Wiem, że Sofie przechodzi najpierw przez mniejszy, wydzielony wybieg. Następnie podchodzi do drzwi ze stalowej siatki, które prowadzą do głównego wybiegu dla wilków. Nie są zamknięte na klucz, co znaczy, że Karolina najprawdopodobniej wciąż jest w środku. Sofie chowa telefon do kieszeni i dokładnie zasuwa zamek błyskawiczny. Wilki przepadają za pozostawionymi luzem przedmiotami. Lubią podkradać ludziom rękawiczki, czapki, aparaty fotograficzne i komórki, a potem bawić się zdobyczą. Zabrane rzeczy rzadko wracają do właściciela w pierwotnym stanie. Może się cieszyć, jeśli są jeszcze w jednym kawałku. Ale dla uczestników Bliskiego Kontaktu z Wilkiem to dodatkowa atrakcja. Najbardziej narażone są przedmioty ze skóry lub zamszu.

Kiedyś jedna z kobiet na wybiegu miała na sobie obuwie ze skóry królika i wilki zupełnie oszalały. Przewodnicy musieli oddać buty zwierzętom, bo inaczej te zerwałyby je kobiecie z nóg. Jeden z opiekunów popędził do samochodu po swoje adidasy i pożyczył je poszkodowanej. Może wilki podnieca woń zwierzęcej skóry? Podobnie jest ze sztormiakami, prawdopodobnie dlatego, że materiał, z którego są zrobione, przypomina skórę i charakterystycznie pachnie. Zapachy w ogóle stanowią problem. Nie wolno mieć przy sobie snusu ani papierosów. Krem do rąk i perfumy mogą wpływać na zachowanie zwierząt. Ale ludzie lubią, jak wilki zjadają im nakrycia głowy. Ich przeżycia są wtedy intensywniejsze. Autentyczniejsze. Za to właśnie się płaci, a bilet kosztuje około tysiąca koron.

Trzecie i ostatnie  drzwi mniejszego wybiegu zatrzaskują się za Sofie. Jest już teraz na terenie wilków. Pierwsze dźwięki, które słyszy prócz kropli deszczu siekącego w kaptur, to zawodzenie. Podczas przesłuchania Sofie opisze pisk wilków i ich niespokojną, nerwową bieganinę tam i z powrotem przed furtką. Nadal nie widać Karoliny. Sofie natychmiast kieruje się w lewo, w stronę wysokiego ogrodzenia okalającego wybieg. Jak codziennie rano. Opiekunowie zawsze przechodzą wzdłuż całego ogrodzenia i sprawdzają, czy któryś z wilków nie próbował się podkopać. Ostatnio była tam wczoraj. Razem z Karoliną, która w tym czasie karmiła wilki.

Sofie przemierza skalisty i śliski teren, a za nią, w pewnej odległości, podążają cztery drapieżniki. Inspektor kryminalny Anders Wallberg zapyta ją później, czy w tamtym momencie zwróciła uwagę na coś szczególnego. Tak, zaskoczyła ją jedna rzecz. Chodzi o wilka, który znajdował się najniżej w wewnętrznej hierarchii stada i w ostatnim czasie głównie leżał wśród gałęzi przewróconego przez wiatr świerka. Zdziwiło ją, że teraz jest w stadzie wraz z innymi.

Sofie przeszła już kilkaset metrów. Idzie ostrożnie, żeby się nie poślizgnąć. Nieco dalej spostrzega dwa kolejne wilki, które krążą wokół śluzy do podawania pokarmu. Wchodzi na niewielkie wzniesienie i zauważa na ziemi coś czarnego. Coś, co nie powinno leżeć na wybiegu. Wygląda to jak śmieć. Podchodzi bliżej. To kurtka przeciwdeszczowa z zielonym logo wydrukowanym na plecach. Widziała ją dziś rano na Karolinie. Może wilki wyczuły na niej jakiś zapach i zaczęły ją szarpać? Niewiele im trzeba, mają fenomenalny węch. Może coś wywęszyły i ze względów bezpieczeństwa Karolina była zmuszona zdjąć kurtkę i zostawić ją na ziemi, żeby zwierzęta jej nie przewróciły.

Wilki są oswojone z ludźmi i przypominają duże psy. Naturalne instynkty i skomplikowane zależności w stadzie, które rozwinęły się w ciągu tysięcy lat, pozostają jednak niezmienne. W kontaktach z ludźmi wilki z natury są płochliwe i nerwowe. W porównaniu z psami wydają się tchórzliwe, lecz bywają też agresywne i nieokiełzane. Sofie wie, że potrafią rozszarpać bluzę lub kurtkę, jakby ubrania te zrobiono z papieru toaletowego. W kontakcie z wilkami trzeba być ostrożnym i jednocześnie stanowczym.

