Warszawskie wersety

Matka

Kiedy o szóstej rano, pierwszy raz od tygodnia, wróciłem do domu, matka nie płakała.
— Stało się coś dobrego? Co się dzieje? — zdziwiłem się.
Zaskoczona spojrzała na mnie.
— No dalej…
Wreszcie udało się, wybuchła głosem pełnym najgłębszej rozpaczy:
— Kochasz mnie widzieć płaczącą! Karmisz się mymi łzami! — włączyła pozytywkę z wymówkami.
Gdyby spojrzenie mogło rzygać, nie musiałbym nic mówić. A tak to trzeba było zachichotać, na przekór
i przetrzymać na pauzie, czekając.
Naiwnie liczyłem, że ta próba dezorientacji będzie udana, że nawiążemy kontakt, bo można się chyba razem pośmiać z nadczynności jej organu płaczącego, ale gdzie tam, uciekła z krzykiem do kibla.
— Czemuż nie można genów wydłubać plastykowym widelcem!
Ze ściany w moim pokoju jak pazury wystawały iskrzące druciki — dwa kable po rozpierdolonym kontakcie.
Partyzancka pułapka na syna alkoholika. Tylko dlatego że wracam pijany, liczyła, że zgubię się w ciemności własnego pokoju i schajczę za friko, stając w płomieniach, jako jedyne źródło światła.
Ominąłem druciki łukiem. Polują tu na mnie i każda operacja wymaga najwyższej ostrożności! W obawie
o własną skórę, złapałem rezerwową paczkę fajek i już mnie miało nie być, kiedy nagle matka złapała mnie za kark i wyprowadziła do taksówki, i pojechaliśmy. Nawet mgła tarła powieki. Syczałem, krzywiąc się:
— Sssłońce!
W holu sterylny smród, bo wszystkie trupy wymyli z rana i teraz trzeba było przewietrzyć. Słyszę głos
mamy:
— Pobierzemy ci krew!
Po cichu dodaje:
— Narkolu…
Badania robimy w klinice Jeszcze Na Chwilę Uzdatniania Trupów Za Darmo. Zza zakrętu wyskakuje ślepa, głucha pielęgniarka emerytka. W jednej ręce laska, w drugiej gigantyczna strzykawa z zakrwawioną igłą na końcu, zakończona kawałkiem dymiącego świeżego mięsa, jak zatyczką do straszenia. Macha nią na prawo i lewo, a przy tym drze ryja:
— Gdzie jest pacjent!? Gdzie jest pacjent?!
Ciach, ciach, jak ostrzem, odgrywała strzykawką polowanie na niewidzialnego stwora, którym, wszystko na to wskazywało, miałem być ja. Moja mama wpycha mnie do gabinetu i krzyczy milutkim głosikiem:
— Tu jesteśmy, pani doktor, tu jesteśmy!
Drzwi się zamknęły. Teraz jestem sam na sam z tym otłuszczonym kościotrupem. Strach, paraliż i tym podobne. Chciałem zemdleć, ale się nie udało, kilka razy z rzędu. Ona wbija mi się na chybił trafił i krzyczy:
— Co się dzieje?! Mów mi kurwa, co się dzieje?! Trafiłam? Krwawi? Człowieku, przecież ja jestem ślepa, musisz mnie na bieżąco informować.
Ale głucha przecież też była. A ja się darłem, wrzeszczałem z trzewi, oddałem cały dźwięk, jaki we mnie siedział, nie było już ani krztyny strachu ani bólu. Żadnej z jej strony reakcji.
Bo łowienie żył było ciężką, wymagającą systematyczności i skupienia robotą, tym bardziej dla takiej kaleki z piekła rodem jak ona. Oho, zanurzenie centymetr pod powierzchnię i drążymy. Płynnym ruchem strzykawki, w poszukiwaniu jakiejś żyły, jak kolcem do lodu żłobiła korytarze w maśle pod moją skórą, z otwartymi z przejęcia ustami. Wreszcie sukces. Wreszcie krew.
Albo miała zajebiście brudną probówkę, albo płynęła ze mnie najczystsza czarna plakatówka. Musiałem ją
porozumiewawczo kopnąć, że OK, wystarczy, bo zaraz wyschnę. Niestety trafiłem ją w laskę, straciła równowagę i upadła na podłogę. Przeorała mi rękę. Krew, krew, krew.
— Ty debilu pierdolony! Przecież mogłeś zdechnąć!
Chcesz, żeby mi zabrali klinikę? Spierdalaj! O co jeszcze chodzi? Nie ma żadnego opatrunku, nic nie ma, usługi nie było! Kretyn.
Wkurwiła się. Spytała jeszcze, czy krwawi? Powiedziałem, że tak.
— I dobrze.
Wstając z kolan, Parsknęła, wzięła laskę i wytuptała na niej na zewnątrz. Już w drzwiach przyssała się do probówki z moim nazwiskiem. Wyniki jutro, tylko że ja wiem, że nie jestem narkomanem. Wystarczyło zapytać.
Kiedy wyszedłem, tamtej rozhisteryzowanej paranoiczki już nie było, a w poczekalni siedziała nowa — kokietka bawiąca się kwiatkiem jak małym wiatraczkiem, moja kolejna matka. Popatrzyła znad okularów wielkimi czarnymi oczami, wydęła wargi i załopotała rzęsami:
— Wyjeżdżam z moją pierwszą miłością sprzed lat, którą właśnie udało mi się odnaleźć, na wycieczkę do
Oświęcimia.
—?
— On tam nie był, więc skoczymy się rozejrzeć na kilka dni.
— Uważaj, mnóstwo osób tak mówiło przed tobą…

