Rzeźnia numer jeden i inne reportaże z Niemiec

Dżihadystka z Breitenbach

2019

Ma dziewiętnaście lat, cztery spędziła na Bliskim Wschodzie, służąc ISIS. Bardzo chciałaby wrócić w rodzinne strony we wschodnich Niemczech. Zdecydowana większość mieszkańców sobie tego nie życzy.

Leonora Messing uciekła do Syrii w marcu 2015 roku. Na ostatnim zdjęciu zrobionym w Niemczech widać szczupłą dziewczynkę z grzecznie zaczesanymi włosami, w czarnej sukience z krótkimi rękawami i białym kołnierzykiem. Parę miesięcy później pozowała w czarnym stroju zakrywającym całe ciało, z twarzą włącznie, obok dwóch podobnie wyglądających kobiet, z którymi dzieliła w Syrii jednego męża, niemieckiego dżihadystę.

Ostatnio pojawiły się fotografie, na których wciąż jest w czerni, ale twarz ma już odsłoniętą – umęczoną i zupełnie niedziecięcą. Pozuje z malutką blondwłosą córeczką Habibą, są razem w kontrolowanym przez syryjskich Kurdów obozie dla rodzin dżihadystów w Al-Hawl. Próbuje przekonywać, że to dziecięca naiwność pchnęła ją w objęcia ISIS. Marzy o powrocie do dawnego życia w Niemczech.

Od paru lat stara jej się w tym pomóc ojciec, Maik Messing. Najpierw próbował zorganizować jej wywiezienie z Ar-Rakki, stolicy samozwańczego kalifatu. Potem napisał o niej książkę i wystąpił w poświęconym jej filmie dokumentalnym telewizji publicznej NDR.

1

Odwiedzam strony rodzinne Messingów po emisji filmu i po ukazaniu się książki na niemieckim rynku. Ojciec Leonory odmawia jednak kontaktów z mediami, wydawnictwo na jego życzenie odprawia zainteresowanych dziennikarzy; był już oblężony przez prasę i nie chce tego przeżywać jeszcze raz. Przyjaciel domu prosi o zrozumienie: ile ta rodzina już przeżyła, ile się nasłuchała…

Gniewnie na moją wizytę reagują krewni Messinga i pracownicy jego sieci piekarń w okolicach Sangerhausen, miasta we wschodnioniemieckim landzie Saksonia-Anhalt. Mają to nazwisko na szyldach. Odwiedziłem kilka, już w pierwszej usłyszałem, że „nie będzie żadnych informacji, żadnych rozmów”. Dzień wcześniej lokalna telewizja MDR powtórzyła film dokumentalny o młodej dżihadystce. Obejrzało go ponad dwieście osiemdziesiąt tysięcy widzów, w tym zapewne wielu klientów Bäckerei Messing.

– Chyba ojciec Leonory zbyt dużo naopowiadał w telewizji i dostał po głowie od rodziny. Sprawa stała się jeszcze głośniejsza, a przecież Niemki, które wyjechały do Syrii i służyły w organizacji obcinającej niewinnym ludziom głowy i przygotowującej zamachy w Europie, nie wzbudzają u nas specjalnej litości. Widzi się w nich terrorystki islamskie, a terroryzm i islam to najgorsze połączenie, jakie tu można sobie wyobrazić– mówi mi miejscowy czterdziestokilkulatek.

Prominentna mieszkanka Breitenbach odkłada słuchawkę, gdy przedstawiam się jako dziennikarz, i więcej jej nie podnosi. Przez Sangerhausen przeszły dwie fale dyskusji o Leonorze. Cztery lata temu, gdy dziewczyna wyjechała, i teraz, gdy chce wrócić z Syrii.

– Zdecydowana większość mieszkańców uważa, że ona powinna tam zostać – przyznaje Frank Schedwill, dziennikarz lokalnego oddziału dziennika „Mitteldeutsche Zeitung”. (…)

3

Powrót do ojczyzny nie będzie łatwy, nawet ojciec Leonory przyznaje, że jest ona nie tylko uwiedzioną przez radykalny islam dziewczyną, ale także przestępczynią. Wynika to wyraźnie z książki pod tytułem Leonora. Wie ich meine Tochter an den IS verlor – und um sie kämpfte [Leonora. Jak straciłem córkę na rzecz ISIS i o nią walczyłem], którą napisał z dwoma dziennikarzami, Volkmarem Kabischem i Georgiem Heilem, i filmu dokumentalnego pokazanego pierwszy raz w wieczornym paśmie centralnej telewizji publicznej ARD, które ma ponad milion widzów.

Głównym autorem filmu jest wspomniany Volkmar Kabisch, który studiował nauki o islamie w Niemczech i Egipcie, a jako dziennikarz specjalizował się w sprawach Bliskiego Wschodu. To on rozmawiał z Leonorą w obozie Al-Hawl i z jezydką, którą kupił, a potem odsprzedał z dużym zyskiem rodzinie mąż Leonory.

„On zaprzecza, że chciał na niewolnicy zarobić. Może to być uznane za zbrodnię wojenną, o tym jednak zadecyduje sąd. Ja nie znalazłem dowodów na to, że dopuścił się na niej gwałtu” – podkreśla Volkmar Kabisch, z którym kontaktowałem się mejlowo.

Jak dodaje, sąd będzie też musiał ustalić, co mąż Leonory robił w aparacie bezpieczeństwa ISIS. Jest jasne, że zaczynał w policji religijnej, zwanej hisba, a potem przeniósł się do tajnych służb. On sam twierdzi, że pracował jedynie w „wydziale technicznym”.

„Wątpię, by tak było, ale nie mogę dowieść, że brał udział w egzekucjach czy torturowaniu. Jestem jednak pewien, że jako pracownik tajnych służb przesłuchiwał co najmniej dwóch Niemców” – podkreśla dziennikarz. Leonora, choć temu zaprzecza, zapewne też współpracowała z tajnymi służbami ISIS: „Są na ten temat zeznania świadków”.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.