W Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa

Jej debiutancka powieść ma trafić do polskich księgarń za rok, już teraz natomiast możemy zagłębić się w lekturze tego ostatniego dzieła. Lekturze, obok której nie sposób przejść obojętnie.

„W Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa” to książka wyjątkowa. Subtelność i celność w opisywaniu dramatycznych losów, piękna proza, wnikliwe analizy, dbałość o szczegóły zdarzeń, wrażliwość w podejściu do tematu. Kiedy czyta się tak niezwykłe dzieło, nie sposób nie poddać się refleksji nad przewrotnością losu, historii.

Elisabeth Åsbrink swoją trzecią książką, „W lesie wiedeńskim wciąż szumią drzewa”, dokłada kamień do zbiorowej pamięci o Zagładzie. Zaczyna zwyczajnie, wręcz kojąco w rytmie cichego głosu bajarki

W książce nieustannie rozbrzmiewa dysonans między ideologiami a życiem codziennym. Skrajny przykład Ingvara Kamprada budzi emocje, od niedowierzania i niezrozumienia po złość. Ale warto zadać sobie pytanie, czy sytuacja ta rzeczywiście jest tak wyjątkowa jak zdaje się na pierwszy rzut oka. Czy nawet teraz, współcześnie, nie mamy do czynienia z ludźmi, którzy znają i przyjaźnią się z Innymi, i jednocześnie bronią Innym praw, nawet tych najbardziej podstawowych.