Kryształowy fortepian

Zdrady i zwycięstwa Petra Poroszenki

Będąc od końca 2012 roku posłem niezrzeszonym, Poroszenko zaczął się przygotowywać do swojej prezydentury. W 2013 roku rozmawiał o reformach ze lwowskim historykiem Jarosławem Hrycakiem. Jak mówił ten ostatni w rozmowie z „Kulturą Liberalną”, chciał być ukraińską wersją Konrada Adenauera i Charlesa de Gaulle’a. Albo – dodajmy za Kononenką –autora sukcesu Singapuru Lee Kuan Yewa, w którego wspomnieniach się zaczytywał. Przejść do historii jako naczelny westernizator Ukrainy. Julii Mostowej w sierpniu 2013 roku mówił, że przyszedł czas, by wrócić. W tym samym czasie winnicki politolog Ołeh Łewczenko zapytał go, jak zapobiec referendum przeciwko NATO, które proponowali komuniści.

–Trzeba po prostu wygrać wybory prezydenckie i będzie okej – odpowiedział.

Jesienią 2013 roku odbył się szczyt Partnerstwa Wschodniego w Wilnie, na który Poroszenko poleciał prywatną cessną. Na tydzień przed szczytem Azarow ogłosił, że gotowa już do podpisania umowa stowarzyszeniowa z Unią Europejską zostaje zawieszona, a rząd w relacjach z UE „wciska przycisk pauzy”.

Na kijowski Majdan Nezałeżnosti, pod wpływem facebookowego wpisu dziennikarza Mustafy Najjema, wyszli pierwsi protestujący. W noc po zakończeniu szczytu Berkut brutalnie spacyfikował protesty. Poroszenko pospiesznie wrócił do kraju. Na pokładzie jego cessny znalazł się także Mustafa Najjem. W tym czasie lud patrzył na Poroszenkę podejrzliwie.

– Początkowo na Majdanie traktowano go jak człowieka Janukowycza. Poroszenko miał jednak jedną ważną przewagę nad politykami, którzy pojawiali się na placu. 5 kanał,własną telewizję, przez którą mógł kształtować przekaz. Wykorzystał to 1 grudnia 2013 roku, gdy pojawił się na Bankowej, co na żywo relacjonowały kamery jego kanału. Tam wylansował się na bohatera –opowiadała Julija Mostowa.

O wydarzeniach pod administracją Janukowycza pisaliśmy w książce Wilki żyją poza prawem:

Na Bankową, gdzie mieści się administracja prezydenta, maszeruje grupka agresywnych młodych ludzi. Rozpoczynają się starcia z Berkutem i tituszkami [prorządowymi chuliganami najmowanymi do siania strachu na ulicach Kijowa]. W ruch idą pierwsze tej rewolucji koktajle Mołotowa. O próbę szturmu Bankowej są powszechnie oskarżani rządowi prowokatorzy. Gdy dwa miesiące później wybuchną starcia na ulicy Hruszewśkoho, ci sami ludzie staną się ludowymi bohaterami. Mówi Artiom Skoropadski, późniejszy rzecznik nieistniejącego jeszcze Sektora Prawicowego:

– Wtedy na Bankową poszli zwykli Ukraińcy, w tym oczywiście nasi chłopcy. Opozycja stchórzyła. A gdyby udało nam się wówczas zająć administrację prezydenta, ta sama opozycja przyszłaby do nas i wychwalała jako bohaterów. Nie udało się, znaczy prowokatorzy. A jak ich potem tymi samymi metodami broniliśmy przed Berkutem, krzyczeli: „Hura! chłopcy, nie dajcie się!”. Opozycja była gotowa, żeby na Majdanie koncerty organizować. Do realnej walki, do której my szykowaliśmy się od dawna, gotowa nie była […].

Ze sztabu i zainstalowanej na Majdanie sceny padały tymczasem wezwania, by nie poddawać się prowokacjom pod administracją prezydenta. Tylko Petro Poroszenko, wówczas szeregowy, niezależny deputowany, poszedł rozdzielać agresywnie nastawione grupy. Ten dzień rozpoczął jego długi marsz po szacunek Ukraińców, zakończony 25 maja 2014 roku zdobyciem prezydentury.

Spod sceny, wokół której zebrało się kilkaset tysięcy kijowian, oburzonych brutalnym rozpędzeniem protestu dwie noce wcześniej, do administracji prezydenta było osiemset metrów. Niecały kilometr oddzielał pokojowy wiec od starć, które mogły stać się pretekstem do użycia siły przez władze. Poroszenko akurat skończył przemawiać na Majdanie, gdy doszła do niego informacja, że na Bankowej dzieje się coś niepokojącego. Wziął ze sobą najstarszego syna i jego kolegę i bez ochrony ruszył na miejsce.