Pogranicze

Na wysokości pięciuset metrów nad ziemią mikroskopijna
kropelka wody przemieniła się w lód, przelatując przez
nimbostratusa. Kryształek lodu zderzył się z innymi kroplami,
które natychmiast do niego przymarzły. Leciał przez
chmurę, coraz bardziej się powiększając. Potem, już jako
śnieżynka, powoli szybował w dół.
Płatek zbliżał się do ziemi, gdy Elina Wiik wyszła z bramy
kamienicy na Lidmansvägen w Västerås. Był 23 marca
2005 roku, środa przed Wielkanocą, ósma rano, niebo
właśnie się przejaśniło. Śnieżynka spadła jej na dolną
wargę, a roztapiając się, znów stała się kropelką wody.
Elina zlizała ją i w ten sposób maleńki kawałek chmury
mógł jej towarzyszyć w drodze przez Oxbacken do komendy
policji. Zatrzymała się przed wejściem, na pozór
bez powodu. Stała nieruchomo, sekundy mijały.
Niecały miesiąc wcześniej skończyła trzydzieści sześć
lat. Urodziny obchodziła z rodzicami w Märsta pod Sztokholmem.
Botwid i Maria dali jej plastikowy samolocik
z przyczepioną do podwozia kartą prezentową na pięć
tysięcy, z przeznaczeniem na podróż w dowolne miejsce.
Elina powiedziała, że to zdecydowanie za dużo, bo
to nie jest nawet okrągła rocznica, ale tata machnął
tylko ręką.
– Powinnaś gdzieś wyjechać, zobaczyć coś innego niż
wciąż te same ściany.
Następnego wieczoru, w piątek, przyjaciółki Eliny, Susanne
i Nadia, zaprosiły ją do restauracji. Susanne i Nadia
nie spotykały się zbyt często, ale tym razem musiały porozmawiać,
i to nie tylko o wspólnym wyjściu. Obydwie
niepokoił stan Eliny, która była ostatnio przygnębiona
i zobojętniała na wszystko. Próbowały z niej wyciągnąć,
co się dzieje, ale wykręcała się od odpowiedzi.
Tego dnia atmosfera z początku była świetna, dziewczyny
miały wyjściowe makijaże i nowe ciuchy. Wydawało
się, że Elina jest w dobrym humorze, ale już o jedenastej
chciała wracać do domu, tłumacząc się początkami grypy.
Kiedy przyjaciółki próbowały ją namówić na rundkę po
pubach, pokręciła tylko głową ze wzrokiem utkwionym
w stole.
Kilka miesięcy wcześniej Elina siedziała przy oknie
w swoim pokoju w komendzie, patrząc bezmyślnie na
szare podwórko. Przed nią leżał stos zgłoszeń o aktach
przemocy wobec kobiet, zadania przydzielił jej szef Egon
Jönsson. Tym samym wróciła do punktu wyjścia sprzed
mniej więcej trzech lat. Kariera w sekcji operacyjnej Wydziału
Zabójstw była skończona. Jönsson odebrał jej
możliwość pracy nad najtrudniejszymi i najciekawszymi
sprawami. W wyczerpującej próbie sił, która poprzedniej
jesieni osiągnęła swoje apogeum, on okazał się silniejszy.
Elina chciała mieć swobodę w działaniu, Jönsson próbował
zmusić ją do chodzenia na smyczy. Skutkiem tego było
usunięcie jej z grupy operacyjno‑śledczej,
postanowiła
zatem odejść z Wydziału Kryminalnego. Nie zamierzała
pracować, mając takiego szefa.
Rozważała różne opcje. Mogła poszukać zatrudnienia
gdzie indziej w policji albo zmienić zawód. Napomknienia
o możliwości pracy w Komendzie Głównej okazały się
tylko słowami rzucanymi na wiatr. Przede wszystkim
sama nie wiedziała, co innego mogłaby robić. Coraz mniej
uważnie przeglądała ogłoszenia w gazetach i na stronach
internetowych.
Mijały tygodnie, a ona wciąż tkwiła w miejscu. Wykonywała
swoje zadania nienagannie, z poczucia obowiązku.
Maltretowane kobiety nie powinny cierpieć dodatkowo
tylko dlatego, że ona sama doświadczyła przemocy psychicznej.
Dzień w dzień w komendzie to jak pozostawanie
w dawno umarłym związku. Życie toczyło się gdzie indziej.
Zima trochę odpuściła, a chłód i ciemności spowijały ją
ochronnym całunem.
Było już po równonocy, szarość dnia nabrała nieco jaśniejszych
tonów. Dłużej nie mogła się ukrywać. Bez ruchu
stała przed bramą. Minął ją kolega, pozdrowił i przytrzymał
drzwi. Elina uśmiechnęła się słabo, ale nie poruszyła
się. Odwzajemnił uśmiech i wszedł do środka. Kiedy drzwi
zatrzasnęły się jej przed nosem, odwróciła się na pięcie
i wróciła po własnych śladach.
W domu odszukała wyciąg z konta. Na oszczędnościowym
miała trochę ponad trzydzieści tysięcy. Na bieżącym
zostało jeszcze coś z poprzedniej wypłaty, a następna była
już w drodze. Rodzice obiecali pięć tysięcy.
Przyniosła ze strychu walizkę i położyła na łóżku.
Ubrania, przybory toaletowe i kilka książek. To wszystko.
Przekręciła dwa razy klucz w zamku i zniosła walizkę do
samochodu. Parę minut później jechała już trasą europejską.
(...)