Indonezja to nie tylko jedno z największych państw świata, zwane azjatyckim tygrysem, ale także zapierająca dech w piersiach mozaika języków, ludów i tradycji. Rozrzucona na ponad 13 tysiącach wysp oszałamia turystów kolorytem, gościnnością, różnorodnością, przede wszystkim jednak niezwykłym sposobem bycia swych mieszkańców.
Elizabeth Pisani przez blisko 25 lat była dziennikarką Reutera i prowadziła w Indonezji badania dotyczące epidemii HIV. Zdobywała informacje od ulicznych sprzedawców i transseksualistów, rozmawiała z członkami władz i elitami kraju. Przejechała ponad 26 tysięcy kilometrów, docierając do zapadłych wiosek, gdzie w cieniu drzew goździkowych wciąż wróży się z wnętrzności kur, gości zaprasza się na herbatę w towarzystwie zmarłej babci, a kobiety sprzedawane są mężowi za kilkanaście sztuk bydła.
Powstała fascynująca książka o jednym z najmniej znanych
krajów świata.
Indonezja
itd. znalazła się na
liście najlepszych książek non-fiction 2014 roku „The Economist” oraz „The Wall
Street Journal”.
Rozpuszczanie się w obcej przestrzeni ma niepowtarzalny smak. Autorka opisuje to reporterskie doświadczenie, ale jej książka to przede wszystkim świetny przewodnik po kulturze kraju położonego na ponad trzynastu tysiącach wysp. Aż by się chciało zarzucić plecak na ramiona i czytać te historie gdzieś w autobusie na Celebesie, w pociągu na Jawie, na promie na Papuę.
Radosna, wspaniała przygoda. Dzięki "Indonezji itd." zafascynujesz się zarówno autorką, jak i w krajem, który opisuje.
Książka Pisani będzie świetnym towarzyszem każdego, kto planuje odwiedzić Indonezję.
Po lekturze kilku stron książki swój wzrok kierujemy ku szafie, w której kurzy się plecak.
Na „Indonezję itd.” warto spojrzeć inaczej, wczytawszy się bardziej w podtytuł niż w tytuł. „Studium nieprawdopodobnego narodu” jest opowieścią o ratowaniu idei państwowości, projektowaniu skomplikowanej inżynierii społeczno-politycznej, mającej spajać i uczyć akceptacji różnorodności.
Szczęśliwie trudno wyobrazić sobie lepszą autorkę opowieści o współczesnej Indonezji niż Elisabeth Pisani, była dziennikarka Reutersa, która w Indonezji spędziła wiele lat (także jako epidemiolożka zajmująca się wirusem HIV). Owocem jej doświadczeń, a przede wszystkim najświeższej podróży z lat 2011–2012, jest „Indonezja itd.", rzecz nie tylko wciągająca, ale i napisana z niebywałym biglem (i doprawdy znakomicie przetłumaczona przez Adama Pluszkę).
Pisani jest rewelacyjnym przewodnikiem: Indonezja przedstawiona przez brytyjską dziennikarkę ma tak magnetyczną siłę, że czytelnik mimochodem rzuca okiem na wytarte, wygodne buty i znoszony plecak. Aż pragnie się czytać fragmenty książki na smaganych wiatrem morskim łódkach, w trzęsących autobusach czy na werandzie u Mamy Bobo.
