Remigiusz Ryziński

Dziwniejsza historia

fragment

To były czasy przejścia. Mówiąc wprost: było okropnie.

W październiku 1953 roku S. siedział w swoim sklepiku przy ulicy Widok. Sklepik był z rodzaju mydło i powidło, ale głównie szła tam sprzedaż mereżek, gurtów, gum. Wygodne to było lokum, bo na zapleczu mieściło się zaraz mieszkanko. Wszystko na miejscu, i to w samym centrum.

S. wspominał dawne czasy, dawną Polskę. Teraz, po śmierci Stalina, wszystko miało się zmienić, ale czy na lepsze?

„Wojny bardzo długo nie będzie – mówił do zebranych na przedpołudniową wódkę kolegów – może jej już nigdy nie będzie. Każda strona się boi. Przecież to grozi zagładą ludzkości. Nie wierzę w wojnę”.

Przed tą wojną, co to dopiero minęła, to był raj. S. miał w Płocku rzeźnię. Zatrudniał tam ponad stu mężczyzn. A wszyscy byli dobrani tak, że S. zakochany był w każdym z osobna.

„Wyżywał się jako homoseksualista”, napisze później o tej sprawie agent SB.

S. zawarł umowę z kolegą, który oprócz tego, że także lubił dorodnych chłopaków, był też lekarzem. Wiadomo, przy konsumpcji trzeba robić badania. A tym bardziej, gdy chodzi o pracę na mięsie. Co za tym idzie, badania były przeprowadzane nie tylko laboratoryjnie, ale także organoleptycznie.

S. z kolegą lekarzem dzielili się jakoś na głowę. Oficjalnie badano ich w kierunku chorób wenerycznych, ale statystyki nie podają, czy więcej zarażonych wchodziło, czy wychodziło z gabinetu. W każdym razie S. nawiązywał relacje z każdym jednym, a jak któryś się opierał, to wylatywał na zbity pysk.

Tak przynajmniej twierdzi agent opisujący sprawę.

Po wojnie nie było już rzeźni, nie było możliwości szantażu, tylko mały sklepik, z którego ledwo dało się wyżyć. Na wódkę i kiełbasę jednak zawsze starczyło. W tej sytuacji S. polował wieczorami w Ogrodzie Saskim. Żołnierzy przewinęło się wtedy, no, setki. W imprezach brali udział koledzy S. – M. i A.

M. dobrze kręcił, a poza tym był zdecydowanym wrogiem ustroju. Marzył o kapitalizmie. Za to A. nie marzył wcale, bo był głupi nieprzeciętnie. Domyślano się, że ma wąskie horyzonty, z których wynikała jego wieczna do zabaw erotycznych dostępność.

Byli w tym towarzystwie jeszcze dwaj mężczyźni: P. i Z. Obaj opowiadali, że w czasie okupacji siedzieli na Pawiaku w celi śmierci. Ktoś tam podobno się za nimi ujął, kogoś się przekupiło i wyszli.

„Łatwo nie było. Ale wtedy i dziś, po prawdzie, wszystko to jedna zaraza i cwany się zawsze urządzi”, mówił przy wódce P.

„A prawda to, najprawdziwsza prawda”, wtórował mu Z.

„Ja znałem jednego volksdeutscha – ciągnął tamten – straszna szuja. Ale czy jemu coś stało? Nie. Pracuje w NBP, jak gdyby nigdy nic. Gdyby nie to, dawno bym go sprzątnął”.

„W tej sytuacji jest wykluczone, ze względu na koneksje”.

„Właśnie. Gdyby to był zwykły urzędnik, toby nie było sprawy. Ale tak, za duże ryzyko. Można wpaść. Pawiak przeżyłem, ale teraz do paki nie pójdę”.

„Teraz trzeba się ukrywać i siedzieć cicho”.

„I być cierpliwym. Poczekam spokojnie, jak tylko ta ciota przestanie pracować w banku, to wymierzę mu sprawiedliwość”.

W raporcie, w którym zacytowano te rozmowy, nie podano niestety, czy sprawiedliwość ta miała być wymierzona przed sądem, czy na własną rękę.