Autorka tworzy obraz części miasta będącej skomplikowanym organizmem. Osiedlem powstałym na nieuprzątniętych gruzach Getta. Osiedlem powstałym na szczątkach mieszkańców, na szczątkach kultury, historii wielkiej, powszechnej jak i małej, codziennej, historii poszczególnych sklepów, adresów czy osób.

O Muranowie napisano już wiele. Często stawał się tłem relacji, opowiadań, wspomnień, pamiętników czy notatek. Nic dziwnego, w końcu to tutaj przed wojną koncentrowało się życie żydowskich obywateli Warszawy, które po nastaniu rządów hitlerowskiego okupanta powoli umierało w getcie, aby na koniec zostać pogrzebanym pod stertami gruzów.

Debiut Igora T. Miecika zasługuje na uwagę. Składa się, co prawda, z tekstów wcześniej publikowanych na łamach „Polityki”, nie zmienia to jednak faktu, iż mamy do czynienia z projektem przemyślanym, spójnym, w mocny sposób portretującym współczesną Rosję.

Chmielarz korzysta z dobrze znanych motywów, w trakcie lektury nie ma się jednak wrażenia, że wyważa otwarte drzwi. Na uwagę zasługuje pokazanie siermiężności policyjnej codzienności i przestępczej aktywności oraz konieczność uświadomienia sobie, że prawo, by usankcjonować sprawiedliwość, musi czasami wejść w milczący sojusz z bezprawiem.

Tekst poświęcony jest wielkiemu głodowi na Ukrainie oraz temu, jak polityka wpływa na historię. Reportaż ukaże się w najbliższym numerze „Nowej Europy Wschodniej” (styczeń-luty 2013).

Poniżej prezentujemy pełną listę nagrodzonych prac.

1. Tomasz Piechal, Ćwiczenia z pamięci

2. Diana Zadura, Siła w fusach. Z historii upadłej potęgi

3. Jakub Korejba, Moskwa nigdy nie śpi

4. Łukasz Borowiecki, Zwierzęta Abchazji

5. Bartłomiej Krzysztan, Dzieci szaleństwa

Serdecznie gratulujemy!

To nie jest kolejna książka o ciężkim losie emigrantów w Zachodniej Europie. To subtelny pamiętnik dorastania do kompromisów. Historia tęsknot i radości.

Rozmaite nurty lewicowego nacjonalizmu stanowiły przejaw resentymentalnej niezgody na to, co się stało z ZSRR. Ale nie tylko. Bywały one też młodzieńczym sprzeciwem wobec sytuacji odbieranej jako coś makabrycznie beznadziejnego. Tak należy chyba traktować — zwalczany zwłaszcza przez putinowski reżim — narodowy bolszewizm, ideologię, której emblematem jest nazistowska flaga, tyle że zamiast swastyki widnieje na niej sierp i młot. W Polsce taka polityczna transgresja by nie przeszła.

Jesienią przyszłego roku nakładem Czarnego ukaże się antologia „100/XX” — zbiór stu najlepszych reportaży powstałych w ubiegłym stuleciu — pełny przegląd tematów, stylów i postaci. Redaktorem antologii jest Mariusz Szczygieł, w doborze tekstów pomagają mu członkowie Rady Programowej: Hanna Krall, Małgorzata Szejnert, Elżbieta Sawicka i prof. Kazimierz Wolny-Zmorzyński.
Antologia pokaże początki dwudziestowiecznego reportażu i jego stopniowy rozwój jako gatunku literackiego. Pojawią się w niej zarówno nazwiska klasyków, jak i reporterów niedocenionych czy nieznanych. Powstanie reporterski portret XX wieku — zapis przemian społecznych, wielkich i małych wydarzeń, codzienności i burzliwej historii.

Gauß to wielki erudyta, mistrz historycznych skojarzeń i licznych dygresji, ale także stylu – każda opowieść kluczy i rozgałęzia się w kolejne historie: ludzi, miejsc, idei, które wciągają i nie pozwalają odłożyć jego książki, dopóki się z tej gęstwiny nie wyplączemy.

Książka Beaty Chomątowskiej, uzupełniona o fotografie prezentujące przed — i powojenny Muranów, to publikacja z pogranicza książki historycznej i reportażu, przewodnika i kroniki. To prawie pięćset stron wciągającej opowieści o dzielnicy, która jest fenomenem na światową skalę, dlatego, że zbudowano ją z gruzów i na gruzach.

Powieść jest pełna antynomii, które uzmysławiają niejednoznaczność wspomnień bohatera powieści.

Swietłana Aleksijewicz, w wydanej po raz drugi w Polsce (tym razem w świetnym przekładzie Jerzego Czecha) „Czarnobylskiej modlitwie. Kronice przyszłości” opowiada o białoruskim Czarnobylu – katastrofie, która nigdy się nie skończyła.

13 grudnia, godz. 19:00
Radio HeyNow

Beata Chomątowska, opisując Muranów, stworzyła książkę niezwykłą, plasującą się gdzieś pomiędzy opracowaniem naukowym, a pasjonującym reportażem.

Ot, niespodzianka! I najlepszy polski kryminał, jaki czytałem w tym roku. A przecież to debiut niespełna 30-letniego pisarza.

Fińska powieść kryminalna o zabarwieniu sensacyjnym. Inteligentnie podana i brawurowa.

Książka Ransmayra i Pollacka ukazała się w serii Sulina, prezentującej tytuły przekraczające granice: geograficzne, kulturowe i mentalne. „Pogromca wilków” wnosi do niej dodatkową wartość. Austriaccy pisarze pokazali bowiem, że ludzka ciekawość i wrażliwość potrafi zatrzymać upływ czasu, a świetny reporter to fachowiec od zaglądania pod powierzchnię wydarzeń i odkrywania w nich tego, co najważniejsze.

Cały Kleyff. Cały, bo „Rozmowa” ukazuje go nie w poszczególnych, lepszych czy gorszych rolach życiowych, ale jako spójną, samosterowną osobę, jaką stał się, chadzając własnymi drogami.

„Często zdarza się tak – pisze autor „Podróży do Armenii” – że tam, gdzie jest ryzyko, jest również nagroda”. Książki Środy, także ta najnowsza, świadczą o tym, że tak zdarza się w istocie.