Zaćmienie

Pozostając w nomenklaturze kinowej, lubię książki, które są złożone z misternych kadrów, a tak właśnie pisze Wolny-Hamkało. Język jest niewymuszony i płynny — tu żadne zdanie nie sprawia wrażenia, jakby zostało napisane na siłę. Jest kolorowo, zabawnie, erotycznie i absurdalnie. Często też brudno i przygnębiająco prawdziwie.

W „Zaćmieniu” autorce udaje się zderzyć język ulicy: wulgarny, nieporadny i skrótowy z polszczyzną prosto z klasyki. Właśnie to tworzy bardzo płynną narrację, która znakomicie mieści w sobie surrealizm i czarny humor.

Świat w „Zaćmieniu” Agnieszki Wolny-Hamkało poznajemy na chwilę przed jego końcem, zwiastowanym przez tytułowy motyw zaćmienia. Myślę jednak, że Wolny-Hamkało poszła dalej i przepowiedziała koniec świata nie przed, lecz po jego faktycznym zakończeniu.

„Zaćmienie” jest wyjątkowo zmysłową powieścią – rzecz nie tylko w giętkim języku erotycznym, który na użytek powieści tworzy Wolny-Hamkało, ale i w sugestywnych obrazach oraz tworzywach, z których najważniejszym jest bursztyn.

Jest w debiucie prozatorskim Agnieszki Wolny-Hamkało – uznanej już i obecnej na scenie literackiej od kilkunastu lat poetki – jakaś energia, która irytuje i zaciekawia zarazem.

„Zaćmienie” to świetny debiut prozatorski. Jeden z ciekawszych w ubiegłym roku. Zważywszy, że autorka jest także poetką, nie dziwi fakt, iż język obfituje w liczne metafory, ale stosowane jednak z umiarem. Są one jak dodatkowe smaczki, które doskonale pasują do całości.

Książkę Agnieszki Wolny-Hamkało, dotąd raczej poetki niż pisarki, czyta się dobrze. Jej siła tkwi w języku, wiarygodnym, naturalnym i niewymuszonym. Prowokującym do uśmiechu. On gwarantuje dobrą rozrywkę, choć zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest to powieść dla wszystkich. Trzeba chcieć nastroić się na fale emitowane przez „Zaćmienie”.