Bohumil Hrabal

Bohumil Hrabal (1914–1997) – prozaik, poeta i eseista, uznawany za największego pisarza czeskiego swoich czasów. Urodzony w Brnie, wychował się w Nymburku, w browarze, którego zarządcą był jego ojczym. Z wykształcenia prawnik, pracował między innymi jako dyżurny ruchu na kolei, agent ubezpieczeniowy, komiwojażer, robotnik w hucie, pakowacz makulatury i maszynista (a w razie potrzeby również statysta) w teatrze. Od wczesnej młodości zafascynowany surrealizmem, do czterdziestego dziewiątego roku życia był znany jedynie w niewielkim kręgu przyjaciół, z którymi spotykał się w mieszkaniu w dawnej kuźni przy ulicy Na Grobli 24 w praskiej dzielnicy Libeń; to właśnie na przedmieściach stolicy Czech, a także w rodzinnym Nymburku, rozgrywa się akcja większości utworów prozatorskich Hrabala. Zadebiutował w 1963 roku zbiorem opowiadań Perełka na dnie; uznanie za granicą przyniosły mu Pociągi pod specjalnym nadzorem (1965), na podstawie których Jiří  Menzel zrealizował słynny, nagrodzony Oscarem film (1966). Po inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację w 1968 roku został pozbawiony prawa druku, a jego książki usunięto z księgarń i bibliotek. Po kilku latach wrócił jednak do oficjalnego obiegu; od tej pory jego dzieła ukazywały się zarówno w wydawnictwach państwowych, jak i podziemnych oraz emigracyjnych, m.in. powieści Obsługiwałem angielskiego króla, Zbyt głośna samotność, Czuły barbarzyńca, Postrzyżyny, Taka piękna żałoba, Skarby świata całego, autobiograficzne cykle Wesela w domu i Listy do Kwiecieńki oraz eseje Kim jestem i Zaczarowany flet. Zmarł śmiercią samobójczą.