Umarł mi

Notatnik żałoby

Notatnik Iwasiów, bardzo intymny i przejmujący, został spisany naprędce – autorka gromadzi wspomnienia pospiesznie, jakby w obawie, że wyblakną.

Warto wspomnieć, że studium to składa się z zapisów doświadczeń kobiety, która przeżyła śmierci kilku bliskich osób i której zmarł człowiek najbliższy ze wszystkich – ojciec. Nie są one jednak tworem wyłącznie rozpaczy czy smutkiem wystawionym na pokaz, na sprzedaż, jak mogłoby się z pozoru wydawać.

[...]to bardzo osobiste, a jednocześnie przemawiające chyba do każdego z nas, wspomnienie o ojcu, sumiennym zegarmistrzu, który – dzięki pisarskiemu talentowi córki – zostaje na zawsze „ocalony od zapomnienia”. Piękny przykład nierównej, z góry skazanej na niepowodzenie, walki z „bezładem odchodzenia” i buntu przeciwko „skandalowi śmierci”. Subtelny i przejmujący zapis lamentu.

„Umarł mi” to książka o przeżywaniu śmierci kogoś najbliższego i zarazem piękny portret kogoś, kto odszedł. Zapis prywatnych rytuałów żałoby.

Książka Iwasiów nie prowadzi przez śmierć, nie uczy, jak się z nią uporać, nie lukruje jej absurdu żadnym rozpoznaniem, żadną diagnozą.

Zgrabny, zgrzebny, prosty, krótki – taki jest notatnik żałoby. Bez skreśleń, bez prób, poprawek. Precyzyjny jak ruch uzbrojonej ręki zegarmistrza, ojca osieroconej.

Najbardziej osobista książka, jaką do tej pory napisała. Uniwersalna, dotykająca spraw, z którymi prędzej czy później spotka się każdy z nas: odchodzeniem osób najbliższych, żałobą po nich i pustką, która pojawia się za sprawą ich śmierci i której nie da się zapełnić nikim innym.