Dzieci

— Żałosny, żałosny, żałosny!
Wyją syreny służb porządkowych, a ja wypierdalam się mordą w rowy pełne martwych pijaków. Ślady eksterminacyjnej akcji antymenelskiej. Billboardy z napisami: „Trzeba było kurwa żyć!”. Szukało mnie światło z helikoptera, żeby dobić z karabinu snajperskiego, jak przekopuję się przez fioletowe ciała z powypruwanymi esperalami, z dziurami, z których wyłażą małe różowe robaki i zlewają się ze mnie:
— No już! Zwariuj! Dalej, stary, nie mamy całego dnia!
Uf! Rzyganie, czyli najszybszy sposób odnajdywania właściwych punktów widzenia, sprawdziło się, więc i tym razem znalazłem przystanek. W autobusie spałem.
Miałem sen o córce ćmie, co to objawiła mi się w dwóch postaciach — owada i filigranowej mulatki, najpiękniejszego stworzenia na świecie, z końcówkami czarnych włosów wpadającymi w kąciki ust, do nosa, co i rusz zasłaniającymi największą parę kasztanowych oczu, jakie w życiu widziałem. A ćma była obleśna i czarna i na sam jej widok pojawiały mi się w przełyku gile i żółć, ale w końcu to córka, więc nie wypadała na jej widok rzygać.
Wiozłem ją do nowego mieszkania, którego nie było. Wielkie betonowe płyty taranujące drogę do wejścia, wybijające w górę marmurowymi tablicami, kablami, drutami, belkami z metalu, wsparte to wszystko na rusztowaniach, gmach ustawiony z odzysku. Opuszczona budowa stała całkiem pusta.
„Oficjalne przejęcie mieszkania.” — ręka stróża wręczyła mi kopertę.
Wkurwiłem się, że cała sprawa to biurokratyczny szwindel. Fingowane przejmowanie mieszkań, bez pokrycia, dla zasznurowania mi ust. Domu nie ma! Nie ma nic! Ćma zaczęła spierdalać jak szczur. Desperackie próby ucieczki z tekturowego pudełka dyndającego na mojej szyi.
Palcem upychałem ją do środka przez każdą szparę, którą próbowała się wydostać. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że przecież mogę ją rozgnieść, rozsmarować swoją córkę po tekturowym denku. Dopiero taśmą klejącą udało mi się zalepić wszystkie szpary przynajmniej kilkoma warstwami. Zdążyłem jeszcze pomyśleć, że nie bardzo teraz będzie miała jak oddychać, po czym opadłem po ścianie z sił.
Wtedy podleciała mała, mulatka i przytuliła się. Łzawy dżingiel kończący perypetie głównego bohatera. Po raz pierwszy od bardzo dawna obudziłem się zadowolony. Co znowu? Hola, hola, ktoś mi grzebie w rozporku. Zobaczyłem podrapaną twarz ośmiolatki chichoczącej do mnie lukami w uzębieniu:
— No już, nie słyszałeś, co mówiły robaki? Dawaj! Niech ci odpierdoli!
Łaskotała mnie, a jej dłoń była lodowata, jakby nie żyła od dawna. No nie, paskudna, nie ma o czym mówić; ale mi się gejsza trafiła. Stare dziecko ze śmietnika. Pedofil z trupkiem, dobrana z nas para. Autobus nie rusza. Wpada wycieczka z gimnazjum, jak komunikacyjna nerwica na nóżkach.
— Jacek!!!
— Co?
— Aaaaaaaaa!
A Jacek tym samym „Aaaaaa” odkrzykiwał prosto w twarz przedmówcy, w twarze innych i w moją też; i to w zbliżeniu, że aż mi się słodko w uszach robiło. Strumień ryku bez artykulacji z gardlątek stworzeń w wieku na granicy debila.