Wędrówka tusz

– Przemysł mleczarski jest dla mnie najbardziej zbrodniczy i okropny – mówi Wiśniewska. – W szklance mleka jest więcej cierpienia niż w kilogramie mięsa. W przypadku mięsa krzywda zwierząt jest ewidentna, mięso to ciało martwego zwierzęcia, które ktoś musiał zabić. Rozpoznanie krzywdy zwierząt w przemyśle mleczarskim jest trudniejsze, przecież nie trzeba zabić krowy, by ją wydoić. Powiedzmy to w kilku prostych słowach: to kradzież mleka dzieciom. Sprowadzamy dzieci na świat tylko po to, by u ich matek wywołać laktację i kraść ich mleko.

Dzieci zaś zabijamy. Jeśli cielę jest płci żeńskiej, to po okresie odchowu podzieli los matki i trafi na linię produkcyjną mleka. Jeśli jest płci męskiej, to jest odpadem produkcyjnym. Trafia do tak zwanej budki cielęcej, potocznie zwanej igloo. Cielaki nie mają tam kontaktu ani z matką, ani z innymi osobnikami. Igloo to przestrzeń długości dwóch metrów, szerokości nieco ponad metr i wysokości niecałe półtora metra, ze ścianami z tworzywa sztucznego. Te bardziej luksusowe wersje mają przed wejściem niewielkie wygrodzenie wyłożone sianem. Igloo to trumna dla żywych. Cielęta mają niewielkie możliwości ruchu – ich mięśnie pozostaną delikatne. Po ośmiu tygodniach pierwsze krowy-dzieci, te słabsze, jadą do rzeźni. Te, które zostają na fermie, przenosi się do kojców grupowych i tam hoduje się dalej. Nieliczne sztuki pozostaną na miejscu, by stać się bykami rozpłodowymi, a reszta trafi pod nóż w wieku sześciu–ośmiu miesięcy. Cielęcina świetnie smakuje duszona, pieczona oraz w sosie. Jak poleca Ewa Wachowicz na swojej stronie: „Cielęcinę podzielić na zgrabne kotleciki (ważne, by przy każdym był kawałek kości, bo to ona decyduje o smakowitości potrawy). Czosnek przecisnąć przez praskę, natrzeć nim mięso, oprószyć solą i pieprzem, po czym lekko obtoczyć w mące. W dużym rondlu rozgrzać oliwę, dodać masło i gdy się rozpuści, włożyć kotleciki. Na dość dużym ogniu obsmażyć z jednej strony”. W reklamie mleka młoda krówka w podskokach biegnie przez zieloną łąkę.

         Już po pięciu dniach od porodu krowa wraz z dziesiątkami, czasem setkami innych matek zostaje ustawiona w hali. Stoi, je, wydala, śpi. I daje mleko, a my je zabieramy. Tylko w mniejszych gospodarstwach krowy wychodzą na pastwiska, a do hal są spędzane na czas dojenia. W fermie przemysłowej krowa zazwyczaj nie widzi światła dziennego, trawy czy nieba. Oczywiście nikt nie doi jej ręcznie. Robią to sterowane komputerowo maszyny w halach udojowych; niektóre z nich wyglądają jak ogromne karuzele. Krowy stoją jedna obok drugiej, z rurami podłączonymi do wszystkich wymion. Karuzela obraca się powoli.

Biznes kręci się jednak bardzo szybko. Krowy rasy mlecznej przeciętnie dają 23 litry mleka dziennie, rekordzistki w szczycie laktacji, który przypada na drugi i trzeci miesiąc po porodzie, dochodzą nawet do 60 litrów. Nad Wisłą największe fermy liczą po kilka tysięcy zwierząt. 6 400 904 sztuki bydła, z czego 2 112 600 to krowy mleczne (pozostałe to zwierzęta w wieku przedprodukcyjnym, bo krów specjalnie na mięso się u nas niemal nie hoduje). W skali światowej nasze fermy to jednak maleństwa. Największa znajduje się w Chinach: Mudanjiang City Mega Farm ma ponad 9 milionów hektarów powierzchni. To mniej więcej tyle, co cała Portugalia. Lub prawie jedna trzecia Polski. Utrzymuje się tam 100 tysięcy krów, które dają 800 milionów litrów mleka rocznie.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.