Usługa czysto platoniczna

Jak z samotności robi się biznes

Oktawia Kromer

Usługa czysto platoniczna

Jak z samotności robi się biznes

fragment

Wspólniczki miały świadomość, że ich biznes będzie kontrowersyjny.  – To pierwsza taka usługa w kraju. Nie mamy dziedzictwa branżowego, to nie branża budowlana. Musimy opierać się na swojej intuicji – tłumaczą. Przyznają: – Część ludzi będzie myśleć, że to przykrywka dla czegoś innego. Ale tak samo było z salonami SPA dziesięć, piętnaście lat temu. To też było wtedy coś dziwnego. Musi minąć trochę czasu, a polskie społeczeństwo się z tematem oswoi.

Ich misja? Chciałyby, żeby ludzie byli bardziej otwarci na bliskość, nie krępowali się siebie nawzajem. Ich metody można wykorzystać później z kimś bliskim, na przykład na posiadówce z przyjaciółkami albo z dzieckiem. Podkreślają: – Nie chcemy wzbudzać uśmiechów zainteresowania, tylko chcemy docierać do ludzi z wiedzą, tak by wychodzili od nas bogatsi.

W regulaminie usługi, którą uruchomiły Magda i Sylwia, pojawił się zapis, że przytulacz ma zapewnić „przyjacielski, troskliwy dotyk, platoniczne przytulanie, ciepło, uwagę, akceptację bądź po prostu obecność lub inne czynności o charakterze platonicznym”. Aby to zrobić, może stosować metody, takie jak: „przytulanie w różnych pozycjach i konfiguracjach, obejmowanie, głaskanie, trzymanie za dłonie, delikatny masaż, a także słuchanie muzyki, czytanie, granie w gry, opowiadanie historii i taniec”. Wspólniczki podkreślają, że chodzi o rodzaj bliskości, który można uzyskać od rodziny. To przytulanie jak z mamą, siostrą, bratem. Rodzinna, platoniczna bliskość. Nastawiają się na klientów, którzy tego rodzaju bliskości w domu nie dostali, bo mieli trudne relacje z rodzicami. Chcą im pomóc.

Firma ruszyła jesienią 2017 roku. Magda i Sylwia zdecydowały, że będą wynajmować mieszkania na godziny i zatrudniać kilka osób. Na początku przyjęły kwotę siedemdziesiąt dziewięć złotych za godzinę przytulania (w promocji z dziewięćdziesięciu dziewięciu złotych). Szybko ją jednak zwiększyły. Najpierw do dziewięćdziesięciu dziewięciu złotych (w promocji ze stu trzydziestu dziewięciu złotych), a później, od początku 2020 roku, do stu czterdziestu dziewięciu złotych (w promocji ze stu siedemdziesięciu dziewięciu złotych). Gdy rozmawiałam z nimi w styczniu 2020 roku, nie chciały powiedzieć, ile przytulacz zarabia na rękę miesięcznie. Nigdy też nie podawały tych kwot w żadnym ze swoich wcześniejszych wywiadów. W rozmowie ze mną przyznały, że raczej nie da się z tego utrzymać, jeśli przyjmie się, że w Warszawie na utrzymanie powinno się mieć jakieś dwa i pół tysiąca złotych.

Grono przytulaczy, które zatrudniały na początku działalności, z czasem się wykruszyło, na miejsce pierwszych przychodziły nowe osoby. Każdy przytulacz (w lipcu 2020 roku to pięć osób) ma na stronie internetowej firmy swoją wizytówkę w postaci opisu, zdjęcia i nagrania wideo. Jednymi z pierwszych, nadal zatrudnionych w firmie osób są: emerytka Hania, babcia półtorarocznej wnuczki („Ciepła i serdeczna, już jako trzylatka przytulała i pocieszała dzieci w przedszkolu. […] w wolnych chwilach robi biżuterię, szyje szmacianki i czyta książki, ostatnio zainteresowała się fizyką kwantową”); brodaty Ivan („Mistrz ceremonii herbacianych, zapaleniec taoistyczny, trochę mistyczny. Studiuje feng-shui i lubi chodzić boso. Ma zawsze zmierzwione wiatrem włosy. Lubi komunikować się bez słów. Fascynuje go wszechświat i ludzka osobowość. Lubi fotografię i muzykę”) i Agnieszka („Studiowała zootechnikę, kocha zwierzaki. Skończyła wiele kursów z dziedziny rozwoju osobistego i medycyny niekonwencjonalnej. […] Pomaganie innym i rozwój duchowy są jej wielką pasją”).

