Patrick deWitt

Bracia Sisters

fragment

– To twoja głowa, przyjacielu. – Stanął na piętach i gwizdnął.

Lewa strona mojej twarzy była groteskowo opuchnięta, od czubka głowy aż do szyi. Obrzmienie zanikało dopiero przy ramieniu. W miejscu oka miałem tylko ciasną szparkę, a Charlie, który zdążył już odzyskać humor, powiedział, że wyglądam jak mieszaniec człowieka i psa, a potem rzucił kijem, żeby sprawdzić, czy będę aportował. Zorientowałem się, że źródłem mojej opuchlizny są zęby i dziąsła; kiedy puknąłem palcem w lewą część dolnej szczęki, przez moje ciało przebiegł palący ból, od góry do dołu i z powrotem.

– Chlupie ci tam chyba galon krwi – ocenił Charlie

 – Gdzie znalazłeś tego lekarza? Powinniśmy do niego wrócić i kazać, żeby mnie nakłuł.

Charlie pokręcił głową.

– Jego już lepiej nie szukać. Później doszło do smutnego incydentu w związku z jego zapłatą. Prawda, że chętnie by mnie znowu zobaczył, ale wątpię, czy chciałby nam jeszcze pomóc. Wspomniał coś o innej osadzie, położonej kilka mil na południe. Pewnie najlepiej by było, żebyśmy tam pojechali, jeśli tylko sądzisz, że to przetrzymasz.

– Chyba nie mam wyboru.

– Tak, bracie, jak to w tylu sprawach życiowych bywa, chyba nie masz.

Jechaliśmy powoli, choć teren był łatwy – ot, spokojny zjazd w dół po twardej, porośniętej lasami ziemi. Czułem się dziwnie zadowolony, jakbym się właśnie dobrze bawił, ale w pewnym momencie Baryłka źle postawił kopyto i gwałtownie zamknąłem usta. Ryknąłem z bólu, ale na tym samym oddechu zacząłem się też śmiać z tego, jakie to wszystko absurdalne. Włożyłem między szczęki prymkę, żeby je amortyzować. Usta wypełniały mi się przez to brązową śliną, ale nie mogłem splunąć, bo okazało się to zbyt bolesne, więc po prostu pochylałem się do przodu i pozwalałem plwocinie spływać na kark Baryłki. W pewnym momencie przez krótką chwilę padał śnieg – dotyk jego płatków na mojej twarzy był miły i chłodny. Głowa mi się kiwała, a Charlie ciągle mnie okrążał, żeby mi się lepiej przyjrzeć.

– Nawet od tyłu widać – powiedział. – Skóra na głowie ci spuchła. Włosy ci spuchły.

Ominęliśmy szerokim łukiem miasto, gdzie mieszkał nieopłacony lekarz, a kilka mil dalej natrafiliśmy na kolejną osadę – bezimienną dziurę długą na ćwierć mili i zamieszkaną przez setkę ludzi, albo nawet mniej. Szczęście było po naszej stronie – znaleźliśmy tam lekarza od zębów o nazwisku Watts, palącego fajeczkę przed wystawą swojego gabinetu. Kiedy do niego podszedłem, uśmiechnął się i powiedział:

– Jakże dziwna jest moja profesja, skoro się cieszę na widok tak straszliwie zdeformowanego człowieka.

Zaprosił mnie do swojej ciasnej, ale praktycznie urządzonej pracowni, na miękki skórzany fotel, tak nowy, że aż zapiszczał, kiedy na nim usiadłem. Przyciągnął ku sobie tacę pełną połyskujących narzędzi i zadał mi kilka pytań o historię moich zębów, na które nie miałem zadowalającej odpowiedzi. Nie szkodzi – odniosłem wrażenie, że odpowiedzi go nie obchodzą, bo cieszy go samo wypytywanie.

Podzieliłem się z nim swoją hipotezą, że problem z zębami wynika z ukąszenia pająka albo z odtrutki, ale Watts odparł, że nie ma żadnych przesłanek medycznych, które by ją wspierały. Powiedział mi:

– Ciało to cud, a kto potrafi pociąć cud na kawałki i go przebadać? Tak, może to pająk, a może reakcja na tak zwaną odtrutkę tego lekarza, a może ani jedno, ani drugie. Chociaż, tak naprawdę, co to za różnica, dlaczego pan się źle czuje? Prawda?

Odpowiedziałem, że pewnie tak. Charlie wtrącił:

– Doktorze, mówiłem właśnie Eliemu, że pewnie mu tam w głowie chlupie galon krwi.

Watts wyciągnął z futerału wypolerowany srebrny lancet. Usiadł, odchylił się do tyłu i popatrzał na moją głowę jak na jakieś monstrualne popiersie.

– Przekonamy się.

 

 

 

Historia Reginalda Wattsa była pełna nieszczęść – mieściła w sobie najróżniejsze niepowodzenia i katastrofy, ale mówił o nich bez żalu czy goryczy, a wydawało się nawet, że w swoich niezliczonych porażkach dostrzega coś zabawnego.

– Nie powiodło mi się ani w uczciwych interesach, ani w przestępczości, ani w miłości, ani w przyjaźni. Cokolwiek byście panowie wymyślili, w niczym mi się nie powiodło. Podajcie jakiś przykład. Cokolwiek.

– Rolnictwo – rzuciłem.

– Uprawiałem buraki cukrowe, jakieś sto mil na północny zachód stąd. Nie zarobiłem ani grosza. Było z tego ledwie kilka buraków. Koszmarna porażka. No, coś jeszcze.

– Transport.

– Kupiłem udziały w parowcu wożącym towary po Missisipi, z obrzydliwie wysoką marżą. Bardzo dochodowe przedsięwzięcie… dopóki do niego nie dołączyłem. Przy drugim rejsie za moje pieniądze parowiec poszedł na dno. Nie ubezpieczyliśmy go… To był mój genialny pomysł, mieliśmy na tym zaoszczędzić kilka dolarów. Namówiłem też wspólników do zmiany nazwy, z Bławatka, co brzmiało mi dość niepoważne, na Królową Pszczół. Absolutna klapa. O ile się nie mylę, pozostali inwestorzy chcieli mnie zlinczować. Przypiąłem na drzwiach pożegnalny list samobójczy i uciekłem z miasta w takim diabelnym pośpiechu, że aż wstyd. Zostawiłem tam dobrą kobietę. Wciąż o niej myślę, chociaż minęło już tyle lat. – Lekarz zamilkł na chwilę i pokręcił głową. – Powiedzcie coś jeszcze. Albo nie. Już się zmęczyłem tą historią.

– Nie pan jeden – stwierdził Charlie. Siedział w kącie, czytając gazetę.

– Wygląda na to, że tutaj się panu dobrze powodzi, doktorze – powiedziałem.

– Niezbyt – odparł. – Jest pan moim trzecim klientem w ciągu trzech tygodni. Najwyraźniej w tej części świata higiena jamy ustnej znajduje się dość nisko na liście priorytetów. Nie, spodziewam się, że w stomatologii też mi się nie powiedzie. Jeszcze dwa miesiące pod kreską i bank mnie zamknie. – Przystawił mi do twarzy długą igłę, z której coś kapało. – Teraz troszkę zaboli, synu.

– Au! – krzyknąłem.

– Gdzie pan studiował stomatologię? – zapytał Charlie.

– W pewnej wielce szacownej instytucji – odpowiedział, ale na twarzy miał uśmiech, który mi się nie spodobał.

– Jak rozumiem, kształcenie trwa kilka lat – powiedziałem.

– Lat? – spytał Watts ze śmiechem.

– W takim razie ile?

– Jeśli o mnie chodzi… Tyle, ile trzeba było, żeby się nauczyć na pamięć schematu układu nerwowego. I tyle, ile tym durniom zabrało wysłanie mi kupionych na kredyt narzędzi.

pojrzałem w stronę Charliego, który wzruszył ramionami i wrócił do lektury. Uniosłem rękę, żeby dotknąć opuchlizny na policzku, i ze zdumieniem odkryłem, że nie mam czucia w całej twarzy.

– To jest coś, prawda? – powiedział Watts. – Mógłbym panu wyrwać wszystkie zęby, a nie poczułby pan najmniejszego bólu.

Charlie wyjrzał znad swojej gazety.

– Naprawdę nic nie czujesz?

Pokiwałem głową, a on zapytał Wattsa:

– Jak można coś takiego zdobyć?

– Nie można, jeśli się nie pracuje w zawodzie.

 – W naszej profesji mogłoby się to bardzo przydać. Może by nam pan trochę sprzedał?

– Beczkami tego nie rozdają – zaprotestował Watts.

– Damy dobrą cenę.

– Przykro mi, ale odpowiedź brzmi „nie”.

Charlie rzucił mi spojrzenie bez wyrazu; jego głowa zniknęła za gazetą.

Watts przebił mi twarz w trzech miejscach i zaczął się z niej sączyć ciurkiem kolorowy płyn. Trochę zostało jeszcze w głowie, ale Watts powiedział, że reszta spłynie już sama, a najgorsze mam za sobą. Usunął dwa dokuczające mi zęby, a ja pośmiałem się trochę z tego, jakie to było bezbolesne i brutalne zarazem. Charlie zrobił się niespokojny i udał się do saloonu po drugiej stronie ulicy.

– Tchórz! – zawołał za nim Watts. Zaszył wycięcie w skórze i wypełnił mi usta watą, a potem zaprowadził mnie do marmurowej misy, gdzie pokazał mi maleńką szczotkę z drewnianym uchwytem i prostokątną główką pokrytą szarobiałym włosiem.

– Szczoteczka do zębów – powiedział. – Dzięki niej utrzyma pan czyste zęby i świeży oddech. Proszę, niech pan spojrzy, jak ja to robię.

Pouczył mnie, jak prawidłowo używać tego narzędzia, a następnie chuchnął mi w twarz zapachem mięty. W końcu wręczył mi nową szczoteczkę, taką samą jak jego, oraz paczuszkę proszku, z którego powstawała owa miętowa pianka. Powiedział, że mogę je zatrzymać. Zaprotestowałem, ale dodał, że otrzymał ten zestaw od producenta w ramach promocji. Zapłaciłem mu dwa dolary za wyrwanie zębów, a on przyniósł butelkę whisky, żeby uczcić naszą, jak to określił, obustronnie korzystną transakcję. Doszedłem do wniosku, że to naprawdę uroczy człowiek, więc poczułem pewne wyrzuty sumienia, kiedy Charlie ponownie wszedł do gabinetu, tym razem mierząc w dobrego pana doktora z pistoletu.

– Próbowałem się z tobą dogadać – rzucił z twarzą zarumienioną od brandy.

– Ciekawe, jaka będzie moja następna porażka – westchnął zrezygnowany Watts.

– Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi. Eli, weź leki znieczulające i igły. Watts, znajdź mi jakiś sznur, ale szybko. Jak będziesz krętaczył, dostaniesz kulkę w łeb.

– Czasem mi się wydaje, że już mam tam jakąś kulkę – odparł. A do mnie zwrócił się następująco: – Zmęczyła mnie pogoń za pieniędzmi i wygodą. Dbaj o swoje zęby, synu. I o zdrową jamę ustną. Wtedy twoje słowa będą o wiele słodsze, nieprawda?

Charlie trzepnął Wattsa w ucho i zakończył w ten sposób jego przemowę.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.