Madryt, 22 lutego

            2019 Zima dobiegała końca. W chłodne piątkowe popołudnie do furtki ambasady Korei Północnej w Madrycie podszedł dobrze ubrany mężczyzna z dwiema eleganckimi torbami. Nacisnął dzwonek. Po kilku minutach w interkomie odezwał się głos.
            – ¿Sí?
            – Dzień dobry, nazywam się Matthew Chao – odpowiedział mężczyzna niezłym hiszpańskim. Wyjaśnił, że był tu kilka tygodni temu, a teraz wrócił z prezentem dla „señora Seo”. Było to nazwisko najwyższego rangą urzędnika ambasady.
            Ambasada mieściła się w kompleksie ciemnopomarańczowych budynków w eleganckiej madryckiej dzielnicy słynącej z parków i luksusowych rezydencji. Wyglądała raczej jak posiadłość jakiegoś bogatego i może nieco paranoicznie usposobionego Hiszpana i nie przypominała utrzymanych w bardziej biurowym stylu siedzib innych ambasad. Furtka ukryta między dwoma załomami potężnego muru była cofnięta od chodnika. Z ulicy trudno było cokolwiek zobaczyć. Większość okolicz‑ nych mieszkańców mijała budynek, nie zwracając na niego uwagi. Ambasada przyjmowała bardzo niewielu gości.
            Teraz jednak, usłyszawszy nazwisko szefa, jej pracownik, trzydziestoletni Jin Choe, który właśnie pielęgnował ogród, otworzył furtkę. Zobaczył uśmiechniętego, eleganckiego mężczyznę o azjatyckich rysach w czarnym garniturze, z krawatem w kropki i włosami spiętymi w koczek, i pozwolił mu wejść.
            – Poszukam pana Seo – powiedział i wskazał gościowi ław‑ kę. Mijała właśnie szesnasta trzydzieści.
            Kiedy Jin wyruszył na poszukiwania pana Seo, starsza kobieta odpoczywająca na przystanku autobusowym obserwowała scenę, na widok której młody dyplomata zaryglowałby drzwi i schował się w bezpiecznym miejscu. Pod murem ambasady, niedaleko furtki przyczaiło się pięciu mężczyzn w dżinsach i okularach przeciwsłonecznych. Niektórzy z nich mieli duże czarne plecaki. Inni wyglądali tak, jakby szykowali się do skoku przez ogrodzenie.
            Gdy tylko Jin zniknął, człowiek, który przedstawił się jako Matthew Chao, wstał z ławki i po cichu otworzył furtkę. Czekający na zewnątrz mężczyźni weszli do środka. Gdy zna‑ leźli się na terytorium Korei Północnej, założyli kominiarki, wyjęli z plecaków pistolety i kajdanki, po czym rozbiegli się po terenie ambasady, komunikując się ze sobą za pomocą bezprzewodowych słuchawek i aplikacji zmieniającej telefony komórkowe w krótkofalówki.
            Intruzi wtargnęli do budynku i krzykiem zmusili członków personelu do położenia się na podłodze. Skrępowali ich ręce plastikowymi opaskami i kajdankami, nałożyli im na głowy worki, po czym zagnali do sali konferencyjnej. Pana Seo, czyli Seo Yun-suka, początkowo umieszczono w łazience. Jego żona – która próbowała zabarykadować się z dzieckiem w sypialni – została na górze, pilnowana przez jednego z mężczyzn.
            Napastnicy przeszukali pokój po pokoju, by poznać rozkład pomieszczeń ambasady i upewnić się, że nikt nie schował się w szafie bądź nieużywanym biurze. Większość była pusta, co było dziwne, jeśli wziąć pod uwagę, że mieszkało tu czterech członków personelu dyplomatycznego, żony dwóch z nich i jeden mały chłopiec.
            Potem intruzi wtargnęli do sali propagandy, gdzie na ścianach wisiały północnokoreańskie plakaty i stylizowane portrety trzech pokoleń dynastii Kimów, która rządzi krajem od 1948 roku, po tym jak w roku 1945 Korea została podzielona przez Stany Zjednoczone i  Związek Radziecki. Sala była miejscem codziennych spotkań dyplomatów, którzy musieli tu odczytywać i recytować ideologiczne pochwały przywódcy Kim Dzong Una oraz jego ojca i dziada, boskich opiekunów dumnego kraju, ochraniających go przed złoczyńcami z całego świata, a w szczególności przed Stanami Zjednoczonymi.
            W  jednym z  korytarzy na parterze napastnicy znaleźli pomieszczenie, które znajduje się ponoć w każdej północno‑ koreańskiej ambasadzie na świecie – miejsce, które widzieli tylko bardzo nieliczni cudzoziemcy, a może i nie widział go żaden. Centrum wywiadu. Był tam komputer i stosy papie‑ rów, a ściany wyłożono metalową folią, która miała chronić pomieszczenie przed ciekawością zachodnich agencji wywiadowczych. Tutaj dyplomaci otrzymywali zaszyfrowane polecenia od przełożonych w Korei Północnej.
            W ciągu piętnastu minut członkowie grupy opanowali całą ambasadę i zabezpieczyli teren. Albo tylko tak myśleli. Nie wszystko było tu tym, czym się wydawało – zarówno napastnikom, jak i uwięzionym dyplomatom.
            Jeden z zakładników powiedział potem hiszpańskiej policji, że mężczyzna, który krępował mu ręce opaską zaciskową, nie wiedział, jak ona działa, i musiał poprosić o pomoc kolegę. Dziwna nieudolność  – pomyślał Koreańczyk, który był przekonany, że ambasadę opanowała elitarna grupa paramilitarna.
            Intruzi raz jeszcze przeszukali pokoje, pakując do plecaków, co mogli: pendrajwy, dwa komputery, dwa dyski twarde, telefon komórkowy i dokumenty. Jeden z dysków był połączony z systemem monitoringu ambasady, więc odłączenie go miało uniemożliwić wykrycie obecności intruzów na jej terenie. 18 Kiedy przerażeni zakładnicy zostali związani i zamknięci w sali konferencyjnej, Matthew Chao zaprowadził Seo Yun-suka do piwnicy.
           

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.