęła. Przechodzień
mógł być tutaj jedynie żebrakiem albo przestępcą. Tak
samo obcy samochód parkujący przy placyku, gdzie wszyscy
tylko zawracają, wkrótce zacznie budzić podejrzenia.
Ale on był na to przygotowany. Jego biała toyota corolla
była kradziona. Korzystając z szablonów, namalował na
niej logo agencji ochrony Group-4-Securicor. Zamówił nawet
kopie tablic rejestracyjnych na wypadek, gdyby podejrzliwi
mieszkańcy chcieli dzwonić do centrali. Uzyskaliby
potwierdzenie, że to naprawdę jest pojazd należący do
firmy. Być może te środki ostrożności były mocno przesadzone.
Samochody G4S często stały przecież w różnych
punktach miasta.
W kierunku doliny placyk przechodził w wąski pas wyschniętej
trawy. Kilka aloesów o czerwonawych, ostro zakończonych
liściach stało przed wysokim mniej więcej do
pasa murkiem zabezpieczającym przed stromizną. Można
było dojrzeć zaledwie szczyt dachu i antenę satelitarną
położonego
niżej domu, ale on wiedział, że z murku będzie
miał widok na taras i znaczną część ogrodu. Słońce schowało
się właśnie za wieżą ciśnień na przeciwległym wzgórzu.
Zaczęło nabierać barwy pomarańczowej, choć nadal było
oślepiająco jasne. Musiał zaczekać, aż zajdzie.
W radiu leciała piosenka Koosa Kombuisa Johnny is
nie dood nie. Nie obchodziło go, czy Johnny jeszcze żyje.
Wyłączył radio. Przez otwarte okno samochodu zza muru
domu numer 15 doleciał go gwar dziecięcych głosów. Potem
głośny plusk, jakby ktoś wskoczył do wody. Albo został
do niej wepchnięty. Z odgłosu rozpryskiwanej wody
dało się wyłowić prychnięcia. Na wpół połykane słowa
oburzenia, których nie rozumiał. Może nie było tam nic
do rozumienia. Może po prostu wszystko było, jak było.
Dziecięce głosy, AK-47 na przednim siedzeniu, pot spływający
po plecach, prawda, bajki, szczyt dachu z anteną
i słońce, którego czerwień wsiąkała w grzbiet górski po
drugiej stronie.
Nadszedł czas. Sięgnął po broń i otworzył drzwi od strony
kierowcy. Ulica była opustoszała. Wysiadł. Wydawało
mu się, że przez podeszwy butów czuje rozżarzony asfalt,
jakby tuż pod spodem płonął ogień piekielny, ale to było
tylko złudzenie. Piekło nie istniało, bo inaczej musiałoby
też istnieć niebo. Wszystko to są tylko kłamstwa, bajki. Za
bramą domu numer 11 rozszczekał się jakiś kundel. Kilka
twardych, niskich szczeknięć, na które zaraz odpowiedziały
inne psy z sąsiedztwa. Normalne. Ludzie mieszkający
w tej okolicy mieli przeważnie po dwa psy, małego, nerwowego,
który miał pilnować domu i groźnego psa obronnego.
– Wszystko w porządku – mruknął.
Powoli podszedł do murku i położył na nim AK-47. Szczekanie
psów powoli cichło. Zza ogrodzenia posesji numer 15
rozległo się wołanie dziecka:
– Daj! No już, dawaj to!
Nieco niżej, w ogrodzie, pomiędzy dwiema akacjami
lśnił kawał nierzeczywiście zielonej trawy. Urządzenie do
spryskiwania było włączone. Na tarasie siedziała na oko
czternastoletnia dziewczynka i wystukiwała coś na klawiaturze
komórki. To musiała być córka. Nieco dalej, po
lewej stronie, rosły trzy drzewa owocowe. Sądząc po ich
kształcie i liściach, były to cytryny, naartjies* albo jakieś
inne cytrusy. Każdy pień otoczony był nasypem o promieniu
około metra, aby w powstałym wgłębieniu mogła się
zbierać woda tryskająca z węża ogrodowego. Mężczyzna,
który akurat niedbale trzymał końcówkę węża, był ubrany
w sprane szorty i opięty na brzuchu biały podkoszulek.
Jego kark oraz twarz były tłuste i zaczerwienione, oczu
nie było widać spod opuszczonego nisko daszka czapki
bejsbolowej. A jednak niewątpliwie był to właściwy człowiek.
Jego ofiara.
Znów wytarł ręce i ujął kałasznikowa. Kiedy ustawiał
go w pozycji do strzału, poczuł, że chciałby zawołać coś
do mężczyzny tam w dole. Że prędzej czy później trzeba
zapłacić swoje rachunki. Że w śmierci jest więcej prawdy
niż w życiu. I żeby przynajmniej ta cholerna małolata weszła
do domu.
Oczywiście nie zawołał. Krótko kaszlnął. Słońce się
schowało, pozostawiło po sobie tylko bladopomarańczową
poświatę nad wzgórzami. Czuł, że wzbiera w nim dziwna
wściekłość. Na siebie, na życie i na tego tłuściocha tam
w dole. Dlaczego musiał ubrać się w biały podkoszulek,
akurat w biały podkoszulek? Dlaczego nie ciemnoczerwony
czy czarny? Kto chodzi w białym podkoszulku, sam
jest sobie winien, kiedy…
Ścisnął mocno kolbę AK-47, wycelował. Potem wsunął
palec wskazujący pod kabłąk i nacisnął spust. Ogień ciągły.
Jeszcze zanim zwolnił palec, mężczyzna upadł, nie wydając
żadnego dźwięku. Wąż ogrodowy wypadł z jego dłoni,
wił się i prężył jak zaatakowana kobra. Woda chlusnęła na
taras. Dziewczynka zerwała się i przywarła do ceglanego
muru. Twarzą do ściany.
* Naartjie (z afrikaans) – rodzaj południowoafrykańskich mandarynek.
To była ostatnia rzecz, jaką widział. Wrócił do samochodu,
odłożył karabin na siedzenie, wsiadł i zapalił. Na
skrzyżowaniu skręcił w lewo. Nie czuł się ani gorzej, ani
lepiej niż zwykle. Nawet jego serce nie zaczęło jakoś szczególnie
mocniej bić. Wściekłość się rozwiała, ale na jej miejsce
nie pojawiło się nic innego. W przeszłości już strzelał
do ludzi, ale wtedy był żołnierzem. Kiedy jeden żołnierz
zabija drugiego, nikt nie nazywa tego morderstwem. Teraz
jednak był mordercą. To go nie ruszało. Wyobrażał
sobie, że to będzie zupełnie inne uczucie, choć nie wiedział
dokładnie jakie. Kaszlnął raz, drugi. Potem włączył
światła toyoty.
(...)