Afronauci

Z Zambii na Księżyc

Bartek Sabela, Afronauci

Jest w tej historii też coś czysto dziecięcego. Czasami myślę, że to scenariusz na romantyczny film dla wytwórni Disneya. A jednak kosmiczna wycieczka nie była pomysłem dziesięciolatka, lecz człowieka mocno osadzonego w rzeczywistości, byłego wojskowego i aktywnego polityka UNIP. Sam, gdy byłem mały, uwielbiałem wyobrażać sobie Kosmos. Wyobrażać, niekoniecznie obserwować. Dostałem od rodziców książkę, która wydawała mi się ogromna jak cały wszechświat. Były tam planety, gwiazdy, komety, mgławice i kosmiczne obłoki, Droga Mleczna, kratery na Księżycu i kosmiczne sondy. Moim ulubionym znaczkiem pocztowym w kolekcji, którą dostałem od ojca chrzestnego, był ten z kosmonautami. Nie pamiętam czy rosyjskimi, czy amerykańskimi. Pamiętam tylko tę czarną przestrzeń za postacią w grubym skafandrze i wielką owalną szybę hełmu, w której wszystko się odbijało i zakrzywiało. Na któreś urodziny w domu pojawił się też plastikowy łazik księżycowy radzieckiej produkcji, który buczał, warczał, migał zielonym światełkiem, kręcił w kółko plastikową anteną i zawsze jechał w innym kierunku, niż chciałem. Mniej więcej w tym samym czasie, miałem może siedem lat, czyli pod koniec lat osiemdziesiątych, dostałem na Gwiazdkę kupiony za ciężko zarobione pieniądze, wystany w długiej peweksowskiej kolejce zestaw Lego. Kosmos. Najprawdziwszy. Granatowe klocki układały się w kosmiczne statki, rakiety i księżycowe bazy, a ludziki miały na plecach butle z tlenem i hełmy z małą, ruchomą szybką. W przerwach w składaniu klocków oglądałem Sondę, gdzie panowie Kurek i Kamiński zgłębiali tajemnice mikro i makrokosmosu. Dobrze pamiętam czołówkę programu z kosmicznym statkiem o dziwacznym kształcie lecącym w ciemne, rozgwieżdżone otchłanie przy akompaniamencie dramatycznej muzyki. O dziwo nigdy nie byłem fanem Gwiezdnych wojen. Do dziś nie widziałem żadnej części pierwotnej trylogii i żadnego z następnych sequeli i prequeli. Nie bawił mnie też Pi i Sigma, szyty zbyt grubymi nićmi, zbyt naiwny i niedorzeczny. Nie opuszczałem za to żadnego odcinka Star Treka i marzyłem, żeby kiedyś na pokładzie statku Enterprise osiągnąć prędkość warp. Gapiłem się też w okrągłą mapę nieba i choć kompletnie nic z niej nie rozumiałem, to zapamiętywałem nazwy i kształty. Pierwszą swoją dziewczynę poderwałem na to, że potrafiłem pokazać na niebie gwiazdozbiór Kasjopei. Nie tam Wielki Wóz, to potrafił każdy. Ale Kasjopea – pięć ułożonych w zygzak gwiazd mitycznej królowej Etiopii – czyniła cuda.