Leo Lipski

Leo Lipski (właśc. Lipschütz, 1917–1997) – polski pisarz emigracyjny pochodzenia żydowskiego. Urodził się w Zurychu, wychował w Krakowie. Po maturze rozpoczął studia psychologiczne i pedagogiczne, już w młodym wieku debiutował prozą. Z powodu wybuchu wojny był zmuszony przerwać naukę i wyjechał do Lwowa, gdzie wkrótce został aresztowany przez NKWD. Bolesne doświadczenie sowieckich więzień i łagrów znalazło odzwierciedlenie w jego późniejszej twórczości. Po zwolnieniu z obozu wraz z bratem dołączył do armii Andersa. Jednak gwałtowna choroba i jej konsekwencje uniemożliwiły mu włączenie się w działania militarne. Z Teheranu przeniósł się do Palestyny wraz z obozem cywilnym armii. Dzięki stypendium Rządu Polskiego w Londynie miał kontynuować studia na uniwersytecie w Bejrucie. Tam jednak – w wieku dwudziestu siedmiu lat – doznał prawostronnego paraliżu, który do końca życia pozostawił go z niewładną prawą stroną ciała i uszkodzonym ośrodkiem mowy. Wrócił do Palestyny, zamieszkał w Tel Awiwie, niewiele pisał i publikował. Do jego najbardziej znanych dzieł należą m.in. powieści Niespokojni i Piotruś oraz zbiór opowiadań Dzień i noc. W 1955 roku został wyróżniony nagrodą paryskiej „Kultury”, a 1996 roku – Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.