Głosy

Co się zdarzyło na wyspie Jersey

Drugi telefon Jolanty

Agnieszka z Bydgoszczy odebrała telefon o 9.00. Dzwoniła przyszła teściowa. Mieszkała w tej samej kamienicy, ale w innej klatce. Pewnie jej się nudzi się i chce przyjść na kawę, pomyślała.

Agnieszka spojrzała na zegarek.

– Teściowa – powiedziała – poczekaj chwilę, za godzinę będziemy z Krzyśkiem ogarnięci. Zadzwonię i przyjdziesz.

Lubiły się, ale wczesny telefon lekko Agnieszkę zirytował. Była w trzecim trymestrze ciąży, słabo spała.

– Dobrze – powiedziała Jolanta Garstka, ale zanim się rozłączyła, dodała, że nie odpowiada Skype u dzieciaków na wyspie. Od godziny próbuje i nic. Była umówiona i z Izą, i z Markiem.

– Może jeszcze śpią – rzuciła Agnieszka i weszła do łazienki.

Kiedy komórka odezwała się dwadzieścia minut później, Agnieszka wychodziła spod prysznica. Zirytowała ją niecierpliwość Jolanty.

– Halo, teściowa!?

Jolanta krzyczała:

– Damian zabił Marka, Izę i dzieciaki!

Potem słychać było już tylko skowyt.

Agnieszka spróbowała wziąć oddech, osuwając się po ścianie. Otwierała buzię, ale słowa nie przychodziły.

Spanikowany Krzysztof zaczął dopytywać:

– Coś z dzieckiem, coś z twoimi rodzicami? Mów!

– Idź do matki. Damian coś zrobił.

Krzysztof wciągnął buty i pobiegł. Agnieszka dołączyła do niego po kwadransie.

Próby

W poniedziałek odezwały się osoby, o których na wyspie mówiło się: liderzy opinii. Próbowały zrozumieć, co się stało, a potem dać wyraz swoim przemyśleniom.

To zadanie było utrudnione z powodu braku precedensu. Śmierć na Jersey w wyniku morderstwa – bywało. Ale żeby naraz zginęło kilka osób z rodziny imigranckiej – nie zdarzyło się nawet w czasie wojennej okupacji.

Szef rządu Terence Le Sueur oraz minister spraw wewnętrznych Ian Le Marquand wyrazili więc krótko głęboki szok oraz smutek z powodu niedzielnego wypadku.

Proboszcz parafii katolickiej Nicholas France podzielił się refleksją, że biorąc pod uwagę napływ ludności do Saint Helier, można uznać za cud, że podobne przestępstwa zdarzają się tak rzadko.

Porównał też zabójstwa popełniane przy użyciu noża do tych z użyciem broni palnej. W strzelaninach, mówił, giną przypadkowi ludzie. Tutaj człowiek z nożem nie miał wątpliwości, kogo morduje. To był mord gorszy, bo osobisty. Proboszcz zapowiedział wspólne nabożeństwo dla wiernych wszystkich kościołów, którzy chcieliby pomodlić się za dwie rodziny.

Wypowiedział się też Bob Key, dziekan Jersey, głowa Kościoła anglikańskiego na wyspie. Dla niego zbrodnia byłaby równie niewyobrażalna, gdyby zdarzyła się w Chicago. Choć oczywiście na spokojnym Jersey też robi wrażenie.

Przy okazji pytań o sposób przeżywania żałoby w Polsce ksiądz Stanisław Adamiak, polski duchowny z Saint Helier, wytłumaczył dziennikarzowi „Jersey Evening Post”, że Polacy prawdziwie wolni i bezpieczni czują się jedynie w kościele albo w domu.

Policja obezwładniła człowieka, który przed wejściem do szpitala wymachiwał długim kijem, wywrzaskując nieartykułowane dźwięki.

Jedyna gazeta na wyspie zapytała o zdanie szeregowych członków polskiej społeczności. Przemysław Poznański, kucharz z ulicy La Pouquelaye, który widział ogródek Rzeszowskich, gdy wychylał się z balkonu wynajmowanego pokoju, wyraził rozczarowanie z powodu sytuacji, w której znalazł się osiem lat po wyjeździe z ojczyzny. „W Polsce było wiele problemów i człowiek myślał, że ucieka do lepszego świata”. Niestety, nieodpowiedni Polacy wpadli na ten sam pomysł.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.