Sofie podnosi z ziemi kurtkę. Wydaje się cała. Później, przy bliższych oględzinach, okazuje się, że materiał jest podziurawiony zębami, a na kapturze, plecach i prawym ramieniu są niewielkie rozdarcia. Sofie zwija kurtkę w kulę i przerzuca ją przez ogrodzenie, żeby zwierzęta jej nie zniszczyły. Rozgląda się uważnie dookoła i usiłuje policzyć wilki znajdujące się powyżej, na skarpie. Na początku było ich dziewięć. Teraz zostało osiem, po tym jak ubiegłego lata uśpiono Kurta. Sofie robi jeszcze kilka kroków i nagle przystaje. Na ziemi leży kolejna część garderoby z tego samego nieprzemakalnego materiału co kurtka. Para spodni. To dziwne, że Karolina zdjęła je z siebie na wybiegu. W dodatku mają widoczne rozdarcia i dziury. Sofie podnosi spodnie, zwija je i przerzuca na drugą stronę, ale ubranie się rozwija i zahacza o przewód elektryczny nad ogrodzeniem. Jego górna część wygięta jest w kierunku wybiegu, żeby wilki nie mogły się wydostać. Spodnie zawisły i powiewają lekko na deszczu i wietrze.

Wilki obserwują Sofie żółtymi, przenikliwymi oczami, jak gdyby były ciekawe jej kolejnych posunięć. Zanim się dowie, co się dzieje z Karoliną, najlepiej trzymać zwierzęta na dystans. Może wciąga dłonie do rękawów, jak większość ludzi, kiedy jest im zimno. W ostatnim czasie wilki bardzo interesują się dłońmi. Podgryzają je i liżą. Szarpią za rękawy i bluzy.

Sofie zwraca uwagę na kształt leżący na ziemi między pniami drzew a śluzą do podawania pokarmu. Nie zauważyła go, wchodząc na wybieg, bo zasłaniał go duży kamień. Teraz, po przejściu całego okrążenia, zbliża się do śluzy od drugiej strony. Jej pierwsza myśl jest taka, że ma przed sobą resztki, które zostały po wczorajszym karmieniu. Przyniosły wtedy z Karoliną wyjątkowo dużo jedzenia. Razem wciągnęły przez śluzę połowę tuszy z uboju. Sofie zastanawia się, czy leży tam niedojedzone mięso. Wilki najczęściej zabierają się do uczty, kiedy tylko opiekunowie opuszczą wybieg. Najpierw przywódca stada, a potem jego pozostali członkowie, zgodnie z panującą hierarchią. Na ogół jedzeniem dzielą się wszyscy z wyjątkiem kozła ofiarnego. Tym razem wilki chyba nie tknęły mięsa. Biorąc pod uwagę, że karmi się je tylko trzy razy w tygodniu, jest to co najmniej dziwne. Zwykle są głodne.

Wiem, że tak właśnie działa ludzki mózg. Odwołuje się do znanych wzorców i sensownych interpretacji wrażeń wzrokowych, których nie potrafi od razu odszyfrować. Sofie wie, że kawałki mięsa posypuje się białym proszkiem mineralnym, który nadaje im beżowy odcień. Podchodzi bliżej, myśli, że może mięso było zepsute, ale nagle jej wzrok pada na zegarek. Wygląda znajomo. Jej mózg potrzebuje kilku sekund, żeby zarejestrować, co widzi pośród kamieni, korzeni i zeszłorocznego igliwia. Teraz, kiedy już zobaczyła, wpada w panikę. Cofa się i idzie w kierunku śluzy, znajdującej się kilka metrów od nagiego i okaleczonego ciała Karoliny. Szuka w kieszeni klucza od kłódki. Drzwi trudno otwierają się z tej strony. Tędy się raczej nie wychodzi. Ale teraz to najkrótsza droga, inaczej musiałaby przemierzyć cały wybieg.

Między nią a głównym wyjściem znajduje się stado wilków. Sofie ma zwierzęta za plecami, a przed sobą kłódkę na drzwiach. Żeby ją otworzyć, musi wsunąć dłoń do wąskiej szpary między stalowymi drzwiami a ogrodzeniem. Jeśli upuści klucze na kamienne płyty przy drzwiach, nie wiadomo, czy ich dosięgnie.

Sofie słyszy w końcu kliknięcie otwieranego zamka. Wyciąga kłódkę ze skobla i natychmiast zamyka za sobą drzwi. Zakłada na powrót kłódkę. Dopiero gdy jest już bezpieczna, zaczyna się trząść i histerycznie szlochać. Chwilę później zjawia się przy niej Maria.

Wiem, że Maria zastaje skuloną, na wpół przytomną Sofie w śluzie do podawania pokarmu. Wiem, że Sofie usiłuje wytłumaczyć, co się stało, ale słowa nie przechodzą jej przez gardło. Wiem, że Maria łączy się z numerem 112. Jest godzina 11.17, niedziela, 17 czerwca 2012 roku.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.