Instrukcja dla pań sprzątających

Głupia, bo płacze

            Samotność to pojęcie anglosaskie. W Mexico City, jeśli jesteś jedyną osobą w autobusie i ktoś do niego wsiada, to nie tylko usiądzie obok, ale wręcz się o ciebie oprze. Kiedy moi synowie jeszcze mieszkali w domu, to jeśli przy‑ chodzili do mojego pokoju, zwykle mieli konkretny powód. Wi‑ działaś moje skarpetki? Co na kolację? Nawet teraz, gdy rozlega się dzwonek przy furtce, słyszę: Cześć, Ma! Chodźmy na mecz, albo: Możesz zostać dziś z dzieckiem? Ale w Meksyku córki mojej siostry wespną się trzy piętra i przejdą troje drzwi tylko dlatego, że tam jestem. Przytulą się albo zapytają: Qué honda?
            Ich matka Sally mocno śpi. Wzięła tabletki przeciwbólowe i jedną nasenną. Nie słyszy, jak w łóżku obok przewracam kartki, kaszlę. Kiedy Tino, jej piętnastoletni syn, wraca do domu, daje mi buziaka, podchodzi do łóżka i kładzie się obok matki, biorąc ją za rękę. Całuje Sally na dobranoc i idzie do swojego pokoju. Mercedes i Victoria mają własne mieszkanie po drugiej stronie miasta, ale co wieczór wpadają, choć ona się nie budzi. Victoria wygładza brwi Sally, poprawia poduszki i koce, mazakiem rysuje gwiazdę na jej łysej głowie. Sally jęczy przez sen, marszczy brwi. Nie ruszaj się, Amor, mówi Victoria. Koło czwartej rano Mercedes przychodzi powiedzieć matce dobranoc.
            Mercedes projektuje plany zdjęciowe. Kiedy pracuje, to dzień i noc. Ona również przytula się do Sally, śpiewa jej, całuje ją w głowę. Dostrzega gwiazdę i się śmieje. Victoria tu była! Tía, śpisz? Sí.Oye! Chodź na papierosa. Idziemy do kuchni. Merce‑ des jest bardzo zmęczona, brudna. Stoi wgapiona w lodówkę, wzdycha i ją zamyka. Palimy i dzielimy się jabłkiem, siedząc razem na jedynym krześle w kuchni. Jest szczęśliwa. Film, przy którym pracuje, jest wspaniały, reżyser najlepszy. Dobrze jej idzie.
            – Traktują mnie z szacunkiem, jak mężczyznę! Cappelini chce, żebym pracowała przy jego następnym filmie!
            Rano Sally i Tino i ja idziemy do La Vega na kawę. Tino nosi swoje cappuccino, chodząc od stolika do stolika, gadając ze znajomymi, flirtując z dziewczynami. Szofer Mauricio czeka na zewnątrz, żeby zabrać Tina do szkoły. Sally i ja rozmawiamy i rozmawiamy, odkąd przyjechałam z Kalifornii trzy dni wcześniej. Włożyła dzisiaj kręconą rudą perukę i zieloną sukienkę, której kolor podkreśla kolor jej nefrytowych oczu. Wszyscy gapią się na nią zafascynowani. Sally przychodzi do tej kawiarni od dwudziestu pięciu lat. Ludzie wiedzą, że umiera, ale nigdy nie wyglądała tak pięknie i na taką szczęśliwą.
            No a ja… gdyby powiedzieli, że został mi rok życia, po pro‑ stu wypłynęłabym na morze i ze sobą skończyła. Ale dla Sally to zdanie zdawało się darem. Może dlatego, że zakochała się w Xavierze tydzień przed tym, zanim się dowiedziała. Zaczęła żyć. Wszystkim się cieszy. Mówi to, co chce, robi to, co sprawia jej przyjemność. Śmieje się. Chodzi seksownie, ma seksowny głos. Wkurza się i rzuca przedmiotami, głośno klnie. Mała Sally, zawsze pokorna i pasywna, w dzieciństwie w moim cieniu, potem przez większość życia w cieniu swojego męża. Teraz jest silna, promienieje; ten zapał jest zaraźliwy. Ludzie zatrzymują się przy stoliku, by się przywitać, mężczyźni całują ją w rękę. Lekarz, architekt, wdowiec.
            Mexico City to metropolia, ale ludziom wciąż nadaje się określenia, jak kiedyś w wiosce chodziło się do kowala. Student medycyny; sędzia, balerina Victoria; piękna Mercedes; były mąż Sally; pastor. Ja jestem siostrą z Ameryki. Wszyscy witają mnie uściskiem i całują w policzek.
            Były mąż Sally, Ramon, otoczony ochroniarzami wpada na espresso. W całej kawiarni z szuraniem odsuwają się krzesła, mężczyźni wstają, by uścisnąć mu dłoń albo do abrazo. Jest teraz członkiem rządu z ramienia Partii Rewolucyjno-Instytucjonalnej. Całuje mnie i Sally, pyta Tina o szkołę. Tino ściska ojca na do widzenia i idzie na lekcje. Ramon patrzy na zegarek.
            Poczekaj chwilę, mówi Sally. Bardzo chcą się z tobą spotkać; na pewno przyjdą.
            Najpierw Victoria w wydekoltowanym trykocie, w drodze na lekcję tańca. Irokez, tatuaż na ramieniu. „Na miłość boską, ubierz się!” – woła jej ojciec.
            – Papi, wszyscy tutaj są do mnie przyzwyczajeni, prawda, Julianie?
             Kelner Julian potrząsa głową.
            – Nie, mi dõna, każdego dnia sprawiasz nam nową niespo‑ dziankę.
            Bez pytania przyniósł nam wszystkim to, co mieliśmy za‑ miar zamówić. Herbata dla Sally, drugie latte dla mnie, espresso, potem latte dla Ramona.
            Pojawia się Mercedes, rozczochrane włosy, mocny makijaż, jedzie na zlecenie modelingowe, a potem na plan filmowy. Wszyscy w  kawiarni znają Victorię i  Mercedes od dzieciństwa, ale i tak się na nie gapią, takie są piękne i skandalizująco ubrane.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.