J jak jastrząb

Usiadłam, zmęczona i zadowolona. Jastrzębie zniknęły, niebo było puste. Czas mijał. Fale otaczającego mnie światła stały się krótsze. Była pełnia dnia. Krogulec, lekki jak zabawka z balsy i woskowanej bibułki, przemknął tuż nad ziemią, wznosząc się nad skarpę porośniętą ciernistymi krzewami i znikając wśród drzew. Patrzyłam, jak odlatuje, pogrążona we wspomnieniach. Jedno z nich, rozjarzone, nie chciało mnie opuścić. W powietrzu pachniało żywicą i smolistym octem leśnych mrówek. Byłam znów małą dziewczynką, palce wplotłam w ogniwa plastikowego łańcuszka, czułam ciężar zawieszonej na szyi enerdowskiej lornetki. Nudziło mi się. Miałam dziewięć lat. Obok stał tata. Wypatrywaliśmy krogulców. Gnieździły się nieopodal, a tamtego czerwcowego popołudnia chcieliśmy zobaczyć przedstawienie, jakie czasami dawały: falowanie czubków sosen, jakby przepływała tamtędy łódź podwodna. To któryś z nich przemykał się tam i z powrotem między drzewami. Mignięcie żółtego oka, prążkowana pierś na tle poruszających się igieł albo sylwetka odciśnięta na czarno na niebie nad Surrey. Przez jakiś czas bawiło mnie wpatrywanie się w ciemność między drzewami i w pomarańczową czerwień i czerń tam, gdzie słońce rzucało przez sosny mozaikowe cienie, ale kiedy ma się dziewięć lat, trudno czekać. Kopałam podstawę płotu nogą obutą w kalosz. Wierciłam się, nie mogłam usiedzieć w miejscu. Wzdychałam. Przebierałam palcami po płocie. Tato spojrzał na mnie, trochę poirytowany, a trochę rozbawiony, i coś mi wyjaśnił. Wytłumaczył, co to jest cierpliwość. Powiedział, że powinnam zapamiętać najważniejszą rzecz: kiedy bardzo chce się coś zobaczyć, trzeba czasami zachować spokój, pozostać na miejscu, pamiętać, jak bardzo pragnie się to ujrzeć, i być cierpliwym. „W pracy, kiedy robię zdjęcia dla gazety – powiedział – muszę czasami siedzieć godzinami w samochodzie, żeby sfotografować to, co chcę. Nie mogę napić się herbaty ani nawet iść do toalety. Muszę być cierpliwy. Jeśli chcesz zobaczyć jastrzębie, też musisz być cierpliwa”. Był poważny, nie gniewał się. Przekazywał mi dorosłą Prawdę, ale ja ponuro skinęłam głową i utkwiłam wzrok w ziemi. Brzmiało to jak pouczenie, a nie rada. Nie zrozumiałam, co próbował mi przekazać.

Człowiek się uczy. „Dzisiaj – pomyślałam, kiedy nie mam już dziewięciu lat i nie jestem znudzona – byłam cierpliwa, i jastrzębie się zjawiły”. Powoli wstałam, czując, że nogi mi trochę zdrętwiały z bezruchu, i zobaczyłam, że trzymam w dłoni kępkę chrobotka reniferowego, tego strzępiastego jasnozielonoszarego porostu, który potrafi przetrwać wszystkie przeciwności losu. Można go trzymać w ciemności, zamrozić, wysuszyć na wiór, a przeżyje. W uśpieniu będzie czekał na lepsze czasy. Imponujący organizm. Zważyłam w dłoni gałęziastą kulkę. Prawie nie poczułam jej ciężaru. Wiedziona nagłym impulsem schowałam do wewnętrznej kieszeni kurtki tę ukradzioną pamiątkę chwili, w której widziałam jastrzębie, i pojechałam do domu. Położyłam ją na półce koło telefonu. Trzy tygodnie później miałam tę kępkę porostu przed oczami, kiedy zadzwoniła matka z wiadomością, że ojciec nie żyje.