Decyzja o powrocie do Korei jest dla jedenastoletniej Jihye wstrząsem. W Stanach zostawia rodzące się właśnie przyjaźnie, filmową obietnicę niczym nieograniczonej wolności, o której śnią nastolatkowie na całym świecie. Zamiast american dream jej dzień wypełnia nieustająca nauka w burych klasach hagwonów. Dopiero co kiełkująca w jej głowie wolna myśl zmaga się przez jakiś czas z koniecznością posłuszeństwa wobec wymyślonego już dla niej świata. Zamknięta w czterech ścianach prywatnych akademii przegrywa w końcu z kretesem. Jihye połyka bakcyla, musi być najlepsza.

 – Ambicję wszczepiła mi mama. Zawsze marzyła o tym, żebym daleko zaszła. Wierzyła, że dzięki wykształceniu i dobremu wyglądowi będę mogła zmienić swój los. Każdą wolną chwilę kazała mi spędzać na nauce. Wieczorami szorowała moją skórę do czerwoności. Ciągle drżała, że się wywrócę na rowerze, że będę miała blizny. O wszystko dbała sama. Sprzątała, gotowała. Tak sobie myślę, że może nawet miała w tym swój zamysł, bo teraz żaden ze mnie materiał na żonę. Kto w Korei ożeni się z kobietą, która nie potrafi gotować? – śmieje się Jihye. – Nie chciała, żebym skończyła tak, jak ona. Jako gospodyni domowa z plikiem dyplomów w szafie.

Mama Jihye zatrudnia prywatnych korepetytorów, sama sprawdza lekcje córki, przepytuje ją, porównuje z innymi dziećmi. Jej ambicje zaczynają przewyższać ambicje córki, co prowadzi do coraz ostrzejszych konfliktów.

– Nie mogłam sprostać jej oczekiwaniom, trudno było ją zadowolić – mówi Jihye. – Chwaliła mnie często, ale zawsze miałam wrażenie, że jej pochwały są wymuszone, nieszczere. Jakby utwierdzała w nich samą siebie. Za to jej złość… Jej złość była autentyczna. – Obok przechodzi młoda dziewczyna w garsonce, Jihye ścisza głos. – Moje oceny były coraz lepsze, aż stały się najlepsze. Od czasu do czasu zdarzył się jednak dobry z plusem. Musiałam wtedy wystawiać ręce, miała taką specjalną rózgę. W koreańskich szkołach mówiło się na nie kij miłości. Czasem uderzała mnie metalową łyżką po głowie. Pytała, czy coś mam tam w środku. Ciągle pamiętam ten tępy ból. – Jihye masuje zmarszczone czoło. – Gdy dostałam gorszą ocenę, płakałam w szkolnej toalecie. Moje koleżanki szydziły ze mnie. Myślały, że próbuję zwrócić na siebie uwagę. Dla nich ciężka ręka rodziców to była codzienność. W szkole też było bicie. Ręce, pośladki, łydki… Szykany ze strony nauczycieli, klęczenie z rękami w górze… Dla mnie to wszystko było nowe… Moje życie w Stanach wyglądało zupełnie inaczej. Mama też była tam jakaś inna.

W Korei fizyczne dyscyplinowanie dzieci przez rodziców jest ich zapisanym w kodeksie cywilnym prawem. W krzyki za drzwiami sąsiadów nikt się nie miesza, nieważne jak częste i przerażające. Kary cielesne w szkołach zostają zniesione dopiero w roku 2010, w jej wszystkich odsłonach jedynie w Seulu, Gwangju i dwóch powiatach. Według badań z 2018 roku dwanaście procent dzieci w wieku szkolnym nadal doświadcza kar cielesnych ze strony nauczycieli.

 W naszym bloku piętro wyżej mieszkał taki chłopak. Był ze dwa lata starszy ode mnie. Zawsze chodził z oczami wbitymi w chodnik. Ojciec, kiedy popił, bił jego i jego matkę. Całe osiedle truchlało, gdy zaczynała się awantura. Nawet ptaki cichły. Latem, kiedy okna były otwarte, wszystko było słychać jak w pokoju obok. Głucho upadające przedmioty, tłuczenie szkła, szamotaninę, sapanie, świst pasa, uderzanie  kija golfowego. A pomiędzy nimi bluzgi ojca, błaganie matki i milczenie tego chłopaka. Tego nie da się zapomnieć… Tego milczenia najbardziej. – Jihye zatyka się, popija kawą.

W Korei znęcanie się nad dziećmi to ukryty problem społeczny. Konfucjańska rzeczywistość widzi dzieci jako własność rodziców, a nie jednostki o odrębnych poglądach i prawach. Obrócenie się przeciw rodzicom, bez względu na to jak bardzo uzasadnione, równoważne jest z „grzechem przeciwko niebiosom”. Zabójstwo rodzica to przestępstwo osobnej kategorii, traktowane poważniej niż wszelkie inne rodzaje morderstw. Grozi za nie kara co najmniej siedmiu lat więzienia, podczas gdy za pozostałe morderstwa, również zabójstwo własnego dziecka, minimalna kara to pięć lat pozbawienia wolności. Dla fizycznie i psychicznie maltretowanych dzieci brakuje ośrodków wsparcia i przytułków. Ofiary przemocy domowej nie mają odwagi, żeby zgłosić wyrządzaną im krzywdę, rzadko kiedy mogą liczyć na należytą ochronę i pomoc. Zdarza się, że kończy się to dla nich tragicznie. W 2020 roku dwunastoletnia dziewczynka zgłasza na policję, że jest maltretowana przez swojego biologicznego ojca oraz ojczyma. Mimo powagi oskarżenia musi wrócić do domu. W odwecie zostaje zamordowana.

 - On miał na imię Malchin. To oznacza „wytrwały do samego końca” – mówi Jihye. – Kiedyś rano, po nocnej awanturze, przyjechała karetka… Potem już go nie widziałam… Tato straszył mnie, że jeżeli nie będę się słuchać, to skończę jak on. Bałam się… Ludzie na początku dużo szeptali, krążyły plotki, ale Malchina nikt nie widział, nikt nie miał odwagi porozmawiać z jego matką. Rzadko zresztą wychodziła, bardzo się postarzała. Dopiero po śmierci męża zaczęła wyprowadzać syna na dwór. Był już dorosły. I bardzo chudy. Siedział bezwładny na wózku dla niepełnosprawnych. Z ust ciekła mu ślina.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.