Jak mówią mi właścicielki firmy, zainteresowanie przytulaczami jest zmienne i nie do przewidzenia. Najwięcej sesji umawia się po znaczących wywiadach i występach w telewizji. Jeden przytulacz, żeby zachować efektywność, może mieć najwięcej cztery sesje pod rząd. – Jak psychoterapeuta – tłumaczą. Przyznają: często zdarza się, że firma łącznie świadczy więcej niż cztery godziny usług jednego dnia, w kilku różnych miejscach naraz. Nie zdradzają, o ile więcej. Kiedyś same przytulały, ale już tego nie robią. W każdym razie biznes się opłaca. – Gdyby się nie opłacał, tobyśmy tego nie robiły – mówi Sylwia.

Jedną z pierwszych zatrudnionych przez nie przytulaczek była Zuza (już w firmie nie pracuje). Absolwentka psychologii, copywriterka-freelancerka, bębniarka, na przełomie 2017 i 2018 roku miała dwadzieścia dziewięć lat i dużo czasu, nie miała partnera i chciała dorobić.

Wraz z Zuzą w pierwszym rzucie zatrudniono siedmioro przytulaczy.

Rekrutacja przebiegała zgodnie ze schematem opisanym na stronie internetowej w rubryce „Kariera”:

 

 1.  wybór kandydatów na podstawie CV oraz nagrania filmu,

2. pierwsza rozmowa telefoniczna,

3. spotkanie z osobą z działu HR w siedzibie firmy,

4. assessment center, podczas którego sprawdzimy Twoje umiejętności miękkie,

5. dwudniowe szkolenie, na którym dokładnie nauczymy Cię naszych standardów i metod działania,

6. test po szkoleniu.

 

W filmie kandydaci na przytulaczy i przytulaczki mają opowiedzieć krótko o sobie i swojej motywacji do pracy, wyjaśnić, dlaczego chcą zostać przytulaczami.

Zuza od dziecka lubiła się przytulać, kocha muzykę, gra w zespole, uczy grać innych, jest otwarta i energiczna. Skończone studia psychologiczne to jej dodatkowy atut, choć oczywiście o niczym nie przesądza. Zgodnie z opisem w rubryce „Kariera” w procesie rekrutacji na stanowisko przytulacza nie liczą się wiek, płeć ani wykształcenie. Kryteria, którymi kierują się rekruterzy, dotyczą cech charakteru i predyspozycji społecznych. Reszty można się nauczyć na szkoleniu.

Typowa sesja? Zuza opowiada po kolei. Dwupokojowe mieszkanie, w środku dwie kobiety, Zuza i jedna z jej koleżanek, zwykle Hania. Przed drzwiami trzecia osoba – klient. Zuza otwiera drzwi, klient wchodzi. Pierwsza rzecz – herbata. (– Kiedyś trafiłam na powiedzenie, że jak nie wiesz, co zrobić, to zrób herbatę – mówi Zuza). – Nie, zaraz, wcześniej jest „misiaczek” w płaszczu. A przed „misiaczkiem” pytanie: „Czy możemy się przytulić »na misia«?”. Są tacy, którym „misiaczek” przychodzi z trudem, czuć, że to dla nich wysiłek, wymaga przełamania. Niektórym trzeba zamiast „misiaczka” uścisnąć dłoń. Później gość zdejmuje płaszcz, Zuza pokazuje, gdzie go powiesić, idzie wstawić wodę na herbatę. W tym czasie koleżanka zaprasza gościa, by podpisał papiery.

Za sesję płaci się przelewem z góry, ale papiery trzeba podpisać na miejscu. Gość wpisuje swoje imię, nazwisko, numer telefonu, adres e-mail. Poświadcza, że nie ma przeciwwskazań medycznych, na przykład chorób zakaźnych. Że zgadza się, żeby usługa została wykonana, wie, że usługa wymaga kontaktu fizycznego, i – przede wszystkim – że to usługa czysto platoniczna.

(Raz się zdarzyło, że klient nie chciał podpisać papierów. Stwierdził, że nie zrobi tego, bo ma żonę. Powiedział: „Kładę sto złotych na stole i nie wypełniam tego”. „Bardzo mi przykro, to niemożliwe” – powiedziała Zuza. „Kładę dwieście” – oznajmił. Gdy przekonał się, że nic nie wskóra, wyszedł).

Gościa, który podpisał papiery, Zuza zaprasza do pokoju. Tam – łagodne światło, łóżko przykryte kapą, na łóżku kolorowe poduszki, w kącie gitara. Zuza pyta, czy włączyć radio, jaką muzykę ustawić. A może coś zagrać? Proponuje: „Może usiądziemy?”. Jeden gość siada bliżej, inny dalej. Bywa, że całkiem po drugiej stronie łóżka, w kącie.

Herbata pomaga przełamać pierwsze lody. Na przykład można powiedzieć: „Ojej, jaka gorąca! Twoja też taka?”. Gość potwierdza, że jego też. „To co, może już zaczniemy, niech ostygnie?” – proponuje Zuza. Czasem widać, że klient gra na zwłokę. Niby wie, że powinni zacząć, ale sączy tę herbatę i sączy. W takim wypadku Zuza rozmawia z klientem, próbując go ośmielić. Niektórzy, zanim zgodzą się zacząć, wypijają cały kubek.

Co dalej? To zależy. Jeśli osoba siadła w kącie cała spięta, Zuza proponuje powtórzenie pozycji „na misia”. A więc „miś” zwykły, ewentualnie „miś” pogłębiony, przytrzymany. „Czy to jest w porządku?” – pyta Zuza w trakcie przytrzymywania „misia” albo kiedy w „misiu” decyduje się pogłaskać klienta po plecach. „Jest spoko” – potwierdza zwykle klient. Chociaż czasem czuć, że nie jest spoko. Bo ludzie nie zawsze są w stanie powiedzieć: „nie”. Mówią: „tak”, bo czują, że powinni – w końcu już się umówili, zapłacili, podpisali papiery. Ale Zuza czuje, kiedy pod jej dotykiem klient się spina, sztywnieje. Albo kiedy przechodził go dreszcz, albo że wstrząsnęło całym człowiekiem. Pyta wtedy, czy kontynuować, czy może jednak przerwać. „Kontynuować” – mówi najczęściej klient.

„Usiądziemy?” – pyta potem Zuza.

„Tak, usiądźmy”.

 „Mogę cię objąć z boku, za ramię?” – dopytuje. Albo: „Mogę cię pogłaskać po ręce?”.

„Dobrze”.

I Zuza obejmuje, głaszcze. Przy głaskaniu często zdarza się, że klient nagle zastyga. Więc znów: „Kontynuować?”. „Tak”.

„A może chcesz się położyć?” „Dobrze”.

„A może chcesz się przytulić na łyżeczkę?” „Tak”.

„Chcesz być dużą czy małą?” Mężczyźni zwykle wolą być małą. – Był jeden klient, który się położył, ale „łyżeczka” to było dla niego za dużo. Jedyne, co był w stanie zrobić, to leżeć na plecach cały zesztywniały i pozwolić się głaskać po przedramieniu – mówi Zuza. Pozwolił się głaskać tylko przez chwilę. Przyznał, że to dla niego trudne. Zuza zaproponowała, że położy się obok, nie będzie go dotykać.

„Tak, poproszę” – odpowiedział z zaciśniętą szczęką.

Większość klientów Zuzy zasypia przy łyżeczce. Zuza zdąży tylko zapytać, czy podrapać klienta po głowie, po ręce, po plecach. Klient zdąży odpowiedzieć, że poprosi, że po głowie, po ręce, po plecach. I już śpi.

Przebudzenia bardzo rozczarowują klientów. Bo przecież w końcu następuje przebudzenie. Piętnaście minut przed końcem sesji – zwykle półgodzinnej lub godzinnej. Zuza mówi, że specjalnie tak dobrała budzik, żeby był dyskretny. Delikatnie wybudza klientów. Najpierw chwilę leżą, potem siadają – na przykład klient siada na krawędzi łóżka, a Zuza siada za nim i jeszcze chwilę głaszcze go po plecach. A potem: „Raz, dwa, trzy, cztery, wstajemy”. Albo: „Budzisz się?”. „No, budzę się”. „To chodź, wstajemy”. – Zaspany klient był zwykle łatwy w obsłudze, dużo bardziej podatny na zabiegi prowadzące do wyjścia i zakończenia sesji niż klient nierozespany – zauważa Zuza.

I przyznaje, że klienci często byli źli na siebie, że zasnęli. Bardzo chcieli poczuć dotyk drugiej osoby dłużej, świadomie. Nie po to tu przyszli, żeby spać. Było im za siebie wstyd.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.