Baśń

Baśń powinna zaczynać się od sielanki, gwałtownie przejść w horror i prowadzić bohatera do samodzielności. W „Baśni” Bengtssona prawie wszystko się zgadza: sielanka zamienia się w horror, groza wywołuje znieruchomienie. Tylko samodzielność nie nadchodzi. Być może dlatego, że bohater przeczuwa, co będzie musiał zrobić, aby wyjść z pułapki, w której się schował.

Jonas T. Bengtsson pisze w pewnym siebie, surowym i łagodnym zarazem stylu, którym posługuje się od swojej pierwszej powieści i który w pełni rozwinął w „Submarino”.

Surowa, powściągliwa i spokojna proza kontrastuje z brutalnością fabuły.

Bentsson z elegancją trzyma poziom z „Submarino” i wspaniale pokazuje intymność relacji pomiędzy ojcem a synem. Tak jak poprzednia książka, także i ta powieść jest pasjonującą historią o więzach krwi (…). Doskonała.

Historia chłopca opisującego swoje dziwne dzieciństwo jest mocna i sugestywna…

Opanowaną i wyważoną prozą Jonas T. Bengtsson buduje misterne napięcie, opisując doświadczenia młodego chłopca, chronionego ojcowską miłością, lecz jednocześnie zagrożonego mrokiem ich codziennej rzeczywistości. „Baśń” to głęboka i przenikliwa powieść o nierozerwalnej więzi pomiędzy ojcem i synem.

Niespotykanie i znakomicie poprowadzony opis relacji między ojcem a synem, pokazujący niebezpieczeństwa płynące z bezwarunkowej miłości.

Jeśli książka „Droga” Cormaca McCarthy’ego przedstawiała rzeczywisty związek, a nie tylko pustkę, którą wypełniał czytelnik, wtedy można uznać, że jest bliska „Baśni” Jonana T. Bengtssona. W powieści Bengtssona ojciec i syn, znajdujący się w rozpaczliwych okolicznościach, razem stają naprzeciw światu, lecz ich relacja jest bogata, dziwna, mocno ludzka i szczególna. Ten ojciec to jedna z najlepszych postaci, jakie kiedykolwiek pojawiły się w powieściach, a cała historia jest przepięknie opowiedziana.