Tygrys

Na tropie rosyjskiej bestii

Jeśli nie liczyć ruchów psa i ludzi, las zamarł; nawet wrony oddaliły się, czekając, aż minie nowe zamieszanie. Przez chwilę wydaje się, że tygrys też. A potem słychać dźwięk – krótki, gwałtowny wydech, podobny do takiego, jakim gasi się świecę. Tylko objętość wydmuchiwanego powietrza jest inna i przemieszczająca je siła – to nie jest ludzki odgłos. W tej samej chwili, może dziesięć kroków z przodu, czubek niskiej sosnowej gałęzi sam z siebie zrzuca śnieg. Śnieżny puch opada na ziemię, mężczyźni zamierają w pół oddechu i znów wszystko nieruchomieje.

Na długo przedtem, nim warkot silnika ciężarówki Inspekcji Tygrysiej rozległ się w lesie, w tej położonej w głuszy niecce trwała swojego rodzaju rozmowa. Nie po rosyjsku, nie po chińsku, ale też w języku – języku starszym nawet niż ten las. Mówią nim wrony, mówi nim pies, mówi tygrys i ludzie też, tylko niektórzy bieglej niż inni. Ten jeden wydech mówił aż za wiele. Ale co zrobić z tą informacją na obcym terenie, daleko od domu? Gitta napina psychiczną smycz łączącą ją ze swym panem, przyjaciele Markowa, i tak głęboko wstrząśnięci, też przysuwają się do siebie. Najnowsza wypowiedź tygrysa nie tylko wprawia ich w jeszcze większe oszołomienie, ale pogłębia również niewidoczną przepaść między nimi – wszyscy co do jednego są kłusownikami – a uzbrojonymi przedstawicielami prawa, od których teraz zależy ich wolność i bezpieczeństwo. Przyjaciele Markowa są Truszowi dobrze znani, bo już nieraz przyłapywał ich to na nielegalnym posiadaniu broni, to na polowaniu bez pozwolenia. Z nich trzech tylko Zajcew ma zalegalizowaną broń, ale jego karabin jest zbyt lekki, by zatrzymać tygrysa. Co do pozostałych, ich strzelby są teraz ukryte w lesie, przez co stali się nawet bardziej bezbronni niż pies Trusza.

Trusz też jest bez broni. Na drodze na polanie odbyła się krótka dyskusja, kto pójdzie makabrycznym śladem; padły uwagi sugerujące, że Truszowi i jego ludziom zabraknie odwagi. Strach to w tajdze nie grzech, ale tchórzostwo – owszem, więc Trusz odpowiedział wyzwaniem na wyzwanie, rzucając suche „paszli!”. Wtedy jeden z przyjaciół Markowa – o ile Trusz pamiętał, był to Sasza Dwornik – zaproponował, że patrol Trusza powinien sam załatwić sprawę. Poza tym, dodał Dwornik, jego koledzy nie mają broni. Trusz nie dał sobie wciskać głupoty i kazał mu iść po ukryty nielegalny karabin. „Nikt tu nikomu nie będzie konfiskował giwery – powiedział. – Teraz liczy się tylko to, żebyśmy mieli się czym bronić”.

Mimo to Dwornik wciąż się wahał, i wtedy właśnie Trusz wręczył mu własny karabin. Był to gest śmiały, i to z kilku powodów. Nie tylko dowodził zaufania i chęci współpracy – samopowtarzalna broń Trusza była o wiele lepsza niż sfatygowana, gładkolufowa strzelba Dwornika. Trusz tym samym ucinał wszelką dyskusję, bo Dwornik nie miał już teraz żadnych wymówek i przy sześciu świadkach nie mógł się wykręcać. Ta sama kombinacja wstydu, strachu i lojalności zmuszała do pomocy również Zajcewa i Onofrejczuka. Poza tym wszyscy wiedzieli, że w kupie zawsze bezpieczniej.

Tylko że lata wojskowej służby Dwornik miał już dawno za sobą, więc broń Trusza jakoś dziwnie leżała mu w dłoniach; z kolei Truszowi brakowało jej uspokajającego ciężaru i też czuł się nieswojo. Miał jeszcze pistolet, ale w zapiętej kaburze – zresztą taka broń była właściwie bezużyteczna na tygrysa. Całą wiarę musiał pokładać w kolegach z patrolu, bo sam znalazł się w niezwykle niewygodnej sytuacji: choć to on przewodził innym, robił to za pośrednictwem elektroniki – brał udział w dramacie, ale nie był jego częścią, odkrywał tę przerażającą nadrzeczywistość wąskim, cyklopim okiem kamery. Zajcewowi ani Dwornikowi ufać nie mógł, posterunkowy Busz miał tylko pistolet, więc Trusz mógł liczyć tylko na swoje Tygrysy. Ci też trzymali karabiny w pogotowiu, ale las był gęsty, widoczność słaba, w razie ataku tygrysa jeszcze gotowi postrzelić się nawzajem. Nic dziwnego, że na razie nikt nie kwapił się do otwarcia ognia i że wszystkie oczy co chwila wędrowały z powrotem ku tej pojedynczej nagiej gałęzi, nie wiedząc, z której strony pojawi się następny znak.

Ukryty za wizjerem kamery Trusz zachowywał zadziwiający spokój. „Widać wyraźnie, że tropy tygrysa oddalają się od zwłok – ciągnął beznamiętnym, oficjalnym głosem, podczas gdy Gitta nie przestawała ujadać, prężyć ud i wpatrywać się w mrok. – Zachowanie psa wyraźnie wskazuje, że przechodził tędy tygrys”.

Na zboczu tropy tygrysa malowały się teraz bardzo dokładnie, gęstniejący w nich cień ostro odcinał się od bieli śniegu. Zwierzę wędrowało na północ – pod górę, zgodnie z upodobaniem wszystkich kotów. „Wygląda na to, że tygrys jest niedaleko – ciągnął Trusz dla swych przyszłych widzów. – Jakieś czterdzieści metrów”. Śnieg nie był głęboki, a w takich warunkach tygrys potrafi przebyć czterdzieści metrów mniej więcej w cztery sekundy. Zapewne dlatego właśnie w tej chwili Trusz postanowił wyłączyć kamerę, odebrać swoją broń i wrócić w czas rzeczywisty. Tylko że w tej rzeczywistości czekała go trudna decyzja.

Do obowiązków służbowych Trusza w Inspekcji Tygrysiej należało pośredniczenie między prawem puszczy a prawem państwa. Pierwsze z nich działa instynktownie i najczęściej spontanicznie, drugie jest sztuczne i często niepraktyczne. Z natury wzajemnie się wykluczają. Będąc w terenie, Trusz zwykle nie miał możliwości kontaktu z przełożonymi – zresztą ani z przełożonymi, ani z nikim innym; krótkofalówki jego patrolu miały ograniczony zasięg (kiedy w ogóle działały), więc on i jego towarzysze byli zdani wyłącznie na siebie. Z tego powodu praca Trusza wymagała ciągłego podejmowania samodzielnych decyzji i właśnie teraz musiał podjąć jedną z nich. Tygrys to gatunek z Czerwonej Księgi gatunków chronionych w Rosji, toteż zezwolenie na zabicie choćby jednej sztuki musiało przyjść aż z Moskwy. Trusz nie miał jeszcze takiego pozwolenia. W dodatku była sobota po południu, więc mógłby po nie równie dobrze jeździć na Księżyc. A tymczasem nadarzała się okazja zakończenia wszystkiego tu i teraz.

Trusz postanowił tropić zwierzę. Z początku plan tego nie obejmował – przyjechał prowadzić śledztwo w sprawie zabicia człowieka, a nie polować na tygrysa. Poza tym miał za mało własnych ludzi, zapadał zmrok, kumple Markowa raczej przeszkadzali, niż mogli się do czegoś przydać. Wciąż byli w szoku, zresztą podobnie jak sam Trusz. Ale w tej chwili znajdował się dokładnie pośrodku między tygrysem a przerażającymi dowodami jego działalności. Tak blisko tego tygrysa może już nigdy się nie znaleźć. Skinąwszy na Łazurenkę, by szedł za nim, Trusz podążył śladem, zdając sobie sprawę, że z każdym krokiem wkracza na terytorium, w którym tygrys ma nad nimi wszystkimi olbrzymią przewagę